Golden Touch

Hoofdstuk 21

Maxwell Ford leunde tegen de deur van het huisje en keek uit over de weilanden die zichtbaar waren aan de rand van het dorp. In de verte zag hij een trein rijden. Als Dane Dicorus ook maar een beetje slim was, dan nam hij Nova mee en pakten ze de eerste trein om hier weg te komen. Hij had zich al die tijd als de Geestenjager tussen de bevolking verscholen, dus hij wist wel wat van overleven. Alleen dat hij het risico nam om de meest gezochte goudstuurder van het land te helpen had Maxwell niet van de jonge prins verwacht.

Hij had de manier waarop Dane naar zijn dochter keek echt wel gezien. Hij had ook de manier gezien waarop zijn dochter naar Dane keek. De twee konden een dodelijk duo vormen, als ze de volledige sterkte van hun gaven ontdekten.

Achter zich hoorde Maxwell het geluid van een slijptol. De gouden banden die Nova had gemaakt waren fantastisch en met geen mogelijkheid los te krijgen. Alleen de slijptollen kwamen er langzamerhand doorheen. Nadat Maxwell de twee soldaten wakker had gekregen die Dane tegen de grond had gewerkt had hij hen de opdracht gegeven om de soldaten los te maken die Nova had vastgezet.

Hij had haar manier van vechten gezien en was diep onder de indruk. Hij herkende wat van zijn eigen stijl terug, dat moest Iris haar geleerd hebben. Alleen er was ook iets in haar techniek wat er bijna ruw uitzag, maar op een goede manier. Waarschijnlijk had Dane haar verder getraind, want hij vocht op diezelfde ruwe manier. Maxwell's soldaten hadden geen schijn van kans gehad tegenover de prins. Tegelijkertijd wist hij dat Dane zich had ingehouden tegenover hem, omdat hij Nova geen pijn wilde doen.

'Wat wilt u dat we doen generaal?' vroeg een van zijn soldaten achter hem.

Maxwell draaide zich om naar de soldaat. Hij was wat jonger dan de rest en er bevond zich een lelijke wond op zijn voorhoofd door de klap die Nova hem had uitgedeeld. Hij wreef over zijn handen, waarschijnlijk hadden de gouden banden hem flink strak vastgehouden terwijl hij bewusteloos was geslagen.

Ondanks dat hij generaal was, had Maxwell geen idee hoe deze soldaten heetten. Het boeide hem allemaal niet meer, niet na Iris was vertrokken en de koning erachter was gekomen wat hij van plan was geweest. Ze hadden hun namen vast genoemd, maar hij had het niet onthouden.

'We gaan terug naar het kasteel,' sprak Maxwell rustig. 'We zullen ons klaar moeten maken voor als Nova en Dane aankomen om Iris te bevrijden.' Hij sprak met diezelfde kille toon die al vele soldaten had doen geloven in zijn loyaliteit naar de koning. Emotieloos, dat was voor velen de juiste generaal. Er was niets juist aan emotieloos.

'Wilt u niet dat we achter hen aangaan?' vroeg de soldaat door. Die verdomde overambitieuze soldaten.

'Nee, ze zullen naar ons toekomen. Ruim de troep op en betaal Layne en Cora. Ik zal jullie over een half uur komen halen,' zei Maxwell, waarna hij het huis uit liep.

Terwijl hij door het dorp liep dacht hij na over zijn dochter. Nova, dat was de naam waar Iris en hij het al vaker over hadden gehad. Al die jaren had hij niet geweten hoe zijn dochter heette, de koning had het hem verboden. Tot Iris het kasteel in was geleid. Hij had haar gezien toen ze aankwam en hij wist bijna zeker dat zij hem ook had gezien. Hij had de geschokte blik in haar ogen moeten toezien zonder er iets aan te kunnen doen en de tranen waren over haar wangen gaan lopen.

Hij wist dat hij hen zo vreselijk had laten vallen, maar het was allemaal voor Nova geweest. Hij had de haat op haar gezicht gelezen toen ze hem aankeek en al haar verwijten naar hem toe smeet. Zo graag had hij gewild dat hun ontmoeting anders was verlopen, maar dit was de missie die de koning hem had opgedragen. Als hij nog heel even het vertrouwen van de koning wilde bewaren én wilde blijven leven, dan moest hij nog heel even de slechterik spelen voor zijn dochter.

Alles wat hij ooit had gedaan na hun vertrek, was om haar te beschermen. Hij wist dat ze speciaal was. De koning was voor niemand banger dan voor haar. Maxwell keek uit naar de blik op het gezicht van de koning als hij hem vertelde dat Nova een team vormde met zijn zoon. Dane was uitzonderlijk, maar Maxwell wist nog niet of het goed genoeg zou zijn.

Voor het eerst sinds Iris was vertrokken, was er echt hoop.

Genoeg hoop dat Maxwell zo gek was om het eerstvolgende postkantoor in te lopen en een brief te versturen naar een plek waarvan hij bijna zeker wist dat Dane daar zou komen. De koning had zijn zoon al die jaren lang misschien niet gevonden, maar dat betekende niet dat Maxwell hem nooit had gevonden...

Hij hoopte dat ze hem zouden vertrouwen.