Golden Touch

Hoofdstuk 24

In de dagen die volgden trainde ik afwisselend met zowel Selene als Cal. Beiden hielpen me met mijn vechttechniek en het sturen van mijn gave, die ik langzamerhand nog beter onder de knie begon te krijgen. Het grootste deel van de tijd kreeg ik het voor elkaar de voorwerpen die ze op me af gooiden in goud te veranderen voordat het me raakte. De eerste keer dat dat gebeurde hadden Cal en ik met moeite ons gejuich in kunnen houden, wetende dat we voorzichtig moesten zijn in het bos. Wapens had ik nog niet aangedurfd.

Trainen met Dane had ik ook nog niet aangedurfd. Ik zag hem overdag vrijwel nooit. Ieder moment van de dag was hij bezig met het maken van nieuwe plannen, het uitpluizen van de plattegrond van mijn vader en het zoeken naar veilige manieren om dichter naar het kasteel toe te reizen. Er lag een grote last op zijn schouders, wetende dat zijn plannen voor ons het verschil tussen vrij en gevangen -of leven en dood- kon betekenen. Die last zag ik iedere avond als hij zich terugtrok in onze kamer en vrijwel direct mijn armen in liep, zoekend naar steun. Ik zag het in zijn ogen, in zijn houding.

Voor de verandering aten we ons avondeten met z'n vieren in de kamer van Dane en mij. Hij zat aan het bureau waar hij al vele uren achter had gezeten en ik kon de gedachtes bijna uit zijn hoofd zien spatten. Zijn been die trillend op en neer bewoog bevestigde hoe nerveus alles hem maakte.

'Dus de plattegrond klopt?' vroeg ik voorzichtig, dat was wat ik uit de laatste woordenwisselingen had opgemaakt. 'Jullie geloven dat het de juiste plattegrond is?' Ik zette mijn nu lege bord op het kastje naast mijn kant van het bed. Mijn handen trilden, omdat ik wist wat dit betekende.

Dane zijn ogen vonden de mijne, vriendelijk en liefdevol. 'Cal gelooft dat de plattegrond klopt, maar we zullen het nooit helemaal zeker weten. Het is een gok die we moeten nemen en ik wil dat we daar allemaal achter staan,' zei hij tegen me, maar ook tegen Selene die twijfelachtig naast me ging verzitten en haar benen optrok in kleermakerszit.

'Kunnen we deze man vertrouwen?' vroeg ze zich hardop af, waarna ze een verontschuldigende blik mijn richting op wierp. 'Hij heeft Iris eerder helpen ontsnappen, maar dat is inmiddels twintig jaar geleden. We weten niet hoe zijn gevangenschap daar hem heeft veranderd, misschien is hij niet langer dezelfde persoon als toen.'

Ik hield me stil. Ik wilde me niet mengen in dit gesprek, wetende dat ik geen neutrale partij was. Iedere vezel in mijn lichaam wilde geloven dat mijn vader inderdaad te vertrouwen was en dat hij nog altijd van mijn moeder hield, van mij hield. Alleen Selene had gelijk, we wisten niet hoe deze twintig jaar hem had veranderd.

'We kunnen opzoek gaan naar iemand die in het kasteel werkt als we daar eenmaal aankomen,' bracht Cal in. Hij stond naast de deur tegen de muur geleund en had nog niet de rust gehad om te gaan zitten. 'Iemand die we makkelijk kunnen omkopen en die de plattegrond kan bekijken.' Hij keek ernstig naar Dane.

Dane zuchtte en rolde de plattegrond op, waarna hij deze wegstopte in de koker waarmee het bij ons was aangekomen. 'Je weet dat we niemand kunnen vertrouwen,' bracht hij daar tegenin. 'De loyaliteit naar de koninklijke familie zit diep geworteld bij alle inwoners die dicht bij het kasteel wonen.'

'Kan jij dan niet iets doen?' vroeg ik zacht, bijna beschaamd omdat ik dit voorstelde. Ik wilde zijn afkomst niet zo achteloos gebruiken, maar misschien hadden we geen keuze. 'Als ze loyaal zijn naar de koninklijke familie, dan zijn ze dat wellicht ook voor jou.'

Selene lachte zacht, maar het klonk niet geamuseerd. 'Voor iedere normale burger is hun geliefde prins al heel lang dood,' vertelde ze me. 'Ze zullen hem zien als een oplichter en waarschijnlijk zitten we dan dieper in de problemen. Niemand mag weten wie Dane is.'

Dat begreep ik wel. Al die tijd had hij zo zijn best gedaan om onzichtbaar te blijven, we konden dat nu niet zomaar verpesten. Ik wilde niet dat hij dat voor mij deed. Zijn leven was belangrijk voor mij en ik zou hem niet in gevaar brengen. Zelfs niet voor mijn moeder, van wie ik zielsveel hield. Ik bracht hen al genoeg in gevaar, dat realiseerde ik me met de dag meer.