Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 47 ไม่ได้แกล้งรัก

ร่างสูงยืนนิ่งปล่อยให้ร่างบอบบางร้องไห้ที่อกเขาจนพอใจ ให้เดาก็รู้แหละว่าโน่ไปเจออะไรมา ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งโกรธ โกรธมาก แต่ทำไงได้ เมื่อคนๆนี้บอกให้อยู่ด้วยกันก่อน

เมื่อเสียงสะอื้นเบาๆลง ภัทรค่อยๆจับที่ไหล่ทั้งสองของโน่เบาๆ ทั้งสองสบตากัน ภัทรจ้องเขาไปที่ดวงตาที่แดงเพราะร้องไห้หนักก่อนที่เขาจะลูบเส้นผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
"เดี๋ยวพี่พาไปห้องนะ" มันดูไม่คุ้นหูเท่าไหร่นัก แต่ภัทรก็อยากจะพูดเพราะๆกับคนๆนี้บ้าง เขาเลยพูดออกไปแม้ว่าจะเขินอยู่บ้าง ก่อนที่จะจับข้อมือบางๆใฟ้เดินตามขึ้นไปที่ห้อ
นอนของเขากับโน่ คนตัวเล็กก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ไม่สิ โน่จับมือภัทรกลับเสียด้วยซ้ำ

คนตัวสูงเดินนำเข้ามาให้โน่นั่งลงที่ปลายเตียงก่อนที่จะเดินไปปิดประตูลง และเขาเลือกที่จะนั่งยองๆตรงหน้าโน่แทนที่จะไปนั่งข้างๆ
เขาจ้องมองใบหน้าที่แดงเรื่อของคนที่นั่งอยู่เหนือเขา มองไล่ไปตามใบหน้าที่ขาวนวลน่ารัก ดวงตาตี่ๆเรียวเล็กตามแบบฉบับลูกคนจีน ริมฝีปากอมชมพู ดัดฟันสวย มองมุมไหนก็น่ารักไปหมด แม้บัดนี้น้ำตาจะทำให้คนๆนี้ตาบวม คราบน้ำตาเลอะเต็มแก้ม แต่เขาก็ยังมองว่าคนๆนี้ดูน่ารักมากๆสำหรับเขา
"มองอะไร...มานั่งข้างบนสิ" โน่ขมวดคิ้วใส่พี่ภัทรที่จ้องมองตนอยู่นานจนโน่เริ่มเกิดอาการอายๆขึ้นมา
"ไม่เอา อยากดูคนขี้แยร้องไห้"
"ไอ้บ้า ใครขี้แย!" โน่พลักไหล่ภัทรทั้งๆที่ตัวเองก็สะอื้นอยู่เบาๆ
"ก็นี้ไง ใครก็ไม่รู้ร้องไห้อยู่เนี่ย"
โน่อึ้งไปนิดเมื่อได้เห็นรอยยิ้มหวานของพี่ชายของตัวเอง ที่หาไม่ค่อยจะได้หรอกโมเม้นแบบนี้
"เจ็บตรงไหนมั้ย"
"...ก ก็ไม่"
ภัทรตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเอามือยันเข่าเอาไว้ทั้งสองก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปที่ใบหน้าหวานที่ช่ำไปด้วยน้ำตา มองความน่ารักระคนความเป็นเด็กของอีกฝ่ายแบบชัดๆ
"มันทำอะไรบ้างบอกหน่อยได้มั้ย"
โน่มีอาการลังเล เขาอายมากที่จะบอก มันอัปยศ มันทุเรศจนเขาไม่อยากให้ใครรับรู้ยิ่งเป็นคนนี้ ยิ่งไม่อยากให้รู้ เขาตัดสินใจก้มหน้าลงมองมือทั้งสองของตัวเองที่เอาวางไว้บนท่อนขา
"โน่ขอโทษ โน่ผิดเองที่ทำให้พี่ภัทรไม่สบายใจ โน่ผิดที่ไม่ฟังพี่ภัทร โน่ผิดทุกอย่างเลย"