Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่43 เกล้ากัปตัน

ผมจูบกับเกล้าไปแล้ว

ใช่ ผมจูบกับมันไปแล้ว!!!

ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมเป็นเกย์เหรอ เปล่านะ ผมจะเป็นเกย์ได้ไง ออกจะหล่อเหลามาดแมนขนาดนี้ ไม่มีทาง! ผมไม่ได้เป็นเกย์!

ผมกุมขมับแล้วกลิ้งไปกลิ้งอยู่บนเตียงหลายตลบแล้วครับ กลับบ้านมาก็เป็นบ้าเป็นบอเพราะไอ้ภาพเกล้ามันจูบผมหลังจากออกมาจากห้องอาจารย์ยังติดตาตรึงใจอยู่เลย

อันที่จริงไม่อยากจะนึกถึงหรอก แต่นั่นมันจูบแรกของผมเลยนะ ไอ้เหี้ย! กับผู้ชายด้วย! กูอยากจะเป็นลมตายไปซะตอนนี้เลยครับ

"พี่กัปตันนนน มีคนโทรมาหาาาาาาา"

ผมสะบัดหน้าไปทางประตูเมื่อได้ยินเสียงของนัทตี้ตะโกนดังมาจากด้านล่าง โวยยยใครแม่งก็ดันโทรมาเบอร์บ้านวะ มือถือก็มีไม่โทร คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วยแม่ง

"บอกให้มันโทรเข้าเบอร์พี่ดิ ขี้เกียจลงไป!!"

"ก็เขาบอกว่าไม่มีเบอร์พี่อะ ลงมารับเร็วๆเลย"

"โอยย อะไรนักหนาว้า" ผมเอาหน้ามุดกดเข้ากับหมอนระบายเสียงออกมาจากด้วยความเก็บกดสุดๆ ก่อนจะต้องจำใจลงมาด้านล่างเพื่อรับโทรศัพท์ อย่าให้รู้นะว่าใครเสือกโทรมาเบอร์บ้าน พ่อจะด่าให้เละเลยคนยิ่งอารมณืไม่ดีอยู่

"โหล! ใครว่ะ!" ผมกระแทกเสียงลงใส่หูโทรศัพท์จนนัทตี้ที่นั่งดูทีวีอยู่ถึงกับต้องหันมามอง

"...."

"พูดเด้"

"...พี่กัปตัน กี้เองนะค่ะ"

หัวใจผมหล่นกระแทกไปที่ตาตุ่มเลยครับ โอ้โหเมื่อกี้กูก็ตวาดชุดใหญ่ไปด้วยดิ ผมถึงกับต้องปรับเสียงให้ซอฟลงมาทันที

"เอ่อ ขอโทษนะคะเมื่อกี้พี่อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่อะค่ะ กี้ไม่ต้องตกใจนะ" ไมไ่ด้ๆ แม้ว่าเราจะหงุดหงิดขนาดไหนคนอื่นก็ไม่เกี่ยวด้วยแถมเป็นผู้หญิงยิ่งต้องมีความเป็นสุภาพบุรุษหน่อย