Golden Touch

Hoofdstuk 27

Dane gunde zichzelf een klein momentje van rust toen ze een tijdje onderweg waren.

Selene bestuurde de trein en hij had er alle vertrouwen in dat ze dat zou regelen. Nova had enkele kilometers geleden de enorme en vreselijk opvallende gouden muur achtergelaten. Hierdoor werden ze niet langer beschermd, maar de trein ging dan ook veel te snel voor de soldaten om hen bij te houden of in te halen. Geen van hen zou ook zo gestoord zijn om voor een rijdende trein te gaan staan, wetende dat ze deze nooit zouden stoppen.

Dane leunde achterover in zijn stoel. Voor hem zat Nova voor Cal neergehurkt en was ze bezig met het verzorgen van zijn schotwond. Het was een schampschot geweest gelukkig, waardoor Cal dan wel veel bloed was verloren maar er weinig blijvende schade was aangericht. Nova had de wond voorzichtig schoongemaakt met de weinige spullen die ze meedroegen en was het nu aan het verbinden.

Hoe ze dit allemaal in vredesnaam hadden overleefd wist Dane niet. Alles was hem nog een groot raadsel en het enige waar hij aan kon denken was de vreselijke angst die hij had gevoeld toen de soldaten massaal hun wapens op Nova richtten. Hij had altijd al de theorie gehad dat ze mogelijk onschendbaar was, maar hij was er nog niet klaar voor geweest om dat ook op deze schaal uit te proberen.

'Zo, helemaal klaar,' zei Nova lief tegen Cal. Ze kwam overeind en veegde Cal zijn haren naar achteren, waarna ze een vochtige doek over zijn bezwete voorhoofd veegde. 'Probeer een beetje schoon te blijven, zodat de wond niet gaat ontsteken. Ik weet dat dit een flinke uitdaging is voor je.'

Dane zag de knipoog die Nova naar Cal stuurde en grinnikte zacht. 'Dat kan je nog beter tegen een varken zeggen,' grapte hij.

Nova draaide zich naar hem om. Ze lachte dan wel om zijn grap, maar haar ogen stonden bezorgd terwijl ze naar hem keek. Dat was al zo sinds hij was teruggekomen deze middag en hij kon het niet aan dat ze continu naar hem keek alsof hij ieder moment dood neer kon vallen.

Daarom stond hij op en legde hij kort zijn hand op Cal zijn schouder. 'Je redt je wel even toch?' vroeg hij zijn beste vriend, die knikte als reactie. Vervolgens wendde Dane zich tot Nova. 'Kunnen we even praten?'

Alsof hij had gevraagd of ze hier en nu uit de trein wilde springen staarde ze hem aan. Al snel wist ze zichzelf uit die trance te verbreken, waarna ze snel knikte en achter hem aanliep, de coupé uit. Dane liep nog een stukje door en zij volgde, zodat ze buiten het gehoorafstand van hun vrienden kwamen. Hij wilde alles met hun delen, maar dit was een persoonlijk gesprek die hij graag alleen met Nova zou voeren.

Aangekomen bij een verlaten deel van de trein, ver buiten het bereik van Cal en Selene, durfde Dane eindelijk weer adem te halen.

'Wat is er aan de hand?' Nova stapte naar hem toe. Ze had die blik op haar gezicht die hij enkel ooit bij haar had gezien. Die liefhebbende blik, die hem vertelde hoeveel ze om hem gaf.

Tot zijn eigen afgrijzen stapte Dane bij haar vandaan. De gekwetste uitdrukking op haar gezicht brak zijn hart, alleen vandaag voelde hij zich wanhopig. Iedere beweging van zijn lichaam deed pijn. Hij voelde hoe het goud zich verspreidde en hij had zich al die tijd sterk gehouden voor Nova. Nu kon hij het niet langer.

'Het doet pijn,' wist hij uit te brengen.

Nova haar gezichtsuitdrukking veranderde en ze verstijfde. Ze stond zo stil als een standbeeld, maar haar ogen waren doordrongen met pijn en verdriet. Schuldgevoel die hijzelf voelde, weerkaatste in haar ogen.

Hij vond het vreselijk moeilijk om haar dit te vertellen en haar die pijn te bezorgen. Zo graag wilde hij dat het niet hoefde, maar ze naderden een grens. 'Als dit zo door blijft gaan, dan weet ik niet of ik er nog ben als we jouw moeder willen bevrijden. Dan weet ik niet of ik mijn zusje ooit nog zal zien.' De tranen brandden in zijn ogen. Hij haatte het vreselijk om deze emoties te tonen, zelfs bij Nova.