Golden Touch

Hoofdstuk 25

Dane bleef veel te lang weg. Ik haatte het gevoel dat me nu dreigde te overspoelen. De herinnering aan hoe ik wachtte op mijn moeder, die nooit aan zou komen, lag nog te vers in mijn geheugen. Vooral nu ik wist wie Dane echt was, voelde ik me ongeduldig.

Gelukkig was ik deze keer niet alleen. Cal zat naast me hevig met zijn been te trillen. Ik had hem niet willen vragen om daarmee op te houden, gezien ik begreep hoe hij zich voelde. Selene daarentegen zat achter het bureau en was kalm. Dodelijk kalm.

Cal sprong op van het bed en zijn plotselinge beweging liet me schrikken. 'Nu ben ik er klaar mee,' siste hij geïrriteerd, terwijl hij richting de deur stapte. 'Ik ga hem zoeken.'

'Als je dat doet, dan zijn jullie straks allebei dood.' Selene haar stem was net zo kalm als haar handelingen, maar het bezat een scherp randje. 'Je kent de regels Cal, ga zitten.'

Verloren en met hangende schouders deed Cal wat ze hem opdroeg. 'Het zijn achterlijke regels,' zei hij woedend, terwijl hij ging zitten.

Ik schoof naar mijn vriend toe en haakte mijn arm door die van hem. Als reactie leunde hij met zijn hoofd zacht tegen de mijne. 'Welke regels?' vroeg ik me hardop af.

Selene draaide zich op haar stoel wat naar ons toe. Enkel de bezorgde glinstering in haar ogen vertelde me dat ze ongerust was. 'Dane heeft ons laten beloven dat als hij ooit weg is, we hem niet mogen zoeken voor onze eigen veiligheid. Het geldt voor ons allemaal, maar Dane is er altijd heel fel in geweest.' Ze zuchtte, de enige emotie die ze losliet over deze regel.

Het was slim. Als één van hen in de problemen kwam, dan konden de anderen niet helpen als zij rechtstreeks dezelfde val binnenliepen. Alleen ik begreep ook Cal's woede, want ik wilde niets liever dan weten wat er aan de hand was met Dane. Het was niets voor hem om zo lang weg te blijven. Het was nog erger dat hij boos was vertrokken en ons niet had verteld waar hij heen ging en wat onze volgende stappen waren.

Met een harde knal sloeg de deur open. Cal, Selene en ik sprongen op van onze plek. Zij met hun wapens in de aanslag en ik met mijn handen voor mezelf uitgestoken. Echter stond er geen gevaar in de deuropening, maar Dane die met paniekerige ogen de kamer rondkeek.

'We gaan. Nu,' sprak hij, waarna hij de tas die voor mijn voeten stond over zijn schouder gooide. Deze had ik al ingepakt terwijl hij weg was. Zowel zijn als mijn spullen zaten in deze tas, zodat we met weinig konden reizen.

Cal pakte de tas van hem en Selene. Zijn gespannen lichaamshouding vertelde me dat hij zijn vechtmodus al aan had gezet, zoals alleen hij dat kon. Ondanks de geconcentreerde blik op zijn gezicht snelde hij op Dane af. Zelfs Selene deinsde wat achteruit toen Cal zijn handen tegen Dane zijn schouders zette en hem woedend tegen de muur duwde.

'Je kan ons dit verdomme niet aandoen Dane,' siste hij zijn beste vriend toe. Zijn arm trilde tegen Dane zijn bovenlichaam. Zijn hele lichaam leek te trillen. 'Je kan ons niet achterlaten omdat jij je emoties niet onder controle hebt, vooral niet nu Nova met ons meereist. We moeten op je kunnen vertrouwen en niet angstig op je zitten wachten omdat we niet weten waar je heen bent gegaan.'

Nog nooit had ik Cal zo tekeer zien gaan tegen Dane. Ik had niet verwacht dat het mogelijk was. Selene had ik meerdere malen al tegen Dane in zien gaan en van haar verwachtte ik eigenlijk de woede die Cal nu liet zien. Alleen wellicht kregen Cal's emoties soms toch de overhand.

Dane staarde naar zijn beste vriend met een licht verbaasde uitdrukking. 'Het spijt me,' bracht hij zacht uit, waarna hij over Cal's schouder mijn blik vond. 'Het had niet mogen gebeuren, daar heb je gelijk in. We moeten nu gaan, de soldaten zitten me op de hielen.'

Voorzichtig liet Cal zijn arm zakken. Een gouden vlek rond Dane zijn keel werd zichtbaar en ik zag Cal ernaar staren. 'Sorry,' zei hij tegen Dane en het schuldgevoel droop van zijn woorden. Zijn krachtige houding die hij net had laten zien verdween.