ตอนเช้าวันเสาร์
"มึงต้องช่วยกูแล้วละไอ้เกล้า"
"รู้แล้วๆกำลังคิดอยู่"
ตอนนี้ก็เวลาเจ็ดโมงกว่าแล้วครับ ผมต้องการจะกลับบ้านแล้ว แต่ถ้าออกไปก็ต้องเจอกับกี้แน่นอน ใช่ครับ ตอนนี้ผมยังอยู่ในห้องของไอ่เกล้ามันอยู่
"มึงคิดนานจังว่ะ ใช้สมองฉลาดๆให้เป็นประโยชน์บ้างดิ"
"ก็คิดอยู่ อย่าเพิ่งขัดสิ"
ผมจิ๊ปากก่อนจะกดโทรศัพท์เล่นไปมา และอยู่ๆนัทตี้ก็โทรเข้ามา
"ฮัลโหล"
[พี่กัปตันนน นี่พี่ยังอยู่บ้านพี่เกล้าหรือเปล่าค่ะ]
"ออกมาแล้ว ทำไม อยากคุยกับมันเหรอ"
[โหหหห ก็ใช่นะสิ และเมื่อคืนเป็นไงบ้าง]
"-___-นี่แกโทรมาเพื่อต้องการอะไรจากพี่ว่ะนัท"
[ล้อเล่นน่าพี่กัปตันก็ วันนี้กลับบ้านด้วยนะ พ่อมีอะไรจะคุยกับพวกเราน่ะคะ]
"ได้ๆ อาอา งั้นแค่นี้นะ บาย"
และทุกอย่างก็เข้าสู่โหมดเครียดอีกครั้งเมื่อจนแล้วจนเล่า เกล้าก็ยังคิดหาหนทางไม่ออก
"จะคิดออกได้ยังครับคุณเกล้า"
"ถ้าไม่ช่วยคิดก็อย่ามากวน"
"กูผิดอีกละ และมันจะคิดหนักอะไรกันนักกันหนาว่ะ"
"ก็เพราะเป็นน้องผมเนี้ยแหละ กี้คงจะไม่ยอมให้กัปตันออกไปง่ายๆหรอก"
"งั้นกูจะบอกว่ากูมีธุระด่วน"
"และถ้ากี้ถามว่าธุระอะไร" มันหันมามองผมแบบว้อนในคำตอบมาก
"ก็..พ่อจะพาไปทำธุระที่ต่างจังหวัดต้องกลับบ้านด่วน"
"งั้นก็ตามนี้แล้วกัน"
"ก็แค่นั้นแหละ"
ทั้งผมและเกล้าก็เดินออกมาจากห้องอย่างที่คาดเอาไว้รรับ กี้อยู่ข้างล่างพอดี ผมกับเกล้าก็ทำตามแผนการที่วางไว้ ตอนแรกก็เหมือนจะไม่ได้ผลหรอกแต่ไอ้ผมก็แถจนชนะเลยรอดตัวไป
VOUS LISEZ
Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)
Non-Fictionเมื่อกัปตันหนุ่มหน้าตี๋หล่อฮอตประจำโรงเรียน ต้องมาทำหน้าที่ดำเนินเรื่อมการเปิดขมรมบาสให้เพื่อนในกลุ่ม โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า จะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นมากมายหลังจากนี้ พบกับความวุ่นวายและเรื่องรักที่ไม่เข้าใครออกใครของเหล่าเด็กนักเรียนโรงเรียนสหที่แสน...