Golden Touch

Hoofdstuk 26

Selene had de situatie goed ingeschat en Cal had gelijk gekregen: we waren flink in de minderheid. Het was wel duidelijk dat we dit niet zouden redden als het uiteindelijk aankwam tot een gevecht. Ik durfde niet te denken aan wat er met ons zou gebeuren als ze ons uiteindelijk te pakken kregen. Dane en ik zouden misschien nog wel even in leven gelaten worden, maar kon ik datzelfde zeggen over Selene en Cal?

Ik probeerde al die slechte gedachten van me af te schudden toen ik vanuit ons uitkijkpunt mijn eigen strategie opzette. De meeste soldaten stonden rondom de trein, maar we konden natuurlijk niet zonder twijfels zeggen dat er geen soldaten in de trein waren. Het station bevond zich op een redelijk open gebied, makkelijk voor de soldaten om hun schoten te lossen maar ook makkelijk voor mij om de situatie te overzien.

Zacht geritsel van bladeren onder schoenen trok me los uit mijn gedachten. Mijn hoofd schoot opzij en ik keek recht in de donkere ogen van Dane, die teder mijn hand vastpakte toen hij bij me kwam. Zijn vingers streken over de palm van mijn hand en gek genoeg kalmeerde het me.

Hij focuste zich op de soldaten voor ons. 'Als je de muur op kan zetten rondom de trein, zonder gaten, dan zullen we daarheen moeten rennen. Een tunnel voor onze bescherming zou helpen, maar ik weet dat het lastig is om alles tegelijkertijd stand te houden. Denk je dat je dat kan?' Zijn ogen keken even twijfelachtig in de mijne en met zijn hand gaf hij een zacht kneepje.

Ik tuurde weer voor me uit, naar de uitdaging die me te wachten stond. Nog nooit had ik mijn gave op zo'n grote schaal moeten gebruiken en al helemaal niet terwijl de levens van mijn vrienden er vanaf hingen. Ik moest dit kunnen.

'Het is onze enige kans,' bracht ik uit, terwijl ik me omdraaide naar Cal en Selene achter ons.

Dane liet mijn hand los, maar bleef wel naast me staan als een onwrikbare bron van kracht. 'We moeten elkaar zo veel mogelijk rugdekking geven. Als we erop vertrouwen dat Nova haar gave ons, of zelfs haarzelf, veilig zal houden, dan maken we een grote fout. We moeten er vanuit gaan dat we op onszelf moeten vertrouwen.' Zijn stem klonk als een echte leider en mijn gesprek met Selene vond even zijn weg naar mijn gedachten.

Cal haalde zijn twee lange gevechtsmessen tevoorschijn, het enige antwoord die Dane van hem nodig had.

Selene keek ons kritisch aan. 'We beseffen ons allemaal dat dit waarschijnlijk het gevaarlijkste is dat we ooit hebben gedaan? Wat doen we als alles fout gaat?'

Ik rilde bij die gedachte alleen al. 'Als alles fout gaat, dan zal ik ons daar weer weg krijgen,' beloofde ik hen en Selene haar blik verzachtte bij die woorden. 'Ik zal mijn gave gebruiken op de manier die op dat moment nodig is en ons in veiligheid brengen.'

Al die jaren had mijn moeder me controle en beheersing geleerd. Ondanks dat had ik altijd al gevoeld dat mijn gave bestond uit ruwe en allesverterede kracht. Ik wist dat het makkelijker zou zijn om een gigantische muur op te zetten dan om iets kleins te maken. Daarom focuste ik me vroeger altijd op het bewerken en het perfectioneren van het kleine gouden balletje die ik altijd met me mee droeg. Allemaal zodat ik die kant van mijn gave beter kon gebruiken.

Dane wierp me nog een twijfelende blik, alsof hij me nog wilde vragen of ik dit echt wilde doen. Ik knikte hem toe, we wisten allebei dat we geen andere keuze hadden. Mijn gave gaf ons een voordeel ten opzichte van de vele soldaten tegen wie we het moesten opnemen.

Daarom draaide hij zich om en wenkte hij ons achter zich aan. Ik bleef vlak bij Cal, achter Dane. Selene sloot onze groep en ik zag de werpmessen die ze graag gebruikte in haar handen liggen. Dane droeg zijn dolken mee. Zowel Cal als hij konden weinig doen vanaf deze afstand.

Ik hield mijn handen leeg, zodat ik klaar was om te doen wat er van me werd verwacht. We slopen dichterbij, tot de soldaten ons bijna konden zien. Daar hield Dane ons stil met een handgebaar en ik kroop dichterbij tot ik vlak over zijn schouder kon kijken. Zijn rode haren kietelden tegen mijn gezicht terwijl ik dat deed.