Golden Touch

Hoofdstuk 17

Zodra Dane wakker werd, vonden zijn ogen de andere kant van het bed. Zoekend naar Nova, ondanks dat hij wist dat ze er niet was. De afgelopen avond had hij haar begeleid naar haar kamer. Daar had ze hem niet gevraagd om te blijven en hij had het niet aangeboden, ondanks dat hij dat wel had willen doen. Hij wist dat hij ruimte nodig had om na te denken, want hij zat diep in de problemen.

Dat je me laat zien wat leven inhoudt. Die zin van haar echode de hele nacht lang al door zijn hoofd. Het had hem geraakt en tegelijkertijd pijn gedaan. Hij liet haar zien wat leven inhield, maar ondertussen zou hij haar tien jaar van haar leven ontnemen. Hij wilde dat hij dat kon terugdraaien, dat hij haar kon vertellen dat het niet meer hoefde, maar dat kon niet.

Het ding was, hij had haar nodig. Hij had haar gave nodig om dichter bij het kasteel te kunnen komen. Als hun training verder zou vorderen, dan zou ze sterker worden dan ieder ander. Zij was de enige die hem veilig in de buurt van het kasteel kon krijgen en hem weer weg kon krijgen en hij wilde een manier om een band op te bouwen met zijn zusje.

Vroeg of laat zou hij Nova's vertrouwen schaden, dat wist hij nu al. Ze had zo fel gesproken gisteren over haar vader, over mensen met macht. Dat het de plicht was van deze mensen om de goudstuurders te helpen. Dane wist dat hij die macht had, maar hij was niet van plan om daar iets mee te doen. Als hij Nova zou vertellen wie hij echt was, dan zou ze hem haten.

De troonopvolger. Ondanks dat zijn vader Dane en zijn moeder had willen executeren en de dodenmarkering op de schouder van het vijfjarige kind had geplaatst omdat hij genade en medeleven had getoond, was Dane nog steeds de wettige troonopvolger. Enkel Dane zijn dood kon hem tegenhouden om de troon op te eisen. Als zijn vader overleed, dan was de troon van hem, tenzij hij niet kwam opdagen.

Hij was niet van plan om te komen opdagen.

Terwijl hij zijn spullen pakte voor de training en zich omkleedde, was zijn schouder een pijnlijke herinnering aan Nova's kracht. In de spiegel van zijn hotelkamer schonk hij een kleine blik aan zijn spiegelbeeld. Het raakte nu al bijna de bovenkant van zijn schouder en hij had mazzel dat het nog niet dichtbij zijn hart kwam.

Ruw trok hij zijn shirt over zijn hoofd, pakte hij de tas met de gouden scherven van de grond en liep hij zijn hotelkamer uit. Op de gang vond hij Cal al, die net als hijzelf klaar was voor de training. Selene was nergens te bekennen. Dane vond zijn weg richting Nova haar kamer.

'Ze is er niet.'

Dane draaide zich verward naar Cal om.

'Ze is al vroeg vertrokken met Selene om te gaan trainen.' Cal lachte geamuseerd. 'Die meid heeft lef. Ze maakte Selene wakker en eiste dat ze samen zouden trainen. Ze heeft zelfs aan Selene gevraagd of ze teveel had gedronken gisteren en bang was om ingemaakt te worden.'

Dane voegde zich bij zijn vriend, onderweg naar de trainingshal. Hij grijnsde en kon zich het beeld exact voor zich zien. Nova tegenover Selene was altijd een leuk gezicht, de twee leken meer op elkaar dan dat ze zouden willen toegeven. 'Ik kan niet geloven dat ik dat gemist heb.'

Cal trok de trui aan die hij mee had genomen toen ze door de buitendeuren liepen en de koelte van de ochtend instapten. 'Je had je rust nodig, niemand wilde je wakker maken.' Hij wierp Dane een bezorgde blik toe. 'Hoe gaat het met je? Boekt ze al vooruitgang?'

Dane zuchtte. 'Ze gaat vooruit, maar ik weet niet of het goed genoeg is.' Ze liepen door de uitgestorven straten. Het was te vroeg voor de bewoners om hun huizen te verlaten. 'Ik wil haar niet teveel druk opleggen. Ze heeft al genoeg gewicht op haar schouders liggen en ik wil niet dat ze breekt.'

'Je geeft om haar,' constateerde Cal zacht.

Dane bracht daar niets tegenin. Hij wist dat Cal gelijk had, maar hij wist ook dat het hen enkel pijn zou veroorzaken. 'Ik weet niet waarom, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om afstand te houden.'