Golden Touch

Hoofdstuk 18

Terwijl ik mijn trainingsspullen opruimde en in mijn tas begon te stoppen, hoorde ik de naderende voetstappen al achter me. Mijn gave reageerde op al op Dane zijn aanwezigheid voordat ik überhaupt had gezien dat hij het was. Ik stond op, gooide de tas over mijn schouder en draaide me naar hem om.

'De plannen zijn gewijzigd,' zei hij, waarna hij zich al omdraaide en richting de uitgang liep.

Ik volgde hem, maar hield mijn afstand. Terwijl ik naar zijn rug staarde voelde ik de irritatie opborrelen. Dit gedrag, waar kwam dit opeens vandaan? Mijn vermoeidheid nam de overhand terwijl we door de straten terugliepen naar het hotel. Dane sprak geen woord tegen me en ik deed geen poging om dat te veranderen. Ik genoot even van de stilte, nadat mijn gedachten deze nacht alle kanten op waren gegaan en me wakker hadden gehouden.

Zo erg dat ik zo dom was geweest om naar hem toe te willen. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken was de rust die hij me bood. Ik was zelfs zo ver gegaan dat ik mijn kamer uit was gelopen, richting de zijne. Pas toen ik Selene en Cal tegenkwam op de gang besefte ik pas hoe slecht dat plan eigenlijk was. Hij was een Jager, hij zou tien jaar van mijn leven afpakken. Ik mocht mezelf niet toestaan om veiligheid bij hem te zoeken.

'Ik dacht dat we vandaag verder zouden trekken,' zei ik, waarmee ik de alsmaar voortdurende stilte verbrak. Iedere dag die we hier waren, was een dag dat mijn moeder doorbracht in een cel. Een dag dat ze verhongerde, dat ze haar gave uitbuitten of erger. Iedere dag dat ze in hetzelfde gebouw was als mijn vader, waarschijnlijk zonder dat ze dat wist. Wist hij dat ze daar was?

Dane opende de deur van zijn kamer en ik liep achter hem aan. Sinds ik onze gedeelde kamer had verwoest en mijn eigen had gekregen, had ik zijn kamer niet gezien. De plattegronden lagen verspreid over het bureau, maar op een chaotische manier. Enkele papieren lagen op de grond verspreid. Alsof Dane er nachten over had gedaan om te bedenken welke plattegronden we konden vertrouwen en welke niet.

'We hebben plattegronden nodig om het kasteel binnen te komen. Zonder de juiste documenten kunnen we niets als we eenmaal dichtbij zijn. We zullen enkel gevaar lopen door de vele soldaten die naar ons opzoek zijn,' zei Dane. Hij verzamelde alle papieren bij elkaar en stopte ze weg in een grote map. Toen hij de map teruglegde op de tafel draaide hij zich naar me om. 'Ik wil graag dat je meekomt om een contact te bezoeken die ons mogelijk de juiste documenten kan geven.'

Ik snoof. 'Nu wil je dat ik meekom?' vroeg ik hem spottend en ik sloeg mijn armen over elkaar. Mijn handen trilden van woede. 'Heeft Selene geweigerd om babysitter te spelen of is dit je eigen keuze? O wacht,' Ik lachte emotieloos. 'Ik was vergeten dat je aan niemand verantwoording af hoeft te leggen, sorry voor de vragen.'

Dane leek kort ineen te krimpen. Hij kwam dichterbij, zijn blik vond kort de goudkleurige edelsteen die om mijn nek hing. Toen hij me weer aankeek stonden zijn ogen somber. 'Als je een deel van je leven opgesloten hebt gezeten, dan begin je te verlangen naar meer vrijheid dan de wereld je kan bieden.'

Mijn moed haperde.

Met een zucht nam hij plaats op de rand van zijn bed. Hij staarde naar zijn handen. Nee niet zijn handen, naar zijn polsen. Alleen door mijn verstand op nul te zetten durfde ik naast hem plaats te nemen en een van zijn handen vast te pakken, waardoor ik kon zien wat hij zag. Iets wat me nooit eerder was opgevallen. Kleine littekens veroorzaakt door handboeien.

'Selene en Cal zijn fantastisch. Ze zijn de familie die ik nooit echt heb gehad, maar tegelijkertijd voelt hun aanwezigheid soms als verstikkend. Af en toe moet ik even alleen zijn om mezelf ervan te verzekeren dat ik nog steeds vrij ben en al mijn keuzes zelf mag maken.' Hij trok zacht zijn hand los uit mijn greep en verhulde de littekens met de mouwen van zijn trui.