Golden Touch

Hoofdstuk 29

Soldaten liepen vlak voor onze schuilplaats langs. Ik hoorde hun voetstappen hard door de steeg galmen en ik hoorde zelfs bijna hun ademhaling. Zo dichtbij waren ze. Mijn handen trilden, maar ik wist mijn hoofd kalm te houden. Ik was nu steeds vaker in dit soort situaties terecht gekomen, maar ik begreep nog altijd niet hoe de anderen dit volhielden. Dit leven vol angst en achterom kijken.

Dane kroop dichter naar me toe. Ik kromp ineen door het geluid dat hij veroorzaakte, maar zijn aanraking wist mijn gave wel te kalmeren. Sinds ik het goud uit zijn lichaam had getrokken, voelde hij me nog beter aan. Alsof hij mijn gave zelf zou kunnen sturen als hij het probeerde, maar we hadden nog niet de tijd gehad om die theorie te testen.

'Hoe ver moeten we nog?' Ik keek door de duisternis van onze schuilplaats naar Dane. We zaten verscholen achter een grote stapel kratten die hoorde bij een restaurant. We bevonden ons aan de rand van de hoofdstad, zo vreselijk dicht in de buurt van het kasteel. Al het goud om me heen liet me walgen.

Dane staarde tussen de kieren van de kratten door en seinde dat de soldaten weg waren. We moesten door, maar we konden hier niet zomaar rondlopen zoals we in andere steden wel hadden kunnen doen. Deze soldaten waren elite, zij wisten alles wat de koning wist. Zij zouden er geen moeite mee hebben om Dane te herkennen.

We waren enkele straten geleden gesplitst van Selene en Cal. We zouden te veel opvallen als we samen waren gebleven. Ze waren al geschokt genoeg geweest toen Dane en ik hen kwamen opzoeken nadat ik het goud had verwijderd. De opluchting was bij hen beiden zichtbaar geweest en Selene was nogmaals in tranen uitgebarsten. Nog nooit had ik haar zo veel emoties zien vertonen in mijn aanwezigheid, maar het was wel duidelijk hoeveel ze om Dane gaf.

'Enkele straten. Het is niet ver meer,' antwoordde Dane me toen we achter de kratten vandaan kwamen. De zijstraat waar we ons in bevonden was klein en leeg, maar er konden ieder moment nieuwe soldaten voorbij komen. De capuchon die Dane droeg en waarmee hij zijn rode haren verborg was echt niet genoeg om ons te verstoppen voor zoekende soldaten.

Ze wisten dat we hier waren of dat we hier snel zouden zijn. Ze hadden de verlaten trein waarschijnlijk al lang gevonden. Het enige wat ze niet wisten was waar we eruit waren gegaan en hoelang het zou duren tot we hier aan zouden komen. Iedereen bevond zich in ieder geval in het hoogste niveau van alertheid.

'Wat is je plan van aanpak?' Ik vond Dane zijn hand en verstrengelde mijn vingers met de zijne. Hem aanraken kalmeerde mijn gave en daarmee ook mijn emoties. Tegelijkertijd broeide er iets in me. Ik was hem bijna verloren vannacht. Mijn poging om het goud te verwijderen had ook fout kunnen aflopen en nu mocht ik zijn aanwezigheid koesteren.

We liepen door de zijstraten, steeds iets dichter bij onze bestemming. 'Als we allemaal veilig zijn aangekomen, dan pas heb ik weer de rust om verder te denken,' lachte Dane zacht. Hij draaide zich een beetje naar me toe. 'Het komt goed Nova, dat beloof ik je.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Maak geen beloftes waarvan je niet weet of je ze kan waarmaken.' We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Als de koning inderdaad dezelfde gave had als Dane, dan zou hij mijn gave kunnen beheersen zoals hij wilde. Dan was mijn gave niets meer waard. Niet voor de groep, maar ook niet voor mezelf.

Met een twijfelachtige blik keek Dane me aan, alsof hij op het punt stond om daar iets tegenin te brengen. Hetzelfde moment trok ik hem snel een hoek om vanwege de voetstappen die ik achter ons hoorde naderen. We veranderden voor de zoveelste keer onze route, maar gelukkig wist Dane hier in ieder geval de weg. Hij was hier opgegroeid, in ieder geval voor een paar jaar. Dat was vreemd om me te bedenken. Er was een tijd dat hij als kind door deze met goud bedekte straten speelde en nog geen idee had hoe de wereld werkelijk in elkaar zat.

Dat had zijn vader hem echter snel genoeg duidelijk gemaakt. Ik wilde niet denken aan het kleine jongetje die een gloeiend hete pook tegen zijn schouder gezet kreeg. Aan de pijn die vooraf was gegaan aan het litteken die nu zijn schouder bedekte.