Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 32 พี่ภัทรน้องโน่ Have a little good dream

เวลา 22:30 นาที
No Talk
ผมนอนอยู่บนเตียงนอนพร้อมกับห่มผ้านวมของตัวเอง ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมนอนอยู่บนเตียงจริงๆ
ก็พี่ภัทรมันเกิดผีสิงอะไรไม่รู้ คงจะเพราะอาหารถูกปากกระมังเลยให้ผมย้ายขึ้นมานอนบนเตียง แบ่งที่แบ่งทางเรียบร้อย มีหมอนข้างกั้นที่พร้อมครับ
ตอนนี้ผมยังนอนไม่หลับหรอก ก็เพราะอันที่จริงผมต้องนอนห้าทุ่มอ่ะดิ นี้มันเร็วกว่าปกติ ก็พี่ภัทรมันเป็นคนนอนเร็วครับ เมื่อวันที่ผ่านมา มันจะเข้านอนประมาณนี้แหละ แต่ก็ร้องไห้ก่อนจะเคลิ้มหลับไปและผมก็ต้องห่มผ้าให้มันทุกครั้งเพราะมันชอบนอนร้องไห้ไม่ห่มผ้าเปิดแอร์นอนหนาวทรมานตัวเอง
แต่ตอนนี้มันห่มครับ แถมยังไม่มีเสียงร้องไห้สักแอะเดียว มันทำให้ผมโล่งอกครับ อย่างน้อยมันก็ไม่เอาเรื่องช้ำใจมากคิดและอยู่กับปัจจุบันเสียที หรือเปล่า(?)
เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดขึ้น "โน่"
ผมผงะเล็กน้อย เพราะพี่ภทัรไม่เคยเรียกชื่อผมเลยนิครับ ผมหันข้างตะแคงไปสบตากับพี่ภัทร
"หืม?"
ดวงตากลมโตหลุบต่ำลงราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ "ขอโทษนะ"
"ขอโทษเรื่องไร"
"ทุกเรื่อง"
"..." ผมถึงกับอึ้งเลยครับ มันเป็นอะไรของมันหรือมันเกิดเป็นเมนขึ้นมาว่ะ(?)
"โน่คงพูดถูกอะ ที่ว่าพี่ไม่เคยเอาใจคนอื่นมามาใส่ใจตัวเอง"
ทำไมถึงพูดเพราะ? "มึงเป็นอะไรหรือเปล่าพี่ภัทร"
"ช่างมันเถอะ นอนแล้วนะ"
"เดี๋ยวๆๆ" ผมรีบจับไหล่มันไม่ให้หันหนี พี่ภัทรมองมือของผมก่อนที่ผมจะชักมือกลับและนอนลงเมื่อเดิมทั้งคู่
"ยอมรับโน่แล้วเหรอ"
พี่ภัทรที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าสิ้นหวัง พอผมพูดเขาก็ค่อยๆยิ้มออกมา
"คิดเอาเองสิ เด็กโง่"
"ด่าอีกนะ"
"ขอโทษ"
"จะขอโทษโน่ทำไม พี่ภัทรเป็นพี่ชายโน่นะ แกล้งเล่นแค่นี้อย่าทำหน้างี้ดิ" พี่ภัทรคลี่ยิ้มออกมานิดหน่อย
"งั้นเราคงจะคุยกันแบบดีๆได้แล้วสินะ"
"เรื่องคำพูดอะ พี่ภัทรเริ่มกับโน่ก่อนนะ โน่เลย เลยตามเลยจะพูดก็พูด"
"อืม พี่เข้าใจ..แต่หลังจากนี้พี่จะไม่พูดแรงๆกับโน่แล้วนะ แต่อาจจะมีเผลอพูดกูมึงบ้างอย่าถือสาแล้วกัน"
"...นี่แสดงว่ายอมรับโน่เป็นน้องชายแล้วใช่ปะ" ผมยังไม่เลิกแกล้งให้ไอัพี่ภัทรเขินเล่นครับ พอมันเขินแล้วมันชอบหลุบสายตาและก็พยายามหุบยิ้ม ผมว่าถ้าสาวๆที่ชอบมันมาเห็นคงจะใจละลายอะครับ
"ก็บอกให้คิดเอาเองไง"
"สัญญาแล้วนะ" ผมก็ตีความหมายไปแบบที่ผมคิดเลยแล้วกัน ผมยกนิ้วก้อยขึ้นชูไปที่หน้าพี่ภัทร ไม่นานนักนิ้วก้อยของพี่ชาย(ที่เคย)ตัวแสบ ก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มและมาคองเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม
"สัญญา"
พี่ภัทรคลี่ยิ้มออกมาอย่างที่ผมไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่ผมคิดว่า มันอบอุ่นสุดๆเลยละครับ
"งั้น...หมอนข้างที่เกะกะก็ไร้ค่าละ"
พี่ภัทรไม่ว่าเปล่า เขาจับหมอนข้างปาไปด้านหลังและนอนลงทั้งๆที่ยังตะแคงมาทางผม
"เห้ยๆๆๆๆ หมอนข้างนั้นอยู่กับโน่มาตั้งหลายปีนะโว้ย"
ผมลุกวิ่งไปหยิบหมอนข้างมาวางไว้ริมเตียงด้านของผม
"เขยิบมาใกล้ๆดิ๊หนาว"
"ห่มผ้าหนาๆสิครับ" ผมว่าพลางยกผ้านวมที่อยู่บริเวณเอวของพี่พภทัรขึ้นมาจนถึงคอ
"มันไม่อุ่นพออะ"
"..ก็ได้" ผมก็ต้องยอมมันครับ ผมเขยิบตัวพร้อมกับกอดหมอนข้างเข้าไปใกล้ๆตัวมัน บริเวณแก้มซีกหนึ่งรู้สึกถึงลมหายใจแผ่วๆของอีกฝ่าย และผมก็นอนหลับลงทั้งอย่างนั้น
สัมผัสสุดท้ายที่ผมคิดว่ารู้สึกก่อนจะหลับแบบไม่ได้ฝันคือหัวของพี่ภัทรใกล้เข้ามาแนบกับศีรษะของผมและเขาก็กระซิบข้างหูผมเบาๆ
"ฝันดีนะ น้องชาย"

------------------
ลงกู๊ดดรีมแบบสั้นๆ ไรท์กลับมาแล้ว ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ลงเลยพอดีเรียนหนักน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลาเลย ขอบคุณสำหรับคนที่คอยติดตามและก็คนที่หลงเข้ามาอ่านจนถึงตอนล่าสุดด้วยนะคะจุ้บๆ