Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 12 ปัญหาของคุณกัปตันก็ยังไม่จบนะจ้ะ

"พี่กัปตันนอนนี่นะคะๆๆๆ น้าาา"
"ครับๆ ไหนๆก็ลากพี่มายันนี้แล้วนิ" ผมพูดประโยคหลังด้วยเสียงที่เบา ไอ้เกล้าที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังกลั้นขำอยู่ครับ ฝากไว้ก่อนเหอะมึง..-__-
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้านะคะพี่กัปตันพี่เกล้า"
"จะใหัพี่ไปส่งที่ห้องเปล่าคะ" เกล้ายิ้มละมุนให้น้องสาวของตัวเอง รอยยิ้มมันทำเอาขนาดผมยังอยากจะอ้วกเลยครับ แหวะๆๆๆ (ชอบละซิ๊-คนเขียน)
"ไม่เอาอา เดี๋ยวกี้อ่านหนังสือก็หลับแล้วคะ พี่เกล้าดูแลพี่กัปตันดีกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงกี้^__^"
"คะๆ ฝันดีนะสาวน้อย" เกล้าจูบกระหม่อมน้องไปทีนึง น้องสาวตัวเล็กก็เขย่งเท้าหอมแก้มพี่ชายไปฟอดใหญ่ ดูเป็นพี่น้องที่รักกันจริงๆ ส่วนผมกับนัทตี้เหรอครับ โยนตุ๊กตาใส่กันหรือไม่ก็ทะเลาะกันก่อน ก่อนจะบอกฝันดีละครับ=__= 55555 แต่ก็เล่นๆกันนั่นแหละแหม พี่น้องกัน
เมื่อกี้น้องสาวคนสวยของเกล้าเดินออกไปจากห้องแล้วผมก็ถึงกับทิ้งตัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างโล่งอก
"โหยย ไอ่เชี้ย กว่าจะรอด"
"เดี๋ยวก็ชิน ยังไงซะกัปตันก็รู้แล้วว่าน้องเราน่ะเป็นคนไง"
ผมทิ้งทั้งร่างลงกับเตียงนอนเด้งๆในห้องของเกล้า เฟอร์นิเจอร์ประดับตกแต่งนี่ยังกะในโรงแรมหรูห้าดาว มึงจะรวยอะไรกันนักกันหนาว่ะเนี้ย0-0
"งั้นกูกลับบ้านแล้วนะ"
"จะกลับยังไง"
"ปีนหน้าต่างห้องมึงเนี้ยแหละ" ผมพูดประชด
"กุญแจอยู่นี่" เกล้าพูดพลางสั่นกุญแจไปมาในมือ ก่อนจะยักคิ้วให้อย่างได้เปรียบ มันทำให้ผมอยากจะดิ้นตายอีกรอบ
"งั้นพรุ่งนี้เช้าพอเจอน้องมึงกูกลับเลยนะ ช่วยกูหาข้ออ้างด้วย กูมีงานที่ต้องทำนะเว้ยไม่ใช่ให้กูมาหมกกับมึงทุกวัน"
"เออน่า ได้ครับๆคุณกัปตัน"
และจากนั้นผมก็หลับตาลงพยายามอยู่แบบสงบๆ ไม่คิดอะไร ไม่กังวลอะไร ขอเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก แต่ผมก็สะดุ้งเมื่อมีผ้าอะไรสักอย่างลอยหวือมาคลุมหนัาผมอย่างจัง ไม่ต้องเดาว่าฝีมือใครเกล้านั่นแหละครับ-__-
"โยนมาหาพ่อมึงอ่อ ส่งดีดีเสะ"
"ไปอาบน้ำได้แล้วไป ตัวเหม็น"
"แหมม ตัวมึงหอมตายห่าละ หลบไปเสะ กูจะเข้าห้องน้ำ"
ผมพลักตัวมันที่ขวางทางเข้าห้องน้ำอยู่ พอเข้าไปได้ก็ปิดประตูทันที
"เสื้อผ้าเตรียมอยู่ในนั้นแล้วนะ"
"เออ ขอบใจๆ"
"ให้ช่วยถูหลังมั้ยครับ"
"พอเลยมึง ไปไกลๆตีนกูเลย"
"555555 เอออาบเร็วๆนะเดี๋ยวผมจะอาบต่อ"
ผมได้ยินมันพูดแค่นั้นจากนั้นก็เงียบไป เห้อออ...กูจะบ้าตาย คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้งก็แค่เฟคเป็นแฟนเฉยๆ ไม่ได้เป็นจริงซะหน่อย มันก็ไม่เห็นจะเสียหายไรเลยนี่นาเนอะๆ
เรื่องแค่นี้สบายมากกกกกกกกก(มั้ง)
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดนอนที่ออกจะตัวใหญ่กว่าตัวผมไปนิดหน่อย
ผมกำลังจะตะโกนเรียกไอ่เกล้าแต่พอออกมาก็เห็นว่ามันกำลังหลับคาที่นอนอยู่ แถมยังเปิดหน้าจอโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ด้วย ผมส่ายหน้าเอือมระอาก่อนจะเดินขึ้นเตียงและเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมันหมายจะเป็นทำพระเอกปิดมือถือให้แต่ก็ต้องชะงักเอาไว้เสียก่อนเมื่อเห็นอะไรจากในมือถือ
[ตอนนี้เกล้าอยู่กับใครกันน่ะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์จาเลย เกล้าไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะ] ผมกำลังเดาว่าคงจะเป็นแฟนมันนะครับ
[มันยุ่งน่ะจา ขอร้องละครับ แค่เรื่องเรียนผมก็เหนื่อยมากพอแล้ว อย่าชวนทะเลาะเลยนะ]
[อ่อ นี่เกล้าคิดว่าจาชวนเกล้าทะเลาะอ่อ จาก็แค่อยากจะรู้ว่าทำไมเกล้าไม่ยอมรับสายจาก็แค่นั้น]
[มีปัญหาครอบครัวนิดหน่อยนะครับ ก็ตอนแรกจาบอกว่าเกล้าอยู่กับใคร นี่มันหาเรื่องกันไม่ใช่หรือไงละ]
[ก็เพราะรักนะเกล้า! จารักเกล้า! เข้าใจไหม แค่เกล้าไม่รับโทรศัพท์จาก็น้อยใจแล้วนะ]
[ครับ ผมก็รักจานะ บายครับ ผมเหนื่อย]
[เกล้า...]
