Do not lose hope.

Japan.

Wstałam z łóżka lekko się ociągając. Nie miałam ochoty na nic. Dobijał mnie fakt że muszę zostać na zajęciach dodatkowych z geografi. Mogłam przecież te 2 godziny spędzić na czymś przyjemnym. Drzwi od mojego pokoju delikatnie się uchyliły i zobaczyłam w nich twarz Amy.

- Ej bo...mogłabyś zapleść mi warkocze? Mama robi śniadanie...
*Zaczęła patrząc na mnie delikatnie*

- Jasne że tak chodź tu.

Dziewczynka wskoczyła na łóżko a ja sięgnęłam po szczotkę i gumki. Wzięłam jej włosy w dłonie i zaplotłam długiego warkocza.

- Jak się czujesz? *Zapytałam*

- Jest dobrze, trochę słabo ale jest dobrze. Mama obiecała że dziś po wizycie u lekarza pójdziemy kupić mi tą lalkę o której marzyłam. *Uśmiechnęła się*

- Cieszę się jak ja nazwiesz?

Nie była warta tego świata. Ten świat nie zasługiwał na nią. Dlaczego akurat ją sięgnęła ta choroba? Czym zawiniła? Zapięłam gumkę na końcu warkocza.

- Hope. Chce żeby nazywała się tak jak ty. *Odwróciła się do mnie i przytuliła mnie*

- Dziękuję słonko.

- Mam pytanie...mogę? *Spojrzała na mnie poważnie. Za poważnie jak na dziecko*

- Wal śmiało.

- Tylko powiedz prawdę. Czy ja umrę? *Zapytała smutnym głosem*

Zamarłam. Nie była głupia, potrafiła dużo wyciągać z rozmów dorosłych nawet jeśli nie rozumiała słów. Ale nigdy nie powinna wynieść z nich że jest śmiertelnie chora i może umrzeć. Popatrzyłam na nią z czułością. Nigdy nie zostałam przeszkolona co odpowiedzieć siostrze umierającej na raka kiedy zapyta czy umrze. Przecież odbędzie operacje przeszczepu szpiku i przeżyje prawda? Przełknęłam ślinę.

- Skąd takie pytanie Amy?

- Słyszałam jak rozmawialiście. I co krzyczałaś. Ja nie chcę żebyś oddawała za mnie życie. Chce żebyś była szczęśliwa. *Rzekła cichutko*

Popatrzyłam na nią ze zbierającymi się w moich oczach łzami. Była za dojrzała na swój wiek. Objęłam ją mocno przyciągając do siebie.

- Kocham cię tak bardzo.. pójdziemy dziś na plac zabaw dobrze? Razem. *Przytulałam ja do siebie*

- Takkk! *Zawołała*

Kiedy wyszła z mojego pokoju pozwoliłam sobie na płacz. Po mojej twarzy pociekły łzy. Tak bardzo nie chciałam by coś jej się stało. Chciałam zaprowadzić ją na jej pierwszy dzień w szkole. Pomagać w nauce tabliczki mnożenia. Słuchać o jej pierwszej miłości i smutkach. Kryć kiedy będzie chciała wyjść na imprezę. A potem bawić jej dzieci kiedy będzie potrzebować odpoczynku. Wstałam i chwiejnym krokiem skierowałam się w stronę szafy. Nie miałam siły na makijaż. Ubrałam czarną bluzę Willa i czarne dresy. Rozczesałam włosy i zeszłam po schodach. Nie miałam humoru. Kiedy Will spojrzał na mnie uśmiechnęłam się cierpko.

- Spałaś?

- Tak, udało mi się zasnąć. *Zaczęłam zakładać buty*

- Bardzo się cieszę ale wyglądasz jakbyś przeżyła co najmniej 5 rozwodów. *Spojrzał na mnie*

- Nie zamierzam przeżyć ani jednego. A już bez nich wyglądam jak wyglądam. Nie będę ryzykować. *Wyprostowałam się spoglądając na chłopaka*

Oczywiście on wyglądał idealnie jak zawsze. Włosy ułożone, spodnie leżące na nim jakby był do nich stworzony. Do cholery czemu to nie mogłam być ja?