Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 10 รับผิดชอบในสิ่งที่ไม่เจตนาของหนูโน่

ผมอยากจะบ้าตาย และผมจะไม่รู้สึกไม่ยินดียินยอมเลย หากว่ามันไม่ส่อความรู้สึกเกลียดชังมาทางผม เหมือนผมไปทำให้หมามันตายหรือไปทำแฟนมันท้องงั้นละ ทำไมป๊าต้องให้ผมนอนห้องเดียวกับไอ้ลูกเลี้ยงป๊าด้วยว่ะTT ไม่ดิ ทำไมป๊าต้องให้มันมานอนด้วยอะนั่นมันห้องผมนะเว้ย เอ้อ มันก็หมายความเหมือนๆกันละTT คนหล่ออยากจะบ้า
ผมลากป๊ามาคุยที่ห้องครัวและให้น้าขวัญรออยู่ที่ห้องรับแขก
"ป๊า แต่นั่นมัน..ที่ส่วนตัวของผมนะป๊า"
"ทำไม แกซ่อนอะไรเอาไว้ถึงไม่ให้พี่เขานอน"
"ก็เปล่า ไม่ได้ซ่อน แต่ข้าวของในห้องมันก็คือของผมไม่ใช่อ่อป๊า"
"ขอร้องเหอะ อาตี๋ อย่าห่วงของเหมือนแม่ลื้อจะได้ไหม"
"อย่ามาใช้คำเหมือนอาม่า มันไม่เข้ากับพ่อเรอะ-__-"
"=__= เอาเหอะน่าโน่ ช่วยป๊าหน่อย"
"นี่คือวิธีการที่ป๊าให้ผมช่วยอ่อ หาวิธีอื่นไม่ได้หรือไง"
ป๊าถอนหายใจ "โน่คือแค่ให้พี่เขาย้ายมาอยู่ที่บ้านเราป๊าก็แทบจะกลั้นหายใจตายอยู่แล้วนะ อีกอย่างน้าขวัญน่ะเขาอยากเห็นลูกชายของตัวเองมีน้องชายและสนิทกับน้องชายตัวเองเหมือนพี่น้องกันจริงๆอะ"
"ป๊าก็ทำลูกอีกคนดิ ทำไมต้องเป็นผมอะ"
"ทำไม่ได้แล้ว"
ผมทำหน้างงเป็นการใหญ่
"น้าขวัญเธอโรคร้ายเกี่ยวกับมดลูกเลยต้องตัดมดลูกออก"
ผมอ้าปากค้างจนเหงือกแห้งอีกครั้ง ไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลยครับพอรู้งี้
"เข้าใจหรือยัง ไอ้ตี๋น้อย" พ่อเดินเข้ากอดคอผมและถอนหายใจเบาๆ "ป๊าก็อยากให้เขามีความสุขทั้งกายและจิตใจ แม้ว่าสิ่งสำคัญที่ผู้หญิงต้องมีคู่กันมันได้หายไปจากชีวิตของเธอแล้วก็ตามและอีกอย่าง..ป๊าก็อยากให้ภัทรมีความสุขไปด้วยเหมือนกัน"
"โหหห ป๊า..มันไม่เหมือนกันนะ ป๊าเห็นตอนที่..(พยายามพูดเพราะๆ) พี่เขามองผมไหม ป๊า..ผมจะโดนฆ่าหมกศพไหมยังไม่รู้เลยนะ"
"แต่พี่เขาอ่อนแอมากเลยนะ"
"ห้ะ พูดอะไรอะป๊า"
"ถูกอย่างที่ป๊าโน่พูดนั่นแหละจ้ะ"
ทั้งผมและก็ป๊าที่กำลังกอดคอผมอยู่หันไปมองที่หญิงสาววัย30ซึ่งกำลังยืนก้มหน้าราวกับรู้สึกผิดอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัว
ป๊าเอาแขนออกจากคอผม
"หมายความไงอะครับ" เสียงผมอ่อยลงอย่างชัดเจนจนผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน อาจเพราะสีหน้าวิตกกังวลของน้าขวัญคนนี้กระมัง
