Golden Touch

Epiloog

'Ben je klaar om te gaan?' schreeuwde mijn vader van een afstandje. Hij stond naast de open deuren van trein en droeg zijn uniform, die Dane speciaal voor hem had gemaakt en opgestuurd naar het dorp waar we op dat moment verbleven. Het was nog steeds in de groene kleuren van het koninklijk huis, maar de afwerkingen waren nu zilver in plaats van goud. Een van de vele aanpassingen die Dane de afgelopen zes maanden had gedaan.

'Bijna!' riep ik terug, waarna ik me tot het kleine meisje wendde die voor me stond. Mijn groene jurk die tot de grond reikte bewoog sierlijk mee met die beweging. De zilveren afwerkingen rond mijn middel en armen pasten perfect bij het uniform van mijn vader.

Ook een cadeau van Dane.

'Zal je deze kennis delen met de anderen?' vroeg ik het meisje met een glimlach. Ik hurkte voor haar neer.

Het tienjarige meisje keek me heel serieus aan en knikte plechtig. Vervolgens stak ze haar handen voor zich uit en vergulde ze de prachtige bloem die ze vasthield. Deze, nu gouden bloem, hield ze naar mij uitgestoken.

Ik pakte de bloem van haar over. 'Dank je wel. Hij is prachtig.'

De tranen prikten in mijn ogen en ik keek naar de groep kinderen die achter haar stond. De afgelopen drie weken had ik geprobeerd om hen zo veel mogelijk over hun gave te leren, maar dit meisje was de eerste uit haar familie. Waar de rest hun familie had om hen te helpen, had zij alleen mijn training gehad.

Ik kwam overeind en keek naar hen. 'Zorg goed voor elkaar!' riep ik naar de groep toe, waarna ik het meisje nog een keer langs haar goudblonde haren aaide. 'Veel succes met de training.' Vervolgens draaide ik me om en liep ik naar mijn vader.

Hij keek me met een trotse blik aan en sloeg zijn arm over mijn schouders. 'We hebben hier veel goeds gedaan,' zei hij, terwijl hij ons de trein in leidde. We namen plek aan het raam en ik zwaaide nog even naar de kinderen en hun ouders. Hun grote glimlachen ontgingen me niet, daar had Dane voor gezorgd.

'Het volgende dorp wacht op ons!' zei ik enthousiast, terwijl ik achterover leunde tegen de stoel en mijn ogen sloot.

~

Dane keek naar zichzelf in de spiegel en trok aan de mouwen van zijn outfit. Het was een koninklijke outfit, gemaakt van groen fluweel met zilveren markeringen. Zijn zilveren ringen glansden om zijn vingers.

Hij voelde zich misselijk.

'Ik weet niet of ik dit kan.' Hij draaide zich om naar Selene, die achter hem op de bank zat. Ze waren in zijn kamer, waar hij zich had klaargemaakt voor de kroning. Hij had de ceremonie al maanden voor zich uitgeschoven met de opmerking dat hij het veel te druk had, maar eigenlijk wilde hij gewoon dat Nova erbij was.

Nova was er niet en het laatste wat hij van Maxwell had gehoord was dat ze onderweg waren naar het volgende dorp. Ze deden geweldige dingen en Maxwell zijn trots droop bijna van het papier af als hij vertelde hoe Nova de goudstuurders hielp om hun gave te leren kennen.

Er had één keer een foto bij gezeten. Ondanks dat het een zwart-wit foto was, kon hij goed zien dat ze de jurk droeg die hij haar had gestuurd. Ze had er prachtig uitgezien en de foto stond op dit moment ingelijst naast zijn bed.

Hij miste haar vreselijk.

Selene stond op met een grijns op haar gezicht. Ze liep naar hem toe en trok de voorkant van zijn jasje recht, waarna ze met haar vingers over de zachte stof veegde. 'Het komt helemaal goed Dane. Je bent al zes maanden koning, die kroon maakt nu eigenlijk al niet meer uit.'

De deur ging open en Cal kwam de ruimte binnengelopen. Zijn zwaard hing aan zijn riem en ook hij droeg de outfit speciaal voor deze gelegenheid. Hij zag er minstens net zo ongemakkelijk uit als dat Dane zich voelde. 'Ik zie er niet uit,' sputterde hij meteen.