Golden Touch

Hoofdstuk 37

Ik wist niet wat er met me gebeurde toen we de troonzaal binnenliepen, maar het voelde alsof er een sluier over mijn gave werd gelegd. Ik kon het nog voelen onder mijn huid, maar ik kon het niet meer sturen of bereiken. Het voelde fout, heel erg fout. Terwijl ik naar de koning keek, wist ik wie daar verantwoordelijk voor was.

Mijn moeder haar vergulde lichaam was weggehaald. Ik wilde niet naar de plek kijken waar alles was gebeurd, bang dat ik opnieuw zou breken. De tranen waren nog niet eens opgedroogd op mijn wangen op het moment dat ik voor de koning op mijn knieën werd geduwd.

Dane lieten ze van een afstandje toekijken. Hij stribbelde tegen en probeerde vrij te komen uit de greep van de soldaten, maar we wisten allebei dat het hem toch niet ging lukken. Hij keek moedeloos toe, precies zoals mijn vader had gedaan.

Mijn gave roerde en roerde, maar viel niet te gebruiken.

De koning hurkte voor me neer, leunend op zijn zwaard. Het goud glinsterde en ik zag mijn eigen spiegelbeeld. Vermoeid, uitgeput. Dat was alles wat ik zag. Er was geen kracht meer in te vinden. Alles leek voorbij.

Auria nam achter hem plaats en zodra hij dat doorhad kwam de koning weer overeind. Hij richtte zich tot zijn dochter en plaatste een hand op haar schouder. 'Ik wist dat ik op je kon rekenen.' Hij glimlachte naar haar op een manier waarop een liefhebbende vader naar zijn dochter zou glimlachen, maar toch miste er iets.

'Waarom doe je dit Auria?' vroeg Dane haar plots. Hiermee trok hij de aandacht van zijn beide familieleden. 'Waarom help je de man die onze moeder heeft vermoord? De man die mij, zijn eigen zoon, probeerde te vermoorden toen ik nog maar een klein kind was? Ik dacht dat we een team waren.' Zijn stem brak en de emoties in zijn stem sneden door me heen.

Zijn zusje wendde zich tot hem. 'Hij had me al gewaarschuwd voor de leugens waar je mee aan zou komen zetten.' Ze sloeg haar armen over elkaar, bekeek hem voor het eerst echt goed. 'Dat jullie niet meteen vertrokken zijn laat enkel blijken dat hij gelijk had. Je bent hier gekomen om mijn plaats in te nemen en onze vader te vermoorden.'

Dane trok wit weg. 'Dus jij wilt me vertellen dat je dit allemaal goed vindt? Dat goudstuurders worden uitgebuit om hun gave? Vermoord om hun gave?' Zijn ogen vonden de mijne. Zijn liefde vond de mijne. 'Mensen zoals Nova? Ben je er oké mee dat mensen zoals zij doodgaan?'

Dit verplaatste Auria's aandacht van hem op mij. Ze keek me aan vanaf haar podium, vlak naast de troon. Waar ik bij Dane altijd medeleven en vriendelijkheid had gezien, leek dat bij haar nergens te bekennen. 'Wel als het mensen zijn die een poging doen mij te vermoorden.'

Ik keek haar vol verwarring aan, waar had ze het over?

'Pap heeft me fijntjes uitgelegd hoe jij haar wilt gebruiken om mijn leven te nemen, zodat er niets tussen jou en de troon staat.' Ze keek weer terug naar haar broer. Voor haar was ik slechts een pion in het spel. Misschien was ik dat ook. 'Zonder gave is zij niets. Ik zal die gave erven en dan zal er niets meer zijn wat onze bloedlijn kan bedreigen.'

Mijn gave erven? Vol paniek keek ik naar de koning, die het kristal weer in zijn hand had gepakt. Het kristal waarmee hij eerder mijn gave had gestolen. Hij overhandigde het kristal aan zijn dochter, die nu op me af kwam en vlak voor me kwam staan.

'Alsjeblieft doe dit niet,' smeekte ik haar en de tranen begonnen weer over mijn wangen te lopen. Mijn gave was van mij. Ondanks alle slechte dingen die het tot gevolg had gehad, hield ik van mijn gave. Ik hield van het gevoel, van de energie die door mijn lijf liep. Ik hield ervan om nieuwe dingen te ontdekken die ik kon en de band die ik met Dane deelde.

Auria snoof. 'Ik heb geen schuld in de keuzes die jij hebt gemaakt,' sprak ze me fel toe, terwijl ze het geschreeuw van haar broer op de achtergrond negeerde. 'Het is tijd om te boeten voor jouw daden.' Ze sloot haar ogen en pakte het kristal steviger beet tussen haar handen.