Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 25 ไวท์ไดจิ

ร่างสูงยาว หน้าเรียวคมเป็นเอกลักษณ์กำลังจับจ้องสายตาไปที่ตัวหนังสือในสมุดการบ้าน อีกมือก็ทำการลอกทุกอย่างที่ตาตัวเองมองเห็นลงไปในสมุดอีกเล่ม
ไวท์กำลังแอบมานั่งลอกการบ้านในห้องพักประธานชมรมในตอนเย็นๆใกล้จะห้าโมงแบบนี้ รายชื่อคนเข้าชมรมก็ยังไม่ได้เช็ค อะไรในชมรมก็ยังไม่ได้ทำ มาถึงเธอก็มานั่งลอกการบ้านยิกๆ
ไม่ให้ลอกตอนนี้ได้ไง ก็เนี้ยเขาส่งกันไปแทบจะครึ่งห้องแล้วดิโด่TT
ไม่นานนักประตูห้องพักก็ถูกเปิดออก ร่างสูงของเพื่อนสนิทเดินเข้ามานั่งที่ขอบโต๊ะที่ไวท์กำลังลอกการบ้านอยู่
"มึงมัวทำไรอยู่ว่ะ รายชงรายชื่อไม่รู้จักเช็ค"
"กูลอกการบ้านอยู่ มันส่งวันนี้"
"=__= มึงก็เอากลับทำบ้านเด้ นี่มันคาบชุมนุมนะเว้ย น้องมันก็รอกลับบ้านอยู่" ไวท์เงยหน้าขึ้นไปจ้องหน้าตี๋
"มึงเอาไปเช็คให้หน่อยดิ งานนี่กูต้องส่งวันนี้จริงๆ เดี๋ยวเขาให้0กู"
"งานวิชาห่าไรของมึงขอดูหน่อยดิ๊" ตี๋ชะโงกหน้าเข้ามาดูเนื้อความในสมุดและก็ต้องโน้มตัวกลับ เพราะวิชานี้อาจารย์เขาดุจริง "เออ เดี๋ยวกูเช็คให้"
"เอ้อ ก็แค่นั้น ขอบใจๆ"
และไวท์ก็ก้มหน้าก้มตาเขียนต่อในขณะที่ตี๋เดินอ้อมด้านหลังของเธอไปหยิบใบรายชื่อไปเช็คน้องๆที่รอกลับบ้านอยู่ด้านนอก
แม้ว่าไวท์จะลอกการบ้านอยู่นั้น แต่ในหัวของเธอกลับคิดไปเรื่องอื่นเสียอย่างงั้น
วันนี้มันจะมาเข้าชมรมหรือเปล่าว่ะ
เรื่องเมื่อวันอาทิตย์เธอรู้สึกผิดจริงๆ เพราะเธอรู้ว่าคำพูดที่พูดออกไปแบบไม่ทันคิดของเธอมันแรงเกินไป ดูจากสีหน้าของไดจิในตอนนั้นและกลับมาย้อนคิดถึงวันนี้เธอก็ยังคิดว่า คำพูดเธอมันแรงเกินไปจริงๆ
ยังไงมันก็ยังเป็นเด็ก และกูไปพูดแบบนั้นมันก็..โอย กูทำอะไรลงไปว่ะ

ไม่นานนักตี๋ที่หารายชื่อตั้งนานก็เจอมันสักที เขาเดินอ้อมด้านหลังและก็มานั่งที่ขอบโต๊ะเช่นเดิม ไวท์เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
"อะไรของมึง นั่งทำห่าไร ไปเช็คชื่อไป เดี๋ยวน้องรอ"
ตี๋ไม่ได้ตอบเธอทันทีแต่เหมือนคิดอะไรก่อนและมองหน้าไวท์อีกครั้ง
"เห้ย กูถามไรอย่างดิ"
"..ว่า"
"เมื่อวันอาทิตย์อะ ราบรื่นดีเปล่าว่ะ?"
ไวท์ถึงกับผงะทันใด เธอแสร้งทำเป็นจับปากกาจะเขียนการบ้านต่อ "ถามไมว่ะ"
"กูก็แค่อยากรู้"
"มึงบอกกูมาเหอะว่าทำไม" คบกันมาตั้งกี่ปี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าตี๋เป็นคนยังไง ถ้ามันไม่สงสัยจริงๆ หรือเกิดได้ยินอะไรจากใครมามันก็ไม่เอ่ยปากถาม
"..ก็เห็นไอ้วาโยมันมาชมรมแค่คนเดียวเลยอยากถามว่าที่มึงมาซ้อมว่ายน้ำให้ไดจิมันอะ มีปัญหาไรกันหรือเปล่า?"

