Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 3 ทำไมมีแต่เรื่องน่าปวดหัวแบบนี้ว่ะไอ้กัปตัน

ตอนเย็นของวันเดียวกัน
"เป็นไงมึง เรื่องชมรม" ผมถึงกับหน้าเจือนเมื่อทุกคนกำลังคาดหวังกับคำตอบ
"เอ่ออ..."
"เอ่ออ เหี้ยไรล่ะ ตอบมาเร็วๆดิสัส พวกกูรอขี้แทบจะหลุดล่ะ" เซียพูดก่อนที่ทุกคนจะเสริมตาม นั่นทำให้ผมยิ่งอยากจะเอาหัวกระแทกกับแป้นบาสให้มันตายไปซะตรงนี้
"เอ่อ...คือพวกมึง"
และทุกคนก็เริ่มหมดความหวังเมื่อผมทำหน้าแทบจะร้องไห้ออกมา
"สรุปว่าไม่ได้เหรอ" บาสถามเสียงเบา
"ไม่ได้เหรอกัปตัน" โน่หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
ผมจะทำยังไงดีล่ะครับ ในเมื่อทุกคนต่างคาดหวังกันมากขนาดนี้ จะทำไงดีว่ะหรือจะบอกความจริงไปว่าไอ่คนในสภานักเรียนมันเป็นเกย์และขอกูเป็นแฟนแลกกับการตั้งชมรมเนี้ยไอ่สัส
"...เปล่า ไม่ใช่ตั้งไม่ได้ หรือไม่ได้ตั้งหรอก"
"อ้าว ห่านี่ ทำพวกกูอกสั่นขวัญหายหมด และตกลงตั้งได้ใช่ไหม" เซียเผยน้ำเสียงสดใสออกมาทันใด
"แหม พวกมึงก็... กูยังไม่ทันได้บอกอะไรก็คิดกันไปเองละ"
ผมยิ้มโชว์เหล็กทั้งที่ในใจอยากจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษาอะคูเลเล่-___-
"แล้วเป็นไงบ้างอะ เล่าดิๆ"
เชี้ยละ-_-
"เอ่ออ.."
"มึงแปลกๆนะ เกิดไรที่พวกกูไม่รู้หรือเปล่าว่ะ" โน่พูดขึ้นอย่างกับจับสังเกตอะไรได้บางอย่าง
"อ้อ..ก็กูกำลังจะเล่าอยู่นี้ไง คือว่าตอนกลางวันที่กูไปอะ ไอ่เกล้าที่มันเรียนเก่งๆอะ พวกมึงจำได้ไหมในห้องเราอะ มันเป็นคนของสภานักเรียนและจัดการเรื่องชมรมเว้ย"
"งั้นก็ดีเลยอะดิ คุยกันง่ายหน่อย" โจ้หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
ผมอยากจะตวาดใส่หน้ามันว่า คุยง่ายจนมันขอกูเป็นเมียเลยล่ะดีออก(ผวน)
"เอ้ออออออ มันบอกว่ามันจะช่วยพูดกับครูที่เป็นฝ่ายชมรมให้ เพราะพวกเราอะเป็นพวกเด็กเหี้ยในโรงเรียนเลยตั้งชมรมยากหน่อย"
"อ้อ... แต่ยังไงก็จะได้ตั้งใช่ไหมละ"
ผมเงียบ และพวกมันก็ร้องไชโยโหร้องกันไปเองว่าต้องได้ตั้งชมรมเป็นแน่แท้
และพวกมึงรู้ไหมว่าถ้าพวกมึงได้ตั้งชมรม กูก็ต้องเป็นแฟนมัน เหอะๆ เอาว่ะเพื่อเพื่อน กูยอม...(ดูหล่อขึ้นมาทันใด)
"มึงมันเจ๋งจริงๆ ไม่เสียแรงที่พวกกูส่งมึงไปคุยอะ ไอ่กัปตัน^__^"
"เออออออ^___^" -___-หน้าผมที่กำลังรู้สึกจริงๆ
"และนี่มึงจะกลับหรือยัง?" โจ้ถามผม
"อ้อ เดี๋ยวกูกลับมอไซค์ กูเอามาจอดไว้หลังโรงเรียนว่ะ"
"โอเคๆ งั้นพวกกูกลับก่อนแล้วกัน"
