Golden Touch

Hoofdstuk 34

Ik wist niet wat me bezielde terwijl ik midden in de nacht door de gangen van het kasteel sloop. Mijn vader liep voor me en ik had heel veel mentale barrières moeten doorbreken om hem om hulp te vragen. Alleen tot nu toe verliep alles volgens plan en had hij me nog niet verraden, dus ik beschouwde dit ook als een laatste test.

Zijn passen vertraagden terwijl de een kruising naderden. Alle edelen zouden momenteel wel slapen, maar er waren natuurlijk altijd nog bedienden en wachters die ons konden vinden. Als dat gebeurde, dan zaten we allebei in grote problemen. Dane waarschijnlijk ook.

Dane, wie nu rustig sliep in zijn eigen kamer en geen idee had wat ik aan het doen was. Ik haatte het om tegen hem te liegen, maar ik wist geen andere manier. Ik kon niet langer vanaf de zijlijn toekijken hoe de koning ons land verwoestte. Hoe hij mijn mensen vermoordde. Ik kon het niet.

'We zijn er bijna,' fluisterde mijn vader me toe, terwijl hij me verder wenkte.

Ik rende lichtvoetig achter hem aan, langs de kruising in een van de gangen die naar de ondergrondse kerkers leidde. Mijn vader hield de deur voor me open en ik sloop langs hem naar binnen. Blijkbaar waren er verschillende kerkers. Waar ik in had gezeten was nog mild, dan had je die voor alle goudstuurders en als laatste die voor landverraders. Wij waren onderweg naar de laatste.

Mijn vader sloot de deur stilletjes achter zich. Hij liep langs me en begon aan de trap die naar beneden leidde. Het was donker en ik moest mijn hand langs de muur laten glijden om mijn weg te vinden, maar we konden ons het risico van licht niet veroorloven.

'Waarom vertel je het hem niet?' vroeg mijn vader me zacht, terwijl we afdaalden. Zijn fluistering echode door de gang en het geluid maakte me nerveus.

Ik ademde sissend in toen mijn voet van enkele treden naar beneden gleed. Mijn vader wist me vast te pakken bij mijn arm en hees me overeind voordat ik plat op de treden belandde. Ik mompelde een bedankje en vond mijn evenwicht weer.

'Hij zou er nooit mee instemmen, dus hij hoeft het niet te weten.' Ik focuste me weer op de treden. Ik kende Dane langzamerhand goed genoeg om te weten wat hij zou vinden van mijn plan. Hij zou het afkeuren en hij zou er nooit aan meedoen. Ik was opzoek naar een manier om hem die keuze te ontnemen. Dat was een vreselijk verraad, maar ik deed het voor alle mensen zoals ik en alle mensen die moesten lijden in dit koninkrijk.

We vervolgden onze weg in stilte, tot we aankwamen bij de volgende deur. Mijn vader haalde zijn sleutels tevoorschijn en opende deze stilletjes. Hij had me ervan verzekerd dat er op dit moment geen bewakers zouden zijn, omdat hij degene was die de bewakers indeelde. Hij had een tijdsslot van een half uur opengelaten voor ons om binnen te glippen, maar er waren veel risico's aan verbonden. We zouden snel moeten zijn.

De cellen werden zichtbaar. Ik hoorde fluisteringen, maar niet de woorden die gesproken werden. Het klonk alsof de mensen hun verstand waren verloren. Alsof ze woorden spraken die niet bestonden. Het ging door als een soort mantra.

Het stonk er ook vreselijk. De cellen waar ik was geweest was een hotel vergeleken met wat ik hier aantrof. De gevangenen lagen op de koude grond, de meesten hadden niet veel meer aan dan een dun shirt en een korte broek. Er stond een emmer met water bij de tralies en bij enkele zag ik een beschimmeld brood liggen. Ik gokte dat de anderen de broden ondanks de schimmel toch hadden gegeten, om tenminste iets binnen te krijgen.

Mijn vader leidde me langs de cellen en ik wendde mijn ogen af van de gevangenen. Ik voelde me zwak terwijl ik dit deed, maar probeerde mezelf te vergeven door mezelf eraan te herinneren wat ik aan het doen was. Mijn adem schokte toen mijn vader voor een van de cellen stopte.

'Selene,' haar naam was als een fluistering, maar het was genoeg om haar aandacht te trekken.

Ze zat in de achterste hoek van haar cel, met haar rug tegen de muur. Terwijl ze opkeek vielen haar haren weg, waardoor haar gezicht zichtbaar werd. De ingevallen wangen, de holle ogen en de gescheurde lippen. Haar bronskleurige ogen vonden de mijne en ze ademde stotend in.