Golden Touch

Hoofdstuk 23

'Wees voorzichtig,' fluisterde Dane me zacht toe, waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukte. Toen hij zich terugtrok klemde zijn handen wat steviger om de mijne. Zijn lichaam stond strak gespannen en de ernstige blik die hij naar Cal stuurde ontging me niet.

Ik gaf een kneepje in zijn handen om zijn aandacht te trekken. 'Het is maar een training. Cal is bij me, niets om je zorgen over te maken.' Ik probeerde mezelf te ontspannen en plakte een glimlach op mijn gezicht om hem gerust te stellen.

De waarheid was dat we allemaal bang en nerveus waren, zeker na wat er met mijn vader was gebeurd. We bevonden ons nu akelig dichtbij de hoofdstad. Mijn geverfde haar was niet langer genoeg om zonder angst over straat te kunnen lopen en Dane moest voorzichtiger zijn met zijn herkenbare rode haren. Mensen zouden hem kunnen herkennen, ondanks dat we weinig te zien kregen van de koninklijke familie. De soldaten zouden nog gemotiveerder naar ons opzoek zijn. Daarbij hielpen de twijfels over de plattegrond die we nu in handen hadden niet erg mee.

Alleen ik had deze training nu echt even nodig om mijn hoofd leeg te maken. Dane wist dat en dat was dan ook de enige reden dat hij me liet gaan. Met Cal zijn bescherming, maar hij zou me ook helpen met de training. Hij had dat al snel aangeboden, zodat Dane en Selene onze verdere plannen konden bespreken.

'Ik beloof dat ik haar veilig terugbreng,' zei Cal bemoedigend. Hij schonk me een glimlach. 'We zullen over twee uur terug zijn, stipt op tijd.'

Dane haalde diep adem en vond mijn blik weer. Sinds de treinreis was de sfeer tussen ons veranderd en hij had er geen problemen mee om dat aan Cal en Selene te laten zien. Ik ook niet, niet na alles wat ik over hem te weten was gekomen. Hij was niet de Jager die ik dacht dat hij was toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.

Hij liet mijn handen los en stapte naar achteren. 'Tot zo,' zei hij tegen Cal en mij, maar zijn gespannen ogen ontgingen me niet. Zo was hij al sinds we terug waren gekomen van ons uitstapje. Ons uitstapje met een vreselijke afloop. Ik nam het hem niet kwalijk.

'Tot zo,' zei ik terug en ik glimlachte nog naar Selene, die met haar armen over elkaar naast Dane stond. Ook zij was sinds ons verhaal extra gespannen. Ondanks dat glimlachte ze vriendelijk terug.

Cal en ik begonnen onze weg door het dorp. Hij liep ontspannen, met zijn handen diep in zijn broekzakken gestoken en keek stug voor zich uit. Ik wist dat het allemaal een act was, eentje die hij beter onder de knie had dan ik. Ik probeerde net zo ontspannen over te komen als hij en niet terug te staren naar iedere bewoner die mijn blik vond, bang dat die persoon me misschien zou herkennen.

'Dus, het was een leuke trip,' begon Cal opeens. Hij had een plagerige toon in zijn stem en toen ik zijn blik vond grijnsde hij naar me. 'Selene wilde de weddenschap niet aangaan dat er iets tussen jullie zou gebeuren, ze wist dat ze toch wel zou verliezen.'

Ik lachte zacht en voelde mijn wangen rood kleuren. Cal en Selene waren Dane zijn familie. Zij betekenden alles voor hem. Ondanks dat ze altijd vriendelijk tegen me waren, in ieder geval nadat Selene een beetje aan me gewend was geraakt, voelde ik me soms nog een buitenstaander.

'Dane is niet de persoon wie ik dacht te ontmoeten,' gaf ik eerlijk toe. 'Zijn koninklijke afkomst doet me niets, maar het gaat om wie hij is. Hoe hij zich gedraagt in deze wereld die niet vriendelijk is tegen mensen zoals ik.' Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Cal me aankeek, maar ik durfde niet terug te kijken. Ik was bang dat hij de glinstering in mijn ogen zou zien.

'Ik ben blij dat jullie elkaar gevonden hebben Nova,' zei hij zacht. 'Dane lijkt misschien sterk, maar ook hij heeft soms iemand nodig om op terug te kunnen vallen. Iemand die hij niet al zijn hele leven kent en van wie hij weet dat diegene nooit een oordeel zal geven of hem tegen zou houden om iets te doen.'