Creepypasty

Julia była mądrą dziewczynką

Julia wiedziała, że jest mądra. Była ona jedną z tych bystrych dziewczynek, które dość wcześnie odkrywają, że rodzice to nie istoty wszechwiedzące i posiadające supermoce.

Pierwszy raz zdała sobie z tego sprawę kiedy się przestraszyła. Usłyszała dziwne dźwięki w swoim pokoju. Dochodziły one spod łóżka lub z szafy.

Julia wybiegła na korytarz, cała zapłakana.

„Mamo! Tato!" - krzyczała.

„Co się stało, kochanie?!" - zapytali zaniepokojeni rodzice.

„Sły-sły-słyszałam po-po-potwora" - wydukała przez łzy.

Oczekiwała, że rodzice pocieszą ją, albo tylko przewrócą oczami, albo nawet się zdenerwują. Zamiast tego wystrzelili jak z procy i pobiegli do jej pokoju. Sprawdzali pod łóżkiem, dokładnie przeglądnęli szafę. Sprawdzili czy okna są pozamykane. Przetrząsnęli cały pokój, milimetr po milimetrze.

Julia szybko zrozumiała co się dzieje. Wiedziała, że przeczytali o tym w jakimś poradniku o tym jak wychowywać dzieci. Poprzez potraktowanie jej strachu poważnie mieli pokazać oni swojej małej dziewczynce, że jest bezpieczna i kochana.

Ale dla Julii była to lekcja, która nauczyła ją jak wielką „moc" posiada. Budzenie rodziców stało się conocnym rytuałem. Krzyczała i płakała, a oni biegli do jej pokoju. Julia ukrywała swój uśmieszek za łzami, udając jak bardzo się boi. A rodzice nigdy się nie skarżyli i nie mieli do niej pretensji.

Jednej nocy dziewczynka nie mogła już dłużej znieść tej zabawy, wybuchnęła śmiechem kiedy ojciec schylił się i zaczął sprawdzać kontakty przy podłodze - tak, jakby potwór mógł przez nie przejść.

„Co cię tak bawi?" - zapytał, wstając i masując obolałe plecy.

„Wy" - odrzekła rozbawiona córka - „Wy zawsze mi wierzycie!".

Ojciec nie zezłościł się. Tylko spojrzał na mamę.

„Raz" - powiedział szeptem - „tylko raz nie uwierzyliśmy twojemu bratu".

Julia, jedynaczka - jak do tej pory myślała, nie spała dobrze tej nocy.