"เออ โชคดีพวกมึง"
ผมแยกจากพวกมันด้วยน้ำตาเลยครับ เห้อออ แล้วนี่ผมต้องไปเป็นแฟนกับไอ่เกล้าจริงๆใช่ไหมว่ะครับ
ผมจิตตกได้ไม่เท่าไร เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น
"ว่าไงครับ"
"กัปตันนน กัปตันอยู่ไหนงะ เรามาหาที่ห้องแล้วไม่เจอเลย"
ผมรู้เลยว่าปลายสายคือ พาย ผู้หญิงจอมตื้อทันที
"อ้อ เราอยู่ที่แป้นบาสอ่ะ กำลังจะกลับบ้านแล้ว พายก็กลับบ้านได้แล้วนะ เดี๋ยวเย็นมันอันตราย"
"นี่กัปตันจะกลับบ้านแล้วอ่ออ รอพายด้วยสิ พายอยากกลับด้วยงะ รอก่อนๆๆๆๆ นี่ๆ พายเห็นกัปตันแล้วนะ รออยู่ตรงนั้นแหละ"
ชิบหายละ วันนี้มันเป็นวันโลกาวินาศอะไรว่ะเนี้ยTT
และผมก็ต้องจำใจรอพายอยู่ที่แป้นบาสครับ จนหญิงสาววิ่งมาถึงตัวผมก็เอาแขนผมไปควงทันใด
"นี่ๆ กัปตันจะกลับไงอะ เรากลับด้วยน้าๆๆ นะคะ"
"เอ่อ..แหะๆ เรากลับมอไซค์อะ"
"งั้นเรากลับด้วยนะ"
"ยางมอไซค์เราแบนอยู่นะ..เรากลัวว่ามันจะไปไม่ไหวอะดิ คือ..แค่เรานั่งมันก็แบนมากๆๆๆแล้วอะ" คิดอะไรออกผมก็อ้างไปก่อนละครับวินาทีนี้
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราจะทำตัวเบาๆเลย ให้กัปตันขี่สบายขึ้นไง น้าๆๆ เราอยากกลับกับกัปตันง่า"
"เอ่ออ..เรากลัวว่าจะ..."
"ไอ่กัป เชี้ย พอดีกูลืม...(หันมามองผมและพาย)ลูกบาส..." โจ้สะตั้นไป1-2วินาทีทั้งที่อยู่ในท่าก้มลงไปหยิบบาส
"อ้ออ เออๆ แล้วนี่พวกมึงกลับกันไปหมดยัง"
"อ้อๆ เออ ยังรออยู่ที่หน้าโรงเรียนวะ รอกูมาเอาบาส แล้วนี่..." มันพยักเพยิดหน้าไปทางพายที่กอดรัดฟัดเวี้ยงกับแขนผมอยู่ ผมแอบทำหน้าจะร้องไห้ส่งไปหาโจ้ ผมว่ามันน่าจะเดาถูกนะว่าตอนนี้ผมกำลังต้องการความช่วยเหลือขั้นสูงสุด
"หวัดดีโจ้ กลับบ้านดีๆนะ" พายยิ้มให้โจ้ อีกฝ่ายก็พยักหน้างึกงักรับคำ
"นี่กลับไงอะพาย"
"กลับกับกัปตันอะ" และมันก็หันมาส่งกระแสจิตให้ผมที่กำลังทำหน้ากระวนกระวายใจอย่างยิ่ง
"อะไรของมึง" มันพูดกับผมแบบไม่มีเสียง
"กูอยากกลับคนเดียว"
"ห้ะ" มันทำหน้างงครับ -__-โด่ ห่าเอ้ย
"กู-อยาก-กลับ-คน-เดียว" ผมแทบจะระเบิดอยู่ตรงนั้นละครับ ผมพูดแบบเน้นคำให้มัน สุดท้ายมันก็ถึงบางอ้อสักที
"เอ้ออ พายๆ"
"หือ มีไรอ่อโจ้"
"คือว่า ไอ่กัปตันมันมีธุระต่ออะ และมันต้องรีบไปด้วย...ไม่ใช่อ่อมึง เมื่อตอนกลางวันกูได้ยินมึงพูดอยู่"
และพายก็หันไปให้ความสนใจกับผม เธอจ้องผมเขม็งเลยครับ อึ้ยย เพิ่งจะรู้ว่าอำนาจมืดของเพศแม่มันเป็นแบบนี้นี่เอง
