Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่23 ไปป์ไบรอัน

"โอย! ปล่อยกู"

ผมไม่กล้าตะโกนดังครับ เพราะห้องอื่นเขาเรียนกันอยู่
ตอนนี้ผมกับไอ้ไปป์กำลังยืนอยู่ข้างกำแพงห้องมอสี่ทับสองครับ
ถ้าให้ผมเดาก็คงจะเป็นห้องของลิดาแน่นอน
ไม่งั้นไอ้ไปป์ก็คงจะไม่พาผมมาที่นี้เป็นแน่ๆ

"ก็จะได้ทำเรื่องนี้ให้มันจบด้วยกันไง"

"แต่นี่มันคือปัญหาของมึง มึงก็จัดการตัวเองไปละกัน" ผมหันหลังหมายจะเดินจากไปแต่ไอ้ไปป์ก็กระชากแขนให้ผมหันกลับไปประจันหน้ากับมันอีกครั้ง

"ไม่ กูจะให้มึงได้เห็นวันนี้แหละว่ากูกับลิดาเลิกกันจริงๆแลัว"

"มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกูเลยนะ มึงก็จัดการตัวเองสิ และอีกอย่างนะI don't want to see anything! ปล่อยกู!" ผมสะบัดมือมันออกจนได้และกำลังจะหันหลังอีกครั้ง แต่มันก็ยังเอามือมากระชากอีกรอบ

"ไม่ มึงต้องไปกับกู"

"ปล่อยกูไอ้สัดไปป์!"

"กูไม่ปล่อย"

"Leave me alone!"
มันทำให้ผมพูดภาษาถิ่นพ่อออกมาจนได้ครับ ผมต้องบอกก่อนว่า ผมจะไม่พูดภาษาอังกฤษกับเพื่อนหรอกครับถ้าหากว่าผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้และอารมณ์เสียมากๆ หรือโกรธจัดจนผมต้องเผลอพูดมันออกมาเอง

"i don't want to leave you ok?! go with me now!" ผมรู้ครับว่ามันประชด -__-
แต่ท้ายที่สุดมันก็ลากผมให้เข้ามาในห้องสี่ทับสองจนได้
เสียงเฮฮาจากนักเรียนรุ่นน้องที่กำลังสนุกสนานกับคาบว่างของตารางสอนก็ได้จบลงอย่างรวดเร็วเมื่อไปป์กับผมเดินเข้าเหยียมบนพื้นห้อง

ไปป์มองซ้ายทีขวาที มันมองรอบทิศอะครับจนกระทั่งไปสะดุดกับโต๊ะกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง และมันก็บีบข้อมือผมจากนั้นก็ลากไปกับมันด้วยทันที โฮกกกก ข้อมือกูจะแตกอยู่แล้วไอ้เหรี้ยย

"ลิดา" ไปป์พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ขนาดผมยังอึ้งเลยครับ ในขณะเดียวกันผมก็ได้ยินเสียงซุบซิบดังขึ้นข้างๆหู