Golden Touch

Hoofdstuk 15

Die middag trainden we mijn gave tot de zon achter de horizon kroop. Er stond nu nog meer op het spel, dus ik focuste me nog heviger en deed nog harder mijn best. Ik gebruikte al mijn energie en concentratie om de taken te voltooien die voor me lagen. Ik deed alles mogelijk in mijn macht om beter te worden. Niet alleen mijn moeders leven hing daar vanaf, maar nu ook die van Dane.

Laat in de middag bracht Dane me terug naar mijn kamer. We hadden niet meer gesproken over persoonlijke details of over de missie. Hij had me verteld dat dat vanavond wel zou komen en ik vertrouwde hem. Het enige waar we het over hadden gehad was de training.

Terwijl ik douchte en mezelf opknapte voor het avondeten kon ik aan niets anders denken dan hem. Ik had zijn leven in gevaar gebracht. Als ik mijn gave niet onder controle kreeg, dan zou mijn uitbarsting zijn dood betekenen. En toch, ondanks al dat, was hij niet boos op me. Ondanks al dat, probeerde hij me nog steeds te beschermen.

In de kleding die Selene eerder naar mijn kamer had gebracht, zat ik op de rand van mijn bed te wachten tot ik opgehaald zou worden. Het was een simpele spijkerbroek met een trui, maar comfortabel. Vanavond zouden we ergens heen gaan om te eten, Dane wilde dat we even afgeleid werden van de missie die op ons wachtte. Ik wist niet of het mogelijk was, maar ik vond het leuk om een stukje van dit dorp te zien. Afgezien van de route naar de trainingsruimte en het bos.

Tussen mijn vingers tolde ik een gouden balletje rond, die had ik eerder in het bos gemaakt tijdens onze lunchpauze. Dane had gekeken hoe ik het balletje had gemaakt, door steeds wat meer goud toe te voegen aan een klein steentje. Hij had niets gezegd toen ik was begonnen met de versieringen, zoals ik eerder ook met zijn mes had gedaan. Het mes die hij nog iedere dag aan zijn riem droeg.

Een zachte klop op de deur trok mijn aandacht. Ik stopte het balletje weg in mijn zak en snelde naar de deur om open te doen. Onderweg naar de deur griste ik mijn jas van de stoel en trok ik deze aan. Aan de andere kant lachte Cal me toe.

'Ze wachten beneden op ons,' zei hij bij wijze van begroeting en hij stapte opzij om me door te laten.

Ik liep mijn kamer uit en sloot de deur nauwkeurig achter me, wantrouwig als dat ik was opgevoed. Cal liep meteen met me mee, zijn handen nonchalant in zijn zakken. Hij droeg net als ik simpele en comfortabele kleding, wat leuk was om te zien. Tot nu toe had ik hem nog niet in iets anders gezien dan trainingskleding, maar ik had hem sowieso weinig gezien.

'Weet je waar we heen gaan?' vroeg ik hem nieuwsgierig. Ik vroeg me af of hij zou reageren, vooral nadat Dane hen gisteren had verteld dat ik mogelijk zijn dood op mijn geweten zou hebben. Mijn ogen prikten alweer bij de gedachte, maar ik probeerde het weg te drukken. Ik zou mijn gave beter leren kennen en ik zou hem genezen. Dat moest.

Cal leek echter totaal geen slechte gevoelens richting mij te koesteren. 'We hebben een vast restaurant in de stad,' vertelde hij me met een ontspannen glimlach. 'We zijn hier al meerdere keren geweest, het eten is fantastisch.'

Ik was nog nooit uit eten geweest, mijn moeder vond het altijd te gevaarlijk. Dus ik kon niet ontkennen dat ik er naar uitkeek. 'Is het niet gevaarlijk?'

Hij haalde simpel zijn schouders op, terwijl hij de buitendeur van het hotel voor me openhield. Verderop zag ik Dane en Selene al staan. 'Ze zullen je hier nog niet snel vinden. Dane denkt dat ze verwachten dat je richting het kasteel trekt, dus eigenlijk wachten ze je op om je daar te vinden.'

Dat was niet perse veel beter, maar op dit moment was het dus veilig. Toch prettig om te weten dat ik niet ieder moment van de dag een doelwit op mijn rug had staan. Alleen tegelijkertijd voelde het alsof ik om de pas over mijn schouder moest kijken. Ik herinnerde mezelf eraan dat Dane kundig genoeg was om ons veilig te houden. Dat moest wel, als hij al zo lang overleefde met een dodenmarkering terwijl hij klussen binnenkreeg van de koning.