"อ้ออ...พอดีเราต้องไปรับแม่อะ แม่โทรมาตอนกลางวัน ลืมไปซะสนิทเลยอะ ขอโทษนะพายนะ"
"อืมม..งั้นไม่เป็นไรคะ^__^ ไว้วันหลังเดี๋ยวพายกลับด้วยแล้วกันนะ"
"ค้าบๆ^__^" ผมหันไปแอบยกนิ้วโป้งให้โจ้ อีกฝ่ายก็พนักเพยิดหน้าให้ผมสองสามที พายเดินพ้นจากผมไปสองสามก้าว
"เดี๋ยวๆพาย" เสียงไอ้โจ้เรียกพาย -___- อะไรของมันว่ะ
"อะไรเหรอ"
"กลับไงอะ"
"คงจะ..รถแท็กซี่อะ"
"งั้น..เดี๋ยวเราไปส่งนะ พอดีเอารถมอไซค์มาเหมือนกัน" พายอึกอักไปนิดหน่อยเมื่อเหตุการณ์มันกลับกลายเป็นพลิกผัน ไอ่ผมก็งงเหมือนกันอะครับ ไม่ต่างกันๆ
"อ้อ งั้นก็ได้อะ ว่าแต่โจ้เคยไปบ้านเราอ่อ"
"ไม่เคยอะ"
"อ้าว และจะไปส่งเรายังไงละ ถ้ากัปตันก็ว่าไปอย่าง"
มันหันมามองผมทันทีเลยครับ ผมรีบแก้ตัวทันที พร้อมกับส่ายหน้างึกงักไปมา
"แค่ไปส่งเฉยๆเว้ย"
"เหรอ"
"เออ"
"งั้น พายก็บอกทางเราดิ เดี๋ยวก็ไปถูกเองนั่นแหละ"
"นี่จะไปจริงๆใช่ปะ" พายเริ่มอมยิ้มออกมาเล็กน้อยและนั่นก็ทำให้โจ้ยิ้มตาม
"งั้นก็ได้"
"โอเคครับ"
ผมมองทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปจนลับสายตา เกาหัวตัวเองอย่างงุนงง "เอะ..สองคนนี้มันยังไงกันว่ะ ไม่ดิ..เพื่อนเรานี่มันยังไงว่ะ"
หรือว่า..โจ้จะชอบพาย?
ช่างมันเถอะ..ตอนนี้ผมเหนื่อยอยากจะนอนบนเตียงนุ่มๆแล้วล่ะพูดเลย
ผมหันหลังหมายจะเดินออกจากทางหลังโรงเรียน
เดินไปจนเกือบจะถึงที่มอเตอรไซค์จอดอยู่และโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นอีก ตอนแรกผมนึกว่าพายแต่กลับเป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่รู้จักโทรเข้ามา
"ใครอะ"
"อ้อ เราเฟียเอง มาเฟียอะ"
"อ้อ ทำไมมีไรหรือเปล่า" และผมก็เดินขึ้นไปนั่งคร่อมที่เบาะมอเตอร์ไซค์
"อ้ออ เรื่องที่นายมาหาเราอะ"
"อ้อ ชมรมอะนะ ทำไมอะ"
"เราให้เบอร์โทรศัพท์ของนายกับเกล้าแล้วนะ เห็นมันบอกว่ายังคุยเรื่องชมรมกับนายไม่จบ เราเลยให้เบอร์นายไป"
'=[]=' พระเจัา ตอนนี้หน้าผมช็อคสุดๆแล้วครับ
"ฮัลโหลๆ ยังถือสายอยู่หรือเปล่าน่ะกัปตันๆ"
"เออๆ ถืออยู่ๆ ได้ยินหมดแล้ว"
"จะเอาเบอร์เกล้าไหม"
"เอาที่อยู่มันมาก็พอ"
"เอาที่อยู่เลยเหรอ"
"จะได้คุยสะดวกๆหน่อย ไม่ชอบโทรศัพท์มันคุยไม่ถนัด"
"อ้อ ได้ๆ หมู่บ้าน~~~" และมันก็บอกที่อยู่เกล้ามาผมพอจำได้อยู่ จากนั้นผมก็วางสายจากมาเฟียและรีบเมมที่อยู่เอาไว้ในโทรศัพท์ทันที และโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก นี่วันนี้กูจะฮอตอะไรนักหนาว่ะ-,,- เริ่มรำคาญตัวเอง55555
"ค้าบๆ"
"..."