"คือ..พี่ภัทรน่ะ เขาเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ13..ไม่ได้เสียเพราะการตายหรอกแต่เพราะเราสองคนหย่ากันแต่จบไม่ดีน่ะจ้ะ...ซึ่งทุกอย่างที่เป็นบ่อเกิดของการหย่าร้างพี่ภัทรก็เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตลอด"
"..." ผมถึงกับค้างครับ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกนอกจากนึกภาพตามที่น้าขวัญเล่าไปเรื่อยๆ
"...คงจะนึกภาพออกนะ ภาพ การกระทำที่รุนแรงระหว่างน้ากับพ่อของพี่ภัทร พี่ภัทรเห็นกับตาตัวเองทั้งนั้น พอพ่อพี่ภัทรจากไปกับหญิงอื่นเขาเลยกลายเป็นเด็กที่เกเร นิสัยก้าวร้าว บางครั้งก็แอบกินเหล้าก็มี"
เอิ่มบร๊ะเจ้า! กูนึกว่ามีแค่ในละคร=[]=
"ละ และพ่อพี่ภัทรไม่กลับมาหาพี่เขาบ้างเหรอครับ"
น้าขวัญส่ายหน้าโดยไม่ลังเล "ไม่เลยจ้ะ" พร้อมกับยิ้มด้วยริมฝีปากที่สั่นเทิ้ม ป๊าผมถึงกับต้องรีบเข้าไปปลอบทันใด
"เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตทำให้ภัทรกลายเป็นคนละคน"
"และตอนนี้นิสัยเขาเป็นไงบ้างอะครับ" ผมถามไปโดนไม่ทันคิดครับ อารมณ์มันพาไป
"เป็นคนชอบเก็บความรู้สึกและแสดงออกมาแต่สิ่งที่ไม่ดี ก้าวร้าว ชอบตวาดเสียงดัง ทำตัวเหลวไหลน่ะโน่ คงจะนึกภาพออกนะ"
"และเขาอ่อนแอตรงไหนอะครับ"
"ตอนกลางคืนเขาชอบแอบนอนร้องไห้ น้าจะไปดูเขาหลังจากที่เขาหลับไปแล้ว ระหว่างนั้นน้าก็คอยดูเขาตลอด โน่เข้าใจใช่ไหมลูก"
ผมถึงกับสะอึกครับ..อ่อนแอเพราะอย่างนี้ เป็นเด็กมีปมปัญหาชีวิตนิเนอะ
"..เข้าใจแล้วครับ"
"โน่ ป๊าแค่อยากให้โน่ทำให้พี่เขามีความสุขให้ได้อะ ลื้อทำได้เปล่า"
"ไม่รู้อะป๊า แค่ครั้งแรกเขาก็ทำเหมือนจะเกลียดโน่อยู่แล้ว"
ผมมองไปที่น้าขวัญ เธอทำหน้าเศร้าสลดอีกแล้ว "..เอาละ เอาเป็นว่าโน่จะพยายามแล้วกัน"
"จริงนะ ลื้อพูดจริงนะอาตี๋"
"ค้าบๆ ป๊า ..อะอะ ไม่ต้องมากอดเลยนะ เอาเงินมาก็พอ"
"ไอ้เห็นแก่เงิน"
"ขอมัดจำ300"
นั่นเป็นครั้งแรกที่น้าขวัญมองผมไปและก็ยิ้มเอ็นดูไป ราวกับอาการโศกเศร้านั้นเหือดหายไปเสียหมดสิ้น
"เอาไป1000นึงเลย ทำให้ได้นะ"
"จะพยายามครับ" ผมรีบหยิบเงินใส่กระเป๋าทันที ก็ไม่ได้งกเท่าไรหรอก แต่เขาอุตส่าห์ให้เราก็ต้องรับเอาไว้5555
ผมลาจะขึ้นห้องนอนไปอาบน้ำอาบท่าและ..จัดการอะไรนิดหน่อยกับไอ้พี่ชายคนใหม่ครับ เมื่อเดินผ่านร่างของน้าขวัญผมก็ไม่ลืมที่จะ..
"งั้นผมเปลี่ยนมาเป็นเรียกแม่แล้วกันนะครับ แม่ขวัญ"
หญิงสาวยิ้มขอบคุณผม และพยักหน้าด้วยสีหน้าที่สดชื่นกว่าเดิม เอาละต่อไปหลังจากนี้ก็คือหน้าที่ของผมแล้วละครับ จะจัดการกับไอ่พี่ภัทรยังไงดีนะ