Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 15 ไดจิ

ผมจ้องมองดูเบอร์ในโทรศัพท์ที่เพิ่งจะเมมมาเมื่อเย็นแบบสดๆร้อนๆ จะกดโทรก็ไม่ยอมกด ได้แต่มองอยู่แบบนั้นละครับ โธ่เอ้ยยย และใครมันจะไปกล้าละเขาอาจจะยุ่งอยู่หรือไม่คุยกับแฟนเขาอยู่ก็ได้ แต่ผมก็อยากจะโทรไป
"ไดจิ..กินข้าวยังลูก"
"ทานมาแล้วครับแม่!"
"ทานที่ไหนมาอะ!"
"ร้านข้างๆโรงเรียนครับ แม่กินกับพ่อไปเลยยไม่ต้องรอไดนะ"
"จ้าจ้าาา"
และผมก็จ้องหน้าจอไอโฟนต่อ โอ้ยยยจะโทรหรือไม่โทรว่ะไอ่ไดเอาสักอย่างดิ๊
~~เรื่องอย่างนี้เขาเรียกว่ารัก รัก คือรักใช่ไหม~~
ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบิวแฟนผมนั่นแหละครับ
"ค้าบบ"
"กินข้าวยังอะไดจิ"
"กินแล้วว และบิวอ่ะกินยัง"
"เรียกที่รักสิเดี๋ยวจะให้คำตอบ"
"อาอาที่รักกินข้าวยังงง"
"กินแล้วจ้าา อิ่มมากเลย"
"อ่ออ..." ผมคิดอะไรไม่ออกครับเพราะกระจิตกระใจมันไม่ได้อยู่ที่คนในสาย แต่กลับคิดถึงอีกคนนึงมากกว่า
"ไดจิๆ ได้ยินเสียงบิวเปล่า"
"อ่อๆ ทำไมอะครับ"
"เหมออยู่เหรอ เมื่อกี้บิวบอกรักไดจิอยู่นะ"
"เขาขอโทษครับบบ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ"
"เรื่องอะไร"
"เอ่อ...เรื่องเรียนน่ะ งานเยอะน่ะบิว"
"ดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาสู้ๆนะได"
"ค้าบบบ"
"อืมม..ไม่มีอะไรจะพูดเลยอ่อ"
"อื้มมมไม่อะ"
ผมไม่รู้จะพูดอะไรจริงนิครับ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมันจะคิดอะไรหรือเปล่านะครับ เห็นเงียบไปสักพัก
"งั้นพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม"
"ที่ไหนอ่อ"
"ที่ไหนก็ได้ที่ไดอยากไปอ่ะ"
"งั้นไดขออยู่บ้านแลัวกันจะเคลียร์งานอะ"
"...เหรอ งั้นไม่เป็นไรครับ"
"โกรธเหรอ" ผมพูดเสียงอ่อยออกไป
"ไม่หรอก เรารู้ว่าไดงานเยอะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหาที่บ้านนะ"
"โอเคครับ" ยอมเขาหน่อยสักเรื่องแล้วกันไม่อยากมีเรื่องทะเลาะ
"งั้น.."
"เดี๋ยวนะๆ สายซ้อนอะบิว สงสัยโมจิมันโทรมาแปปนะ"
"ครับๆ"
ผมรีบมองดูสายที่ซ้อนและเหมือนหัวใจแทบจะหยุดเต้นครับ เมื่อคนที่โทรมาคือ พี่ไวท์..
ผมไม่รอช้าที่จะรีบกดรับสายทันที
"หวัดดีครับ" ผมประหม่าเล็กน้อย
"เอ้ออ ไดจิป่ะ"
"ครับๆ"
"โทรมากวนเปล่าว่ะ"
"ไม่เลยครับ ว่างมากเลยตอนนี้"
"เหรอ5555 พี่จะโทรมาถามเรื่องการว่ายน้ำของเราอะ"
"อ้ออครับได้เลยยย"
"เอ้อ555ก็อยากจะถามว่า ว่ายท่าอะไรได้บ้างแบบเคยว่ายก็ได้"
"อ่อ..ก็ท่าฟรีสไตล์ปกติอ่ะครับ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะว่ายได้เหมือนเดิมหรือเปล่า"
"อ้อ ฟรีสไตล์อย่างเดียวใช่ไหม"
"ครับ" ผมจิกหมอนแทบขาดแล้วครับ
"งั้น..วันอาทิตย์ว่างไหม พอดีพี่จะสอนทักษะเราอะตอนเข้าชุมนุมจะได้ไม่เสียเวลาสอนเพราะพี่ต้องคุมพวกที่จะไปแข่งด้วย"
"ได้เลยครับ สะดวกมาก" ผมแทบจะตอบตกลงทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ หัวใจผมนี่มันเต้นแทบจะหลุดออกมาแดนซ์โคโยตี้ข้างนอกได้ละ
"แหม ตอบเร็วจังนะ"
"555555"
และทั้งผมทั้งพี่ไวท์ก็เงียบกันไปชั่วขณะ ผมตกอยู่ในภวังค์จนลืมไปเสียสนิทเลยว่า อีกคน..กำลังถือสายรอผมอยู่
"พี่กินข้าวยังอะครับ"
"ห้ะ"
"ผมถามว่ากินข้าวยังอะค้าบ"
"ยังอะ ทำงานอยู่ เดี๋ยวค่อยกิน ไดกินยังอะ"
"เรียบร้อยแล้วครับ พี่อย่าลืมทานนะครับ"
"โอเคๆ ไม่มีอะไรสงสัยใช่ไหมเรื่องวันอาทิตย์"
"เอ่อออ ไม่ อ้ออ..มีครับมี"
"ตกลงจะมีหรือไม่มี?"
"มีครับๆๆแหะๆๆ"
"เรื่อง"
"ไปกี่โมงอะครับ"
"บ่ายๆแล้วกัน โอเคนะ"
"ค้าบผม"
"..อืม ฝันดีนะ"
ผมอึ้งไปสักพัก..อึ้งจริงครับหมอนโปรดผมแทบจะขาดแล้วตอนนี้ ไม่ไหวแล้วเว้ยยย รู้สึกดีสุดๆๆ
"ได วางไปแล้วอ่อ"
"เปล่าๆครับ ฝันดีเช่นกันนะครับพี่ไวท์"
"ครับผมๆ"
พอวางสายไปผมก็ทิ้งโทรศัพท์และกระโดดโลดอย่างกะเจ้าเข้าครับบ แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้
"ชิบหายละ" ผมรีบคว้าโทรศัพท์และมองหน้าจอมือถือแต่มันก็สายไปเสียแลัว..
บิววางสายไปตั้งแต่ตอนไหนผมก็ไม่รู้..นี่ผมคงต้องเลือกใครสักคนสินะ..