Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 39 เกล้ากัปตันกับความสัมพันธ์ของเรา

ผมคุยเรื่องงบชมรมเสร็จ ไอ้เกล้าก็เดินออกจากห้องอาจารย์พร้อมกับผม ดูอาจารย์จะไม่เรื่องมากเหมือนอย่างที่คิดครับ วันนี้ทุกอย่างก็ราบรื่นไปได้ด้วยดี

"เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะ"

"เห้ยๆ ส่งทำไม เดี๋ยวกูเดินไปเองก็ได้"

"เถอะน่า ผมอยากเดินไปส่งจริงๆ" เกล้าสบตาผม มันทำเอาผมค้างไปเลยละครับ "นะๆ ให้ผมไปส่งนะ"

"ไม่เอาเว้ย มึงไปทำงานของมึงเลยไป" โอยย ทำไมหน้าร้อนแบบเน้ นี่กูเป็นอะไร

"ไปส่งแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ" เกล้าชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หน้าร้อนๆของผม "ผมเป็นห่วงนะดูสิ กัปตันหน้าแดงไปหมดแล้วนะ"

"เห้ย" ความรู้สึกไวเท่าแรงกระตุ้น เกล้าเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผมก็ไวตัวถอยหนีได้ทัน เกล้ามองหน้าผมด้วยความแปลกใจ แหม ก็ต้องแปลกอยู่แล้วละ ก็ผมเล่นทำท่าเหมือนรังเกียจมันแบบนี้ จริงๆผมไม่ได้รู้สึกงั้นเลยนะ

ดูเหมือนเกล้ามันจะทำอะไรไม่ถูก มือไม้นี่ไม่รู้จะเอาไว้ไหนเลย เมื่อผมเห็นว่าสถานการณ์เริ่มกดดันก็เลย

"กูรู้สึกมึนๆวะมึง แต่กูกลับเองได้ มึงมีงานที่สภาอีก ไปทำเถอะไป แค่นี้กูก็กวนใจมึงมามากพอแล้ว" ผมพูดพร้อมกับทำมือปัดไล่

"กัปตันไม่เคยกวนใจผมหรอก"

ผมมองหน้ามัน พูดอะไรออกมาน่ะ? "ห้ะ"

"แต่ยิ่งเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงนะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างเลยละครับ"

คราวนี้ผมหลบมือมันไม่ทันแล้วครับ เกล้าเอามือมาทาบทับที่หน้าผากเพื่อตรวจอุณหภูมิ ในขณะที่มันกำลังจับจ้องที่หน้าผากของผมด้วยคสีหน้ากังวล ไอ้ผมก็เหมือนโดนสะกดจิต รู้ตัวอีกทีไอ้คุณเกล้าก็เปลี่ยนจากมือที่ทาบกับหน้าผากของมันมาเป็นหน้าผากของมันแทนเสียแล้ว