Golden Touch

Hoofdstuk 28

We liepen het laatste stuk naar de hoofdstad. Het was al donker geworden en in de verte zag ik de lichtjes van de stad schitteren. De duisternis zorgde ervoor dat soldaten ons minder makkelijk zouden vinden, maar het gaf ons ook een adembenemend uitzicht.

Het kasteel zag er prachtig uit. Het bevond zich midden op de berg, op het hoogste punt. De rest van het dorp was er omheen gebouwd. Waarschijnlijk hadden ze het kasteel als eerste neergezet en was het dorp meer een bijzaak geweest. Ondanks dat waren de huizen beter onderhouden dan die in de dorpen waar ik tot nu toe was geweest. Achter bijna ieder raam van het kasteel scheen licht en de buitenmuur was bijna volledig bedekt met goud. Iedere zuil en iedere toren ook.

'Het is prachtig en walgelijk tegelijkertijd,' zei ik tijdens onze pauze. We bevonden ons verscholen tussen de bomen en we hadden wat van onze voedselvoorraad tevoorschijn gehaald om de laatste kilometers door te komen. De honger en vermoeidheid was bij ons alle vier aangekomen. Mijn gave roerde zich voor het eerst rustig onder mijn huid in plaats van explosief. Wellicht kwam dat ook door de kleine aanraking tussen mijn arm en die van Dane.

Selene keek op van haar eten en staarde tussen de bomen door, naar het kasteel die ik de laatste minuten aan het bestuderen was geweest. Ze ging verzitten op de grond en strekte zich uit. 'De koning houdt ervan om zijn kracht te laten zien.' Ze at het laatste beetje brood op en ging op haar rug liggen, kijkend naar de donkerblauwe hemel. 'Ik zou het prettig vinden om hierna nooit meer een stap te zetten in deze corrupte stad.'

Ondanks haar woorden, wist ik dat ze het niet meende. Ze wilde Dane op de troon en ik vroeg me eigenlijk af of ze daar iets mee zou doen tijdens dit bezoek. We hadden een band opgebouwd, maar ik was niet zo dom om te geloven dat Selene het bevrijden van mijn moeder belangrijker vond dan de toekomst van ons land.

Dane keek niet naar het kasteel. Hij focuste zich op zijn eten en nam kleine happen. Terwijl Cal, Selene en ik alles al op hadden, was hij nog maar op de helft. Zijn ogen stonden glazig en ik vroeg me af of hij überhaupt had gehoord waar Selene en ik over hadden gesproken.

'Ben je er klaar voor?' vroeg ik hem zacht, terwijl ik mijn hand op zijn arm legde om zijn aandacht te trekken. 'Om terug te komen bij de plek waar je bent opgegroeid? Bij je vader en je zusje?' Ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk het voor hem moest zijn om hier te komen. Als er iets was wat ik voor hem kon doen, dan zou ik het doen. Hij hoefde het enkel te zeggen en het kwam voor elkaar. Ik was op een punt gekomen dat ik alles voor hem zou doen.

Hij trok zijn blik weg van zijn eten en keek me aan. Zijn gezicht stond treurig en er was weinig te zien van die krachtige Dane die ik had leren kennen. Zijn haren hingen over zijn voorhoofd, licht vochtig door het zweet van de inspanning van de wandeling. Cal had hem vaker moeten ondersteunen dan ik prettig vond. 'We zijn hier niet voor mij. We zijn hier om jouw moeder te bevrijden, dat is het aller belangrijkste.' Hij pakte mijn hand vast, steviger dan ik verwachtte.

Ik glimlachte dankbaar en streelde over zijn huid. Zijn aderen bezaten nu een gouden gloed en ik wist niet wat dat betekende, maar het kon niet veel goeds zijn. Hij ging met de seconde verder en verder achteruit en ik wist dat hij een confrontatie met soldaten niet langer zou winnen.

'Ik wil het proberen,' bracht ik ademloos uit, terwijl ik keek naar die gouden plek die boven zijn shirt uitstak. 'Je bent te zwak en mijn gave is rustig en uitgeput. Ik wil het proberen. Dit is onze beste kans.' Ik staarde in die donkerbruine ogen die zwart waren in de duisternis van de nacht. Zijn rode haren leken wel donkerbruin zonder licht en ik probeerde iedere detail van zijn knappe gezicht in me op te nemen. We kenden de risico's.

'Weten jullie het zeker?' vroeg Cal tegenover mij. Hij was al de hele tijd stil geweest en was niet zijn uitbundige zelf. Waarschijnlijk was het voor hem ook zwaar om steeds dichter bij het kasteel in de buurt te komen. Bij de man die hem dood wilde hebben en het verleden dat hij achter had gelaten. Dat soort dingen lieten littekens achter op iemands ziel, ondanks dat diegene dat misschien niet vaak liet zien.