อย่างที่ไวท์คิดเอาไว้ไม่ผิดคาด คงจะสะเทือนใจมากที่ได้ยินคำพูดไม่ทันคิดของเธอจนไม่เข้าชมรมเลยสินะ
"และโยมันไม่ได้บอกไรมึงต่อเหรอ?"
"ก็บอกว่าวันนี้ไดจิก็ไม่ได้มาเรียน แบบจากที่มันบอกนะ ไดจิมันไม่เคยหยุดแล้วไม่บอกอะ แต่คราวนี้มันหยุดและก็ติดต่อไม่ได้เลย"
ไวท์เปลี่ยนจากการแสร้งทำเป็นเขียนการบ้านไม่สนใจอะไร มาเป็นเคาะหัวปากกากับโต๊ะแทน เธอเอนไปพิงกับพนักเก้าอี้ล้อหมุนอย่างเหนื่อยอ่อน
"มึงยังไม่ได้ตอบคำถามกูเลยนะ"
"ก็ไม่ได้มีปัญหาไรกันหรอก มึงไม่ต้องเป็นห่วง"
"และมึงจะเอาไงเรื่องไดจิ"
ไวท์ไม่ได้ตอบอะไรไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะตอบหรอกแต่เพราะคิดอะไรไม่ออกเลยในตอนนี้
"เห็นไอ้โยมันบอกว่า ไดจิโทรมาหาเพื่อนอีกคนของมันและก็ร้องไห้เป็นวันเดียวกันกับที่มึงกับมันมาซ้อมว่ายน้ำ โยมันก็เลยฝากมาถามว่าพวกมึงมีปัญหาไรกัน"
"และมันไม่รู้หรือไงว่าไดร้องไห้เรื่องอะไร"
"และมันจะให้กูมาถามมึงไหมถ้าหากมันรู้=__="
ไวท์เม้มปากแน่น เธอรู้สึกสะอึกนิดหน่อยที่รู้ว่าไดจิร้องไห้
"เอาเป็นว่า มึงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูจัดการเอง"
"และตกลงมึงมีเรื่องอะไรกัน"
"นิดหน่อยแหละ มึงไม่ต้องรู้หรอก"
"ไอ้สัส มึงก็งี้อะไวท์ ตอนซ้อมมึงไปโหดใส่น้องอ่อ"
"กูเปล่า"
"และ-"
"หยุด! (ไวท์พูดพลางยกมือขึ้น) เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูจัดการเอง มันคือความรับผิดชอบของกู โอเคนะ โอเค ไปเช็คชื่อไป"
"เออๆ" ตี๋พยักเพยิดหน้าให้ไวท์ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักอย่างจำใจ ทั้งๆที่ก็อยากรู้แทบตายว่าเพื่อนรักของตัวเองและก็ไดจิมีปัญหาอะไรกัน
ท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องพักประธานชมรม ไวท์ทำการเคาะหัวปากกากับโต๊ะเพื่อขับไล่ความเงียบให้ออกไป แต่นั่นก็เหมือนกับเรียกเอาภาพเมื่อวันอาทิตย์ให้หวนย้อนกลับมา ให้นึกถึงอีกครั้ง
และเสียงถอนหายใจรุนแรงก็ดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน
ไวท์ตัดสินใจล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาและเขียนข้อความ ก่อนที่เธอจะกดส่งและเร่งทำการบ้านต่อให้เสร็จทันเวลา
ใจความมีอยู่ว่า..
ถ้ายังอยากอยู่ชมรมนี้ต่อก็อย่าขาดชั่วโมงเข้าคาบ ส่วนเรื่องของเราเดี๋ยวค่อยคุยกัน
--ไวท์