Golden Touch

Hoofdstuk 35

Ik schreeuwde toen het metaal door de huid van mijn nek sneed. Ik schreeuwde hard, gepijnigd, waarna een harde klap volgde. Het zwaard verdween van mijn nek, maar ik voelde de pijn en warm bloed.

Cal stond naast me met zijn zwaard tegen die van de soldaat die zojuist mijn nek probeerde open te snijden. Niet om me te verwonden, maar om me te doden. Mijn vriend keek met een felle blik naar de soldaat voor hem, waarna hij het zwaard van zijn tegenstander in een paar snelle bewegingen wist af te pakken en zijn eigen zwaard langs de nek van de soldaat trok. Precies zoals mij net was overkomen, alleen nu was er niemand om het zwaard te stoppen.

Alles gebeurde heel snel, of het bloedverlies begon invloed te krijgen op mijn hoofd. Ik wankelde, maar voor ik het wist stond Cal naast me en ondersteunde hij me. Hij vloekte hevig en ik wist dat ik me zorgen moest maken om de wond.

Ik hoorde een schreeuw op de achtergrond, terwijl Cal mij langzaam naar de grond liet zakken. Eenmaal op de grond leunde ik tegen hem aan en ik zag Dane op ons afrennen. Hij hurkte voor me neer en streelde mijn haren uit mijn gezicht. Hij sprak, maar ik hoorde de woorden niet.

Het enige wat ik zag was de koning, die naar ons keek als een slang die zijn juiste moment afwachtte. Hij stapte naar voren en pakte het gouden kristal van de grond die hij daar eerder had neergelegd. Waar hij mijn kracht naartoe had gezogen. Mijn kracht, die ik nu niet door mijn lichaam voelde kolken. Ik voelde niets.

Het kristal glansde hevig en de koning draaide zich naar mijn ouders, die momenteel werden tegengehouden door twee soldaten. Ik zag nu pas de zwaarden die tegen hun nek lagen. De angst in mijn vaders ogen en de tranen in die van mijn moeder. Mijn familie die pas nu een beetje een familie begon te vormen.

Ik verzette me tegen Cal zijn greep. Ik wilde bij hen in de buurt komen. Ik wilde hen helpen, alleen er bevond zich bijna geen kracht meer in mijn lijf. Het was alsof mijn energie was weggevloeid uit de wond en dit nog steeds deed. Ik probeerde tegen Cal en Dane te praten, om ze te vertellen dat ze mijn ouders moesten helpen. Er kwam geen geluid uit mijn keel.

Het enige wat ik kon doen was moedeloos toekijken hoe de koning voor mijn ouders stopte, terwijl Dane en Cal enkel oog hadden voor de wond op mijn keel en hoe ze het bloeden konden stoppen. De pijn voelde ik al niet meer. Ik voelde helemaal niets meer. Enkel doodsangst voor mijn ouders.

Met het kristal in zijn ene hand, reikte de koning met zijn vrije hand naar de schouder van mijn moeder. Maxwell schreeuwde, vocht en deed alles wat hij kon, maar er waren twee extra soldaten bijgekomen om hem in bedwang te houden. Hij deed alles om bij mijn moeder te komen, maar het was een onbegonnen zaak. Het was onmogelijk en ik zag in zijn ogen dat hij dat zelf ook wist.

Het kristal gloeide nog heviger. Alsof het een zon was, zo fel scheen het. Het verlichtte de hele ruimte met een goudkleurig licht. Het goud begon langs de vingers van de koning te kruipen, maar het leek hem geen pijn te doen. Even dacht ik dat het goud van mijn moeder kwam, maar het trok juist naar haar toe. Het trok naar haar schouder, wat haar ineen deed krimpen, door naar haar nek.

Ik kon enkel woordeloos toekijken hoe het goud door haar hele lijf trok, totdat er niets meer van haar over was. Niets meer dan een standbeeld.

Mijn moeder, de vrouw die me alles had geleerd, kon dit niet overleven. Niemand overleefde het om in een standbeeld veranderd te worden, maar ik had altijd gedacht dat goudstuurders veilig waren voor hun goud. Dit was niet natuurlijk. Het hoorde niet mogelijk te zijn dat de koning zonder hulp goud kon sturen, maar met dat kristal in zijn hand had hij het toch voor elkaar gekregen.

Alles in mij schreeuwde het uit, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Mijn kracht liet me in de steek en de koning richtte zich op mijn vader. Zijn rechterhand, die nu voor de tweede keer had bewezen dat hij niet te vertrouwen was. Ik kon wel bedenken wat hij van plan was.