[..]
[...นอนแล้วอ่อ]
[เกล้า..จาขอโทษ]
[...TT]
ผมเงยหน้ามาจากโทรศัพท์และจ้องมองคนนอนอยู่ไม่รู้ประสีประสา นี่มันทะเลาะกับแฟนมันงั้นเหรอ และก็ดันหลับไม่ตอบเขาต่อเนี้ยนะ จะให้ผมไปตอบแทนก็ใช่เรื่องอยู่ เรื่องนี้กัปตันไม่ขอยุ่งดีกว่า ผมกดออกไลน์และปิดหน้าจอมือถือให้จากนั้นก็โน้มตัวผ่านร่างของเกล้าไปวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง แต่แล้วเกล้าก็ลืมตาขึ้นมาพอดี
"อาบน้ำเสร็จแล้วอ่อ" มันพูดพลางขยี้ตา
"อ่อ เออๆ มึงก็ไปอาบได้แล้วจะได้นอนกัน"
มันเบิกตาพยายามให้ตัวเองตื่นและพยักหนัาอย่างอ่อนเพลีย ผมยื่นผ้าขนหนูให้มัน เกล้าขยับตัวเองลงที่นอนแต่แล้วเสียงไลน์มือถือก็ทำให้ร่างสูงของมันชะงัก หันไปมองที่มือถือและ..หันกลับไปแบบไม่ใส่ใจ
"เห้ย มึงไม่คิดจะตอบเลยอ่อ"
มันหยุดและมองหน้าผม "ไม่ละ ผมอยากอาบน้ำและนอนแล้ว"
"และมึงจะปล่อยให้เขาเสียใจอยู่งี้อ่อ"
มันหันมองมาหน้าผมอย่างสงสัย ชิบหายละทำไมผมถึงโกหกไม่เนียนเลยว่ะ เผลอปากออกมาตลอดเลยแม่งง
"นี่นายแอบอ่านบทสนทนาของผมเหรอ"
"ขอโทษที ก็มึงเล่นเปิดเอาไว้แบบนั้นและก็หลับไป จริงๆกูก็แค่จะปิดโทรศัพท์ให้มึงนะแต่ก็เผลอไปอ่านก่อน"
เกล้าถอนหายใจเบาๆ "จาเขาก็เป็นแบบนั้นแหละ เดี๋ยวก็หายเอง"
"แต่มึงจะไม่ปรับความเข้าใจอะไรเลยอ่อ เผื่อเขากำลังร้องไห้อยู่นะเว้ย อารมณ์ผู้หญิงเขายิ่งแปรปรวนอยู่"
"ถ้าเขารักผมจริงเขาก็คงจะเข้าใจเองว่าตอนนี้ผมเหนื่อยจริงๆ"
"..."
"ไปอาบน้ำก่อนนะ.." มันลุกขึ้นจากเตียงและกำลังจะเดินเข้าประตูห้องน้ำไป
"ที่มึงบอกว่าเหนื่อยคงจะเพราะเรื่องนี้ใช่ม้ะ"
เกล้ายืนอยู่นิ่งๆ จนผมคิดว่าคงไม่ต้องรอคำตอบอะไรอีกต่อไปแล้ว แต่สุดท้ายมันก็หันมายิ้ม "ได้แฟนน่ารักๆเพิ่มอีกคนจะเหนื่อยได้ไงละครับ"
"มึงเข้าไปในห้องน้ำและไม่ต้องออกมาอีกเลยนะไอ่สัด"
"5555555555" เกล้าหัวเราะรัวและเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยใบหน้าที่สดใสอีกครั้ง
ผมส่ายหน้าเอือมให้ผมก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนและมองขึ้นบนเพดาน...ทำไมครานี้ผมเริ่มรู้สึกว่าปัญหามันเริ่มจะมลายหายไปแล้วละครับ มันรู้สึกโหวงๆแปลกๆ
อารมณ์ไม่อยู่นานสักเท่าไรเสียงไลน์ก็ดังรบกวนการนอนของผมอีกครั้ง ไม่ใช่ของไอ่เกล้าหรอก ของผมเองเนี้ยแหละครับ=__= ผมเดินไปล้วงโทรศัพท์มือถือที่กระเป๋ากางเกงที่พาดอยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงานของเกล้าและหยิบขึ้นมาดูว่าใครส่งมา
"พาย.." อีกแล้วเหรอ.. ผมว่าปัญหามันยังอยู่กับผมนิดนึงละครับ เหอะๆ