Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 7 งานหินของกัปตันเลยครับ

กัปตันจอดรถไว้หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่หลังหนึ่ง เขาไม่เคยมาที่นี้สักเท่าไรแต่ก็เคยเห็นบ้านหลังนี้อยู่เหมือนกัน ก็คนมันยังไม่รู้ว่านี่คือบ้านของเกล้าน่ะสิ
Captain Talk.
ผมเขย่งเท้าชะโงกมองลอดเข้าไปในบ้าน ไม่เห๋นมีอยู่เลยอะ ถ้าตะโกนคงจะเสียงหายก่อนอะดิบ้านแม่งก็ใหญ่ซะขนาดนี้ เอะ ว่าแต่..นี่มันบ้านของไอ่เกล้ามันจริงๆเหรอ ทำไมมันดูรวยจังว่ะ
ผมเปิดโทรศัพท์และสำรวจที่อยู่บนมือถือและป้ายบ้านเลขที่ให้ชัดเจนอีกครั้ง เห้ย มันก็ถูกนี่หว่า ไม่ผิดหรอก-__-เนอะ
และเอาไงต่อดีว่ะที่นี้-__-
กดกริ่ง?
หรือจะตะโกน?
เห้ยตะโกนมันก็เสียมารยาทเกินไป งั้นกดกริ่งละกัน...
ผมเดินไปที่กริ่งบ้านตรงประตูเล็กและกำลังเอื้อมมือจะกดกริ่งแต่...
"เราอยู่นี่"
ผมหันขวับไปมองด้านหลังแทบจะกระโดเกาะกรงประตูทันทีเมื่อเห็นว่าไอ่เกล้ามันยืนยิ้มเล่อหล่าอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เชี่ย! กูตกใจหมดไอ้สัส"
มันยิ้มครับ "และมาทำอะไรอะ มาหาเราอ่อ"
"ก็เออดิ กูคงจะมาหาก๋วยเตี๋ยวแดกมั้งสัส"
"555555นี่เพิ่งจะไปเซเว่นมาน่ะ กินม้ะมีหนมด้วย" มันยื่นถุงเซเว่นถุงใหญ่มาตรงหน้าผม จนผมเองแทบจะเบือนหน้าหลบแทบไม่ทัน
"ไม่เอาเว้ย เข้าเรื่องเลยแล้วกัน"
"เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งรีบสิครับ ไปคุยกันในบ้านเถอะนี่มันก็ดึกแล้วยุงกัดอะ" มันไม่ได้พูดเปล่าด้วยครับยังจะเอาแขนมาโอบไหล่ผมหมายจะลากผมเข้าบ้านให้ได้เลย โอย..ปล่อยกูวว!!
"กูไม่เข้าว้อยยย คุยตรงนี้ กูจะได้กลับบ้านเลย"
มันยอมปล่อยผมแต่โดยดีและมองหน้าผมราวกับกำลังตั้งใจฟัง "งั้นก็ได้ แล้วแต่กัปตันนะ"
"เออ..งั้นกูเข้าเรื่องเลยนะ" พอนึกถึงครั้งเมื่อที่มันพูดอะไรสักอย่างที่ห้องสภานักเรียนมันก็ทำเอาผมลืมสิ่งต้องการจะพูดไปจนหมดสิ้นแล้วครับ
"เรื่องชมรมเหรอ" เกล้าพูดขึ้นพลางเลิกคิ้ว
"เออๆ เรื่องนั้นละ คือว่า...(ผมเหลือบมองมันนิดๆก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป) ไอ้เรื่องที่มึงบอกกูก่อนที่กูจะเดินออกมาอะ ตกลงนี่มึงล้อกูเล่นใช่ปะ?"
