Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 36 พี่ภัทรจอมเหวี่ยง

"เห้ย! รอด้วยดิวะ พี่ภัทร!" ผมวิ่งหอบแล้วหอบอีกเพื่อจะตามมันให้ทันครับ นี่ผมพามันวิ่งขึ้นอาคารก็เหนื่อนมากพอแล้วนะเว้ย ไอ่ห่าให้กูมาวิ่งหอบแดกอีกเหรอไอ้พี่ภัทร

"โอ้ย!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆมันก็หยุดเดินเสียดื้อๆ จนหัวผมไปกระแทกกับหลังมันจังๆ ผมนี่แทบกุมหัวไม่ทันเลยครับ โคตรเจ็บเลย กระแทกไปเต็มแรงเลยนะนั่น

พี่ภัทรหันมาทำหน้านิ่งๆใส่ผม

"ก็มึงทำเสียเวลาเองนี่หว่า ก็ต้องรับผิดชอบ"

ผม งง ครับ จะไม่ให้งงได้ไงละ ก็เมื่อคืนแม่งยังพูดดีๆอยู่เลย ไหงเช้ามาเป็นแบบนี้แล้ววะ กูนี่ตามมึงไม่ถูกจริงๆพี่ภัทร แต่ก็ดีเหมือนกันผมก็พูดมึงกูและทะเลาะกับมันจนชินละ

"ก็นี่ไง กูก็มาส่งมึงละนี่ไง"

"งั้นก็อย่าตะโกนเสียงดังน่ารำคาญ"

"มึงจะเอาไงกันแน่วะ"

"เรื่องของกู"

"เอ้า"

และมันก็สะบัดตัวหันหน้าไปครับ เอ้า...เป็นอะไรของมันอีกวะเนี่ย เอาวะ ตามๆมันไปก่อน ไม่อยากจะทะเลาะกับมันที่โรงเรียนหรอกนะ

"อะ!" ผมสะดุดเท้าตัวเองครับ หน้าเหวอๆของผมกำลังจะร่วงลงไปกระแทกกับพื้นปูน แต่จู่ๆก็มีใครบางคนโผล่ถลาเข้ามากอดรั้งตัวผมเอาไว้จากทางด้านหลัง และมันก็ไม่ใช่พี่ภัทรด้วยสิ เพราะมันอ้าปากยืนนิ่งอยู่กับที่ เอ่อ..กูอยากถามหน่อยว่านั่นมันช่วยอะไรกูได้มั้ยตอบ!

"โน่ ระวังหน่อยสิ" เสียงคุ้นๆแหะ ผมหันหน้าไปมองด้านหลัง และก็พบว่ามันคือ... พี่แฟรงก์ รุ่นพี่ที่เคยเล่นบาสด้วยกันบ่อยๆตอนอยู่มอต้น และตอนนั้นสนิทกันมากด้วยครับ แต่ตอนนี้แค่เดินผ่านและทักกันยังไม่ค่อยได้ทักเลย อย่าว่าแต่ทัก เจอกันก็แทบจะไม่ได้เจอ วันนี้ถือเป็นวันดีนะเนี่ยได้มาเจอพี่แฟรงก์นักกีฬาสุดฮอตประจำโรงเรียน (หน้าตาหล่อคมพอๆกะพี่ภัทรเลยครับ)