Golden Touch

Hoofdstuk 10

Die nacht kwam ik niet in slaap. Dat kwam niet door de reis, door alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Het kwam ook niet door de informatie die ik had ontvangen over de incomplete kaarten, wat een groot probleem vormde voor onze plannen. Het kwam niet door gedachten over mijn moeder, of mijn vader.

Het kwam door mijn krachten die onder mijn huid slopen alsof het leefde. Alsof het klaar stond om uit elkaar te barsten en alles te verwoesten, mij te verwoesten. Het kwam door Dane wie naast me in het reusachtige tweepersoons bed lag en geen idee had wat er gebeurde met mijn gave. Het maakte me gevaarlijk.

Ik had het eerder meegemaakt. Mijn moeder had me nooit willen trainen toen ik klein was. Ze zei altijd dat het beter was om mijn gave nooit te gebruiken, omdat dat veiliger voor me zou zijn. Alleen toen hadden we nog geen idee gehad hoe sterk mijn gave eigenlijk was. Op een dag werd het te sterk en voelde het alsof ik uit elkaar was gebarsten. Mijn gave had de meeste spullen in mijn omgeving in goud veranderd en voor verwoesting gezorgd. De spullen waren niet zomaar goud geworden, zoals ik had verwacht. Nee ze waren uit elkaar gebarsten. Kleine splinters van goud lagen verspreid over de vloer.

Mijn moeder was in een andere kamer geweest. Ondanks dat ze dezelfde gave beheerste, had het waarschijnlijk verkeerd af kunnen lopen. Ze was de kamer ingelopen en had met grote ogen gekeken naar de verwoesting die om mij heen lag, waarna ze fluisterend zei dat ze nog nooit zoiets had gezien.

Sinds die dag waren we hard gaan trainen en was het nooit meer gebeurd. Alleen nu voelde ik datzelfde gevoel weer. Mijn lichaam voelde bloedheet en ik was begonnen met trillen. Niet slechts mijn handen, maar mijn hele lijf. Alles trilde, ondanks de hitte die ik voelde.

Ik draaide me met mijn rug naar Dane, hopend dat ik hem niet wakker zou maken. Ik pakte de rand van de deken vast en trok deze wat van me weg in de hoop om af te koelen. Terwijl ik dat deed, viel mijn blik op mijn vingers.

Mijn vingertoppen waren bedekt met een laagje van goud stof. Mijn aderen waren zichtbaar en bezaten een gouden gloed. Ik siste en trok mijn handen weg van het laken, terwijl ik zag hoe het goud zich langzaam verspreidde langs de stof en toen stopte omdat ik het contact ermee verbrak.

Dane lag achter me en hij had geen idee wat er gebeurde. Hij had geen idee hoeveel gevaar ik voor hem vormde, ook al wilde ik dat niet. Hij wist niet waar hij aan begonnen was, wat hij van me kon verwachten. Ik had nooit zo onverantwoordelijk moeten zijn, want ik wist dat dit kon gebeuren als ik mijn gave lang genoeg niet gebruikte.

Voorzichtig stapte ik uit het bed. Ik sloeg de gouden rand van de laken zo om dat het niet zichtbaar was als Dane wakker werd. Ik wilde niet dat hij zag waar ik toe in staat was. Het enige wat ik moest doen was een veilige plek vinden om mijn gave los te laten, om de druk eraf te halen.

Ik sloop naar de deur, wetende dat ik niet gekleed was op de kou van buiten. Alleen al het idee om een jas aan te trekken en hier langer te blijven liet mijn angst nog meer opspelen. Ik moest hier weg, voordat ik Dane zou verwonden. Of erger.

Mijn hand trilde boven de deurknop, maar ik wist dat ik het zou moeten aanraken om hier te vertrekken. Ik probeerde al mijn moeders aanwijzingen boven te halen en paste alles wat ik kende toe om de deurknop aan te raken zonder het in goud te veranderen. Het stof dat op mijn hand was verzameld gleed door de lucht naar de grond. Ik raakte het aan en er gebeurde niets, maar terwijl ik de deurknop probeerde te openen gebeurde er ook niets.

Dane had de deur op slot gedaan.

'Ik had al gedacht dat je dat zou proberen.'

Mijn hele lichaam verstijfde. Ik begon nog heviger te trillen en voelde mijn controle langzaam verdwijnen. 'Doe de deur open,' beval ik hem. 'Nú!' Ik wilde niet schreeuwen, maar de angst nam me over en ik sprak het woord harder uit dan ik wilde. De controle glipte uit mijn handen en ik trok mijn hand van de deurknop af voordat het zich kon uiten.