Golden Touch

Hoofdstuk 14

Ik schaamde me dood. Wat dacht ik wel niet toen ik hem vroeg om bij me te blijven? Alsof ik een klein meisje was die bang was in het donker. Als hij nog niet dacht dat ik zwak was, dan dacht hij dat in ieder geval nu. Zelfs nadat hij zonder enig weerwoord besloot om ook echt te blijven, wat ik nooit van hem had verwacht.

Veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want ik stond al tegenover Selene in dezelfde ring als waar ze me gisteren nog tegen de grond had gewerkt. Ik droeg de kleding die ze eerder die ochtend had afgegeven. Het was een prettige stof om in te bewegen, dat aansloot aan mijn lichaam maar ook weer niet echt strak te noemen was. Alles eraan was gemaakt om niet in de weg te zitten tijdens een gevecht.

Ik had mijn handschoenen weer aangetrokken, maar Selene haar blik ernaar had me eigenlijk al genoeg verteld. Dane had hen verteld wat er was gebeurd, maar toch waren we hier nog. Blijkbaar had hij hen dan toch kunnen overhalen om door te gaan met deze missie.

Selene en ik waren niet de enigen die in de ring stonden. Dane en Cal waren al begonnen met een serie aan stoten die ze keer op keer herhaalden. Precies zoals mijn moeder mij altijd liet doen. Spiergeheugen kweken.

'Waarom mag je mij niet?' vroeg ik Selene, hijgend tussen de stoten door. Mijn lichaam begon al pijn te doen, maar dat gaf me extra motivatie om door te gaan. Ik moest sterker worden, ik moest trainen. Alleen zo zou ik uiteindelijk nuttig zijn tijdens de redding van mijn moeder.

Selene haar ogen vonden kort de mijne, voordat ze zich weer op haar bewegingen focuste. Ze was de hele tijd al perfect gefocust, alsof niets haar mogelijk zou kunnen afleiden. Dat was waarschijnlijk ook zo. 'Ik heb nooit gezegd dat ik je niet mag,' antwoordde ze, anders dan ik klonk zij juist totaal niet buiten adem.

Ik lachte zacht en stootte. 'Je hebt ook nooit echt laten blijken dat je me wel mag.' Ik raakte uit evenwicht toen ze stopte en achteruit stapte, maar wist mezelf te herpakken. Net op tijd om een stoot van haar te weren. Het ging allemaal langzaam en zonder kracht, maar het draaide om mijn reactie. Iedere keer deed ze iets nieuws en moest ik daarop reageren. Het was een leuke training en ik had niet verwacht dat training met Selene leuk zou kunnen zijn.

'Je brengt hem in gevaar,' sprak ze toen uiteindelijk. 'Hij hoort hier niet te zijn en hij hoort zijn leven niet op het spel te zetten voor een meisje die hij pas een paar dagen kent.' Haar blik werd wat feller, net als haar slagen.

'Ik heb hem nooit gevraagd om me te helpen,' bracht ik daar tegenin. Ik herinnerde me het moment nog precies dat ik erachter kwam dat Dane eigenlijk een Jager was en dat hij een klus had ontvangen om mij te overhandigen aan de koning. 'Het enige wat ik wilde, was dat hij me niet naar de koning bracht en liet opsluiten. Hij was degene wie daar een deal van maakte.'

Tien jaar van mijn leven, ik was het nog niet vergeten. Soms vroeg ik me af of het zo erg zou zijn om tien jaar voor Dane te moeten werken. Hij leek me een eerlijk persoon. Alleen dan herinnerde ik mezelf eraan dat hij ook een Jager is, dus dat ik zijn donkere kant waarschijnlijk nog niet had gezien.

'Je hebt helemaal geen idee,' siste ze me opeens boos toe. 'Sommige dingen zijn groter dan jij.'

Ze stapte weer op me af, maar Dane stapte naar haar toe en pakte haar arm beet. Ik had niet gemerkt dat hij en Calix waren gestopt met hun oefeningen. Cal keek naar ons, met zijn armen over elkaar geslagen en een grijns op zijn gezicht. Zijn korte mouwen zorgden ervoor dat de dodenmarkering op zijn pols goed zichtbaar was, alsof hij het met trots showde. Hij was de enige persoon wie ik dat ooit had zien doen en zoals altijd vroeg ik me af wat er in zijn hoofd rondging.

'Ik neem het van je over,' zei Dane tegen Selene en hij stuurde haar een moordende blik.

Ik begreep niet wat er aan de hand was, maar Selene knikte en stapte bij me weg. Ze wendde zich meteen naar Cal en begon een oefengevecht met hem, waar ze al haar kracht en behendigheid in legde. Ze had zich duidelijk ingehouden voor mij. Dat voelde bijna pijnlijk, wetend dat ik nog lang niet op hun niveau zat.