Golden Touch

Hoofdstuk 38

Ze hapte naar adem, maar er leek niets binnen te komen. Dane kon enkel toekijken hoe ze tegen de grond sloeg, met een doffe knal. Hij hoorde niets meer, behalve haar lichaam die tegen de grond sloeg. Het was afschuwelijk en de pijn trok door zijn hele lijf.

Het was niet alleen zijn pijn. Het was ook Nova's pijn. Nova's ijzingwekkende pijn, die terug te zien was in haar ogen. Haar ogen die naar het gevallen lichaam van zijn zusje keken en vervolgens naar haar handen die die val hadden veroorzaakt. Ze stamelde iets, maar Dane kon de woorden niet goed verstaan.

Zijn zij deed vreselijk veel pijn en het bloed liep tussen zijn vingers door, maar ondanks dat kroop hij naar zijn zusje toe. Zijn zusje die reikte naar haar middel, waar een kleine vlek van goud langzamerhand steeds groter werd.

Bij haar aangekomen klemde hij haar handen in de zijne. Zijn ogen traanden al, maar hij probeerde haar niet te laten zien dat hij huilde. Hij wilde haar niet laten zien hoe slecht ze er aan toe was, maar dat wist ze eigenlijk zelf ook al. De vlek verspreidde langzaam, maar zo veel sneller dan het bij Dane had gedaan.

'Dane?' Tranen rolden langs Auria's slapen. Ze keek hem aan, ogen gevuld met doodsangst. Haar handen trilden hevig in die van hem en haar gezicht werd bleker en bleker.

'Ik ben hier,' stelde hij haar gerust. Hij liet een van haar handen los en streelde met zijn vrije hand door haar haren. Haar rode haren krulden om zijn vingers heen. Een gevoel die hij zo vreselijk had gemist. Zijn kleine zusje die hij zo vreselijk had gemist.

Hij draaide zich om naar Nova. Ze zat nog op de grond. Het zwaard die haar doorboord zou hebben als ze zich niet had verdedigd lag naast haar. Ze staarde naar Auria en leek wel veranderd in een standbeeld. Haar ogen waren groot geworden en haar wangen betraand. Ook haar handen trilden.

'Nova?' vroeg Dane haar zacht.

Dit trok haar uit haar trance. Ze keek op en hij zag het schuldgevoel in haar ogen. Nova wilde nooit iemand pijn doen en ze wist hoeveel Auria voor hem betekende. Hij wist dat dit niet met opzet was gebeurd en dat Auria haar in deze positie had gedwongen door haar aan te vallen. Ondanks dat kon hij de pijn niet van zich afschudden die hij voelde nu hij naar Nova keek.

'Kan je haar helpen?'

'Nee!' Voordat Nova überhaupt de tijd had om erop te reageren, begon Auria al tegen te stribbelen. 'Ik wil niet dat ze bij me in de buurt komt.' Ze keek naar Nova vol angst.

Nova durfde zich overduidelijk niet te bewegen na deze uitspraak.

Dane wendde zich weer tot zijn zusje. 'Ze is de enige die je kan helpen.'

Auria schudde haar hoofd. 'Waarom wil je me helpen?' fluisterde ze zacht.

Het brak Dane dat ze hem moest vragen waarom hij haar wilde redden. 'Omdat je mijn zusje bent Auria,' antwoordde hij liefhebbend. Zijn ogen weken kort naar de steeds grotere gouden vlek. 'Ik geef om je. Ik heb je vreselijk gemist en al die tijd dat ik weg was kon ik alleen maar aan jou denken.' Hij ging verder met het strelen van haar haren, wat haar leek te kalmeren.

De tranen begonnen nog sneller over haar wangen te stromen. 'Waarom ben je dan hierheen gekomen om mijn plaats in te nemen?' Ze snikte. 'Ik heb mijn hele leven ingezet om uiteindelijk op de troon te belanden. Ik heb honderden trainingen ondergaan. Waarom wil je dat van me afnemen?'

Dane schudde zijn hoofd. 'Dat was nooit onze bedoeling. We kwamen hier alleen om Nova haar moeder te bevrijden. Alleen met het kristal konden we vader niet op de troon laten zitten. We moesten iets doen. Kan je me recht in de ogen aankijken en vertellen dat je zijn idealen niet deelt? Dat je niet denkt dat het rechtvaardig is om goudstuurders te onderdrukken?'