Golden Touch

Hoofdstuk 6

Ruw trok ik zijn hand weg bij mijn mond. Ik keek hem aan vol verwarring. De jongen die zijn leven had gewaagd om het leven van een onbekende te redden. Waarom had hij dat gedaan? Waarom was hij überhaupt op die plek op dat moment?

'Je stond op het punt om alles te verpesten,' snauwde ik hem toe. 'natuurlijk probeer ik je dan in een standbeeld te veranderen. Verdomme ik was doodsbang.' Ik duwde Dane van me weg en stapte verder de kleine ruimte in. Eindelijk voelde het alsof ik weer adem kon halen. Mijn handen trilden van de laatste golven van angst die door mijn lichaam gingen.

Plots klikte het licht aan en werd de ruimte verlicht door een klein lampje aan het plafond. Het was niet veel, maar genoeg om te zien wat er in stond. Het was een kleine kamer, waar een bed in stond en een kleine kast. In de hoek stond een klein tafeltje met een stoel. Er was een kleine keuken gefabriceerd met een kraan en een klein fornuis. Het zag er somber uit.

Ik draaide me om naar Dane. Hij stond naast het lichtknopje tegen de deur geleund. Zijn armen nonchalant over elkaar geslagen terwijl hij naar me keek alsof ik een puzzel was die hij nog niet begreep. Woonde hij hier? Alleen? Het leek me eenzaam. Alleen dit was niet het moment om sentiment te tonen richting Dane, van wie ik nog akelig weinig wist. Wie weet had hij me enkel gered om er zelf wat aan te verdienen.

'Prachtig, bedankt voor deze rondleiding. Ik zou nu graag weer vertrekken.' Ik seinde naar de deur, waar hij precies tegenaan stond. Het was tijd om te vertrekken.

Dane haalde zijn schouders op en stapte weg bij de deur. Zonder zeuren, zonder tegen me in te gaan. Niet precies wat ik had verwacht. Hij maakte een spottende buiging. 'Ga je gang. De soldaten zullen je vinden voor zonsopgang.'

Woede borrelde op. Ik wist dat ik weerloos was. 'Bedankt voor het vertrouwen,' snauwde ik terug, waarna ik langs hem heen liep en mijn hand op de deurknop legde. Klaar om de soldaten te ontlopen, het enige wat ik hoefde te doen was een goede verstopplaats vinden. Het was een gok, maar eentje die ik maar onder ogen moest komen.

Zijn hand op mijn pols trok me terug. Opnieuw raakte hij mijn huid niet aan, net zoals hij eerder had gedaan in het taverne. Hij had op dat moment al geweten wat ik kon. Dane was te opmerkzaam om zomaar iemand te zijn. Ik staarde naar die hand alsof ik het kon laten verdwijnen met mijn ogen.

'Je moet hier echt mee stoppen.'

Dane grijnsde, maar hij liet me wel los. Waarschijnlijk wilde hij niet in een standbeeld veranderd worden, zoals hij het zelf zo leuk noemde. Hij was arrogant genoeg om een eigen standbeeld te krijgen. 'Er lopen nu tientallen soldaten rond buiten, allemaal opzoek naar jou,' zei hij bijna nonchalant.

Ik keek hem onderzoekend aan. 'Nu ook naar jou. Echt geniaal om je hiermee te bemoeien. Wat denk je dat je hiermee kan winnen?' Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem afwachtend aan.

Dane liep langs me de kamer in. Hij vertrouwde er dus genoeg op dat ik niet meteen zou vertrekken. 'Het is niet moeilijk om de instructies van soldaten te onderscheppen,' vertelde hij me, terwijl hij naar de kleine kast liep en de bovenste lade open trok. Er kwamen verschillende documenten tevoorschijn en hij haalde het bovenste document eraf. Die overhandigde hij aan mij.

Het waren inderdaad instructies. Ik herkende het koninklijke zegel bovenaan de pagina, een wassen stempel in groen en gouden kleur. De indeling kwam me ook bekend voor. Mijn moeder en ik hadden over de jaren enkele instructieformulieren onderschept om erachter te komen of de soldaten ons al op het spoort waren. Misschien hoopte zij ook altijd nog om iets te lezen over mijn vader, maar ikzelf had die hoop al velen jaren geleden opgegeven.

Ik las de instructies. Niet één keer maar twee keer, waarna ik ernaar bleef kijken alsof de woorden ieder moment konden veranderen. Ik struikelde wat naar achteren en wist net mijn evenwicht te bewaren, waarna ik de keuze nam om op de rand van het bed te gaan zitten. Mijn hoofd voelde draaierig.