"ฮัลโหล?"
"คะ" เสียงผู้หญิง? เสียงน่ารักซะด้วย
"ครับ?"
"พี่กัปตันหรือเปล่าคะ" เสียงเด็กผู้หญิงคนนี้ดูประหม่าอย่างไม่ต้องปิดบัง
"อ้อ ใช่ครับๆ น้องคือ?"
"ชื่อเมย์คะ อยู่มอสี่"
"อ้อ แหะๆ แล้วเอาเบอร์พี่มาจากไหนหว่า?"
"พี่เซียคะ"
-___-บักห่านี่อีกละ "ครับๆ"
"คือพี่คะ หนูไม่ได้หวังอะไรหรอกนะคะแค่อยากให้รู้ว่าหนูรู้สึกดีกับพี่มาก"
เอิ่ม..เวลาอื่นได้ไหมครับน้อง พี่รู้ว่าพี่หน้าตาดี ตอนนี้ชีวิตพี่มันวุ่นวายเหลือเกินTT
"ค้าบๆ พี่ก็รู้สึกดีหมดได้แหละนะ มีคนชอบก็ดีกว่ามีคนเกลียด"
"แต่หนูมีแฟนแล้วล่ะคะ แต่หนูกลับชอบพี่ขึ้นมา"
ตายห่า=[]=!
"อ้าว งั้นเมย์ก็ชอบพี่ในแบบของรุ่นน้องกับรุ่นพี่ใช่ไหม"
"ไม่คะ หนูไม่รู้ว่าทำไมแต่หนูก็ชอบพี่มากอะคะ"
"แต่น้องมีแฟนอยู่แล้วนะ เพราะงั้นตัดใจเถอะ พี่ไม่อยากทำร้ายใคร และไม่ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว บายครับ" จากนั้นผมก็วางสายทันที และต่อสายโทรหาไอ้เซียตัวต้นเหตุทันที
"มีไร กูกำลังวุ่นวายอยู่ ไอ่ห่าโทรมาไม่รู้เวลำเวลา"
"อ้าว ไอ้เชี้ย อยู่ๆก็มาด่ากูกูจะรู้ด้วยม้ะว่ามึงกำลังวุ่นวาย ทำมะ ชักว่า-อยู่ไงสัส"
"บ้านป้ามึงเด้ มึงได้ยินเสียงลมม้ะ ลมอะ กูอยู่บนรถเมถ์เว้ยอัดกันเป็นปลากระป๋องกูแทบจะได้กับคนทั้งรถเมถ์ละ ว่าแต่มึงมีระ"
"เรื่องนี้มึงผิดเต็มๆเลย มึงไปให้เบอร์กูกับใคร"
"ใครว่ะ"
"รุ่นน้องชื่อเมย์อะ มึงให้เบอร์กูกับน้องเขาใช่ไหม น้องมันมาบอกกูอะ"
"อ้อ เออ ทำไมอะ มาจีบมึงแล้วอะดิใช่ม้ะๆๆ"
ดูมันทำเสียง-___- มันน่าฟาดด้วยตีนสักสองสามที
"เออ จีบกู รุกหนักเลยไอ่สัส มาเป็นชุด ชุดใหญ่เลย"
"เห็นมั้ยเพื่อนกูฮอตอยู่ละ"
"แต่น้องเขามีแฟนแล้ว"
"ช่างมันดิ เชี้ย!!=[]= มึงว่าไงนะ"
"กูบอกว่าน้องมีแฟนแล้วสัส."
"เชี้ย แต่มันบอกกับกูว่าชอบมึงมากนะเว้ย"
"แต่ก่อนจะชอบกูอะ น้องมีแฟนอยู่แลัว มึงนี่มันไม่รู้เรื่องเลยนะ ให้เบอร์กูสุ่มสี่สุ่มห้า"
"โห้ ใครมันจะไปรู้ว่ะ กูขอโทษๆ เอาเป็นว่าถ้ามีใครทำร้ายมึงละก็พวกกูเพื่อนมึง ไม่ทิ้งเด็ดขาด"
"เรื่องนั้นกูรู้ละ แค่อยากโทมาด่าเฉยๆ"
"สัส."
"เออ บาย"
ผมเก็บโทรศัพท์และสตาร์จเครื่องจากนั้นก็มุ่งหน้ากลับบ้านเรา รักรออยู่ทันที~~~