Golden Touch

Hoofdstuk 1

'Je houding moet beter,' zei mijn moeder streng. Ze hield een gouden stok vast en tikte ermee tegen mijn buik. Net iets harder dan slechts als aanwijzing. 'Spieren aanspannen en opnieuw proberen. Ik heb je beter getraind dan dit Nova.'

Ik hijgde en mijn haren plakten aan mijn bezweette voorhoofd. Snel veegde ik mijn haren uit mijn gezicht en nam ik opnieuw de houding aan die ik al jarenlang probeerde te perfectioneren. We waren al dik een uur aan het trainen in het diepst van het bos, waar niemand ons zou zien. De boom voor me was al ernstig toegetakeld door mijn stoten. De schors was volledig weggevaagd.

Opnieuw stootte ik. Opnieuw, opnieuw en opnieuw tot mijn handen zo veel pijn deden dat de pijn door mijn volledige armen trok. Tot mijn spieren niet meer konden en ik geen andere gedachte meer in mijn hoofd had dan doorgaan. Doorgaan, want je wist nooit wat er op je wachtte. Wie er op je wachtte.

'Stop.' Mijn moeders stem sneed door de stilte van het bos.

Ik stopte, stapte weg van de boom en gunde mezelf een moment om te ontspannen. Mijn versnelde ademhaling was het enige wat ik nog hoorde. Ik probeerde mijn armen wat te bewegen om mijn spieren in mijn schouders los te werken en mezelf klaar te maken voor de volgende taak.

Mijn moeder hield de gouden stok voor me. Zoals altijd pakte ik de stok met beide handen vast in het midden en concentreerde ik me op het goud. Ik concentreerde me op mijn gave, maar dwong het juist het tegenovergestelde te doen dan dat mijn gave eigenlijk hoorde te doen. Ik dwong mezelf het goud in me op te nemen, terug te nemen. Langzaam kwam de houten stok weer tevoorschijn. Het goud kroop vanaf de uiteindes van de stok richting het midden, waar het opstapelde rond mijn handen.

Een felle schok van pijn trok door mijn lichaam. Als reflex liet ik de stok uit mijn handen vallen. Het viel op de grond en het goud trok terug door het hout tot al het hout weer met goud bedekt was. Alsof de laatste seconden nooit hadden plaatsgevonden.

Mijn moeder pakte de stok op en veegde het zand eraf. De teleurstelling glinsterde in haar ogen. 'Morgen beter,' zei ze zacht. 'Morgen komt het goed.'

Dat zei ze iedere dag weer.

'Waarom is het zo belangrijk dat ik dit kan?' vroeg ik me geïrriteerd af. Het voelde als misbruik van mijn gave en zorgde altijd voor pijn. Alsof mijn hele wezen tegenstribbelde. Ik wist dat mijn moeder me probeerde te helpen, maar deze oefening was volkomen onnatuurlijk. De pijn galmde altijd nog dagenlang door.

Mijn moeder wierp me een strenge blik. 'Als je je gave op deze manier kan beheersen, dan zou het je leven kunnen redden,' zei ze fel. Ze wierp me de stok toe. 'Een goudslaaf die hun goud laat verdwijnen heeft geen waarde.'

Ik ving het met gemak. 'Of ze zullen me vermoorden,' snauwde ik terug. Uit woede sloeg ik de stok tegen een van de bomen. Ik begon mijn oefeningen die ze me altijd liet uitvoeren voor als ik ooit in een gevecht belandde met een wapen. Mijn bewegingen waren beheerst en technisch, allemaal ontstaan uit jarenlange training. Splinters vlogen door de lucht.

'Nova stop.'

De stok raakte nog één keer de boom in een slag waar ik al mijn laatste kracht in legde, voordat ik me terugtrok. Die ene slag was genoeg om de volledige boom in goud te veranderen. Vol verbijstering keek ik toe hoe het goud vanaf de plek van inslag door de hele boom trok, tot zelfs de bladeren verguld waren.

Ik keek naar mijn moeder, die vlak achter me stond toe te kijken. Ze zag er vermoeid uit. Haar goudblonde haren, dezelfde kleur als die van mij, waren losgevallen uit de nette knot die ze vanochtend had gemaakt. Haar felgroene ogen leken donkerder, mede door de wallen onder haar ogen. Ze zag er slecht uit vandaag.

'We gaan naar huis.' Ze reikte me haar hand. De trainster verdween en de moeder keerde terug. De warmte in haar stem was terug. Alles wat ze deed, was om mij te beschermen. Ze wilde dat ik niet hetzelfde onderging als zij. Met de trainingen hoopte ze me een beter leven te geven. Ze hoopte dat ik genoeg controle kon krijgen om mezelf veilig te houden.