"เราไม่ได้ล้อเล่น"
"=[]="
"ชมรมอ่ะ เราจัดการให้แน่นอนอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"
"เฮ้ยย! ไม่ใช่เรื่องชมรมกู โอย..คือ กูจะพูดยังไงดีว่ะไอ่เหี้ย" มันพูดไม่ได้จริงๆนะครับ มันไม่ยอมออกจากปากผมอะ ตอนนี้ผมแทบจะดิ้นตายอยู่หน้าบ้านมันละพูดเลย
"..ที่เราขอนายคบน่ะเหรอ"
ผมไม่กล้าตอบไปตรงๆ เลยพยักเพยิดหน้าแบบอารมณ์บ่จอยนิดๆไป วางฟอร์มน่าครับบ5555
"ทำไมเหรอ"
"นี่มึงยังมีหน้ามาพูด'ทำไมเหรอ'อีกเรอะ เอาจริงๆปะ นี่มึงล้อกูเล่นหรือพูดจริง"
"ฟังไม่ผิดหรอก เราพูดจริงๆ"
"ห้ะ กูให้โอกาสมึงพูดใหม่"
"เราขอกัปตันคบจริงๆ"
ชัดเลย!=[]= ชิบหายละกู ผมถึงกับอึ้งสะตั้นไปประมาณสามสิบวิก่อนจะหันหลังขวับและเดินอย่างรวดเร็วไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันโปรดทันที
"เห้ย อย่าเพิ่งสิอย่าเพิ่ง" เกล้าวิ่งมากระชากแขนผมเอาไว้เสียก่อน แต่ไอ้ผมมันก็ความรู้สึกไวสะบัดออกทันทีและมาหลบอยู่ฝั่งตรงข้ามกับมันโดยมีรถกั้นกลางอยู่
"มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูเลยนะไอ่เกล้า มึงก็เรียนดีนี่หว่า ทำไมมึงถึงเป็นว่ะไอ่สัส"
"เห้ย เราไม่ได้เป็นนะเว้ย นายเข้าใจผิดแล้ว"
"นั่นแหละ มึงอะเป็นแน่นอน" ผมชี้หน้ามัน
"ฟังก่อนสิ"
"กูจะกลับบ้าน เห้ยๆ มึงอย่ามาเข้ามาใกล้ทั้งรถกูและก็กูเลยนะ ออกไปเลย!"
"กัปตันฟังก่อน"
ผมสะบัดหน้ารัวๆก่อนจะรีบเอื้อมมือไปบิดกุญแจที่มอเตอร์ไซค์แต่ก็ไม่ทันการเมื่ออีกฝ่ายมันกระชากเอาไปได้ก่อน
"เหี้ย มึงเอามานี่นะเว้ย!!"
"ถ้าไม่ฟังก็ไม่คืน"
ผมแทบจะเอาหัวกระแทกมอเตอร์ไซค์ให้มันตายไปซะตรงนี้ ไม่น่ามาเลยกู วิ่งมาเข้าปากเสือชัดๆ
"เราเป็นผู้ชายนะ ไม่ได้เป็นอะไรแบบที่นายคิด"
"แต่มึงขอกูคบนี่มันหมายความว่าไง แค่นี้มันก็อธิบายได้หมดทุกอย่างแล้ว เอาของๆกูคืนมา!"
"ใจเย็นๆหน่อยสิ เรายังพูดไม่จบเลยนะ"
ผมพยายามจะอดกลั้นไม่ต่อยมันแย่งกุญแจอยู่ครับตอนนี้
"เรามีเหตุผลนะที่ต้องทำแบบนี้...และอีกอย่างเรามีแฟนอยู่แล้ว โรงเรียนหญิงล้วนที่อยู่ข้างโรงเรียนเราไง"
"แล้วยังไงว่ะ"
"คือว่า...ไปคุยกันในบ้านเถอะ ยุงกัดอะ"
"ไม่เอากูจะคุยตรงนี้" ใครมันจะเสือล่อเข้าถ้ำง่ายๆว่ะ กูไม่เข้าเด็ดขาดอะ
"งั้นก็อยู่ตรงนี้ละกัน ผมเข้าบ้านแล้วนะ กลับบ้านดีๆละ" จากนั้นมันก็เข้าบ้านไปหน้าตาเฉย-__-และกูจะกลับบ้านไง..
"ก็กุญแจกูอยู่ที่มึงอะ ไอ่เหี้ยยยยยยยยย!!"