Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่29 ภัทรโน่

โน่เปลี่ยนเสื้อนักเรียนเสร็จ เขาก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือและเดินลงจากห้องนอนเพื่อไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นทันที ย้ำนะว่าเปบี่ยนแค่เสื้อ กางเกงก็ยังไม่เปลี่ยน น้ำก็ยังไม่ได้อาบ
ร่างบางก้มหน้าลงจดจ่อกับโทรศัพท์มือถือ
"เชี้ย!"
เสียงถบสทำให้โน่ถึงกับเงยหน้าขึ้นถลึงตาโตทันที "อะไรอีกละทีนี้" คนตัวขาวรีบจ้ำอ้าวไปดูพี่ชาตัวแสบของตัวเองในห้องครัวทันที
"เห้ย มึงเป็นไรอะพี่ภัทร" สีหน้าตื่นตระหนกบังเกิดกับโน่เมื่อเห็นหยดเลือดที่นิ้วของร่างสูงซึ่งกำลังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
"ไม่เป็นไรอะ มึงออกไปเหอะ"
"ไม่เป็นห่าไรของมึง เอามาดูเลย" โน่รีบคว้าข้อมือหนาข้างที่โดนมีดบาดและก้มลงไปดูดเลือดแบบไม่ถามไม่ไถ่เจ้าของแผลเลยด้วยซ้ำ ภัทรที่ยืนตะลึงงันอยู่ถึงกับค้างทันทีเมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่าย 'ทำอะไรของเขาน่ะ' ภัทรคิด ลิ้นเล็กๆที่สัมผัสปลายนิ้วทำให้ภัทรเกร็งนิดหน่อยเพราะมันทั้งอุ่นและนุ่มนิ่ม จนโน่เงยหน้าขึ้นมาจากนิ้วของเขาเอง ภัทรเลยเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นทันที
"หั่นไม่เป็นก็ยังจะอวดดีหั่นอีกนะ"
ภัทรจงใจทำเป็นมองหน้าแบบหยิ่งยโสใส่น้