Golden Touch

Hoofdstuk 11

Selene stond al op ons te wachten toen Dane en ik ons bij haar voegden. Ze bevond zich in het midden van een vechtring. Haar handen waren ingezwachteld en haar zwarte haren in een strakke staart naar achteren gebonden. Ze oefende een bepaalde volgorde van stoten met een persoon die ik nog niet eerder had gezien. Hij grijnsde naar haar, terwijl hij haar stoten ontweek met gemak. Hun bewegingen liepen moeiteloos in elkaar over, als een ingestudeerde dans. Een dodelijke dans.

Het gebouw leek op een oud, verlaten pakhuis. De ramen waren beplakt met kranten en er kwamen wat kleine straaltjes licht doorheen, maar verder was het licht afkomstig van grote lampen aan het plafond. In het midden van de ruimte stond de ring waar Selene nu in vocht, maar daar omheen lagen materialen die gebruikt konden worden om te trainen. Er liepen allemaal mensen rond die hier gewoon waren om te trainen en ons geen blik waardig gunden.

Weer een plek waarvan ik me afvroeg hoe Dane het ooit had gevonden.

'Wie is dat?' vroeg ik, doelend op de man tegenover Selene.

Ze cirkelden om elkaar heen en langzaam werd zijn gezicht zichtbaar. De donkerbruine haren, de gevaarlijk uitziende blauwe ogen. Zijn kaaklijn was licht behaard, maar het liet hem er niet ouder uitzien. Wel gevaarlijker. Hij moest iets ouder zijn dan Dane.

'Calix Soren,' vertelde Dane me. Hij sloeg zijn armen over elkaar en nam de twee kritisch in zich op, alsof hij iets probeerde te ontdekken. Misschien wilde hij wel inschatten hoe fit ze waren.

'Ik heb Calix niet gezien tijdens onze reis hierheen,' constateerde ik zacht. Ik wreef mijn handen over elkaar en sloeg deze om mezelf heen. Mijn uitbarsting van deze nacht had al mijn energie weggenomen en ik had het de hele ochtend al koud.

'Dat komt omdat hij hier al was,' vertelde Dane. 'Ik heb contact met hem opgezocht en hem gevraagd om ons vandaag hier te ontmoeten.'

Ik knikte, niet wetend wat ik hiervan moest verwachten. Calix zag er op een bepaalde manier net zo gevaarlijk uit als Dane, maar hij was anders. Waar Dane altijd na leek te denken over zijn volgende stappen, altijd listig was, leek Calix juist de persoon die in seconden beslissingen zou maken. Hij leek me meer een vechter dan een denker en dat liet hij ook merken toen hij richting Selene stootte en haar raakte. Ze struikelde achterover, maar bleef op haar benen. Terwijl ze haar hoofd weer hief stond er een grijns op haar gezicht en liep er bloed langs haar wenkbrauw naar beneden. Ik huiverde.

De afgelopen avond had Dane me naar een lege kamer gebracht. Hij had me verteld dat hij alles zou regelen, dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hij liet me achter in die kamer en was niet teruggekeerd tot de ochtend, toen hij me wakker maakte met een zachte klop op de deur.

We waren rechtstreeks hierheen gekomen. Dane had broodjes geregeld als ontbijt en die had ik lopend gegeten, terwijl hij de omgeving in de gaten had gehouden voor mogelijke soldaten. Niemand in deze stad leek aandacht aan ons te besteden, deze stad was dan ook vele malen groter dan de vorige plek waar we waren geweest. De plek waar ik Dane had ontmoet.

Terwijl Selene en Calix hun gevecht stopten, stak Dane een paar handschoenen naar me toe. Ik keek verward naar hem en de lapjes stof.

'Selene wilt dat je deze draagt tijdens jullie oefengevecht,' lichtte hij toe, terwijl hij met twijfelachtige ogen naar de vrouw in de ring keek.

Ik pakte de handschoenen aan. Het waren sportieve handschoenen, met versterking bij de knokkels. Alleen ik wist de werkelijke reden waarom Selene wilde dat ik met deze handschoenen vocht. 'Je hebt gezien wat ik kan doen Dane,' zei ik zacht en ik keek hem aan. 'Mijn kracht is niet iets wat ik kan beteugelen door handschoenen aan te trekken.'

Dane zijn ogen werden donkerder. 'Ik weet het. Voelt het alsof je de controle kan verliezen? Ik weet dat je Selene niet mag, maar ik zal haar nooit in gevaar brengen.' Zijn stem werd bijna dreigend terwijl hij de woorden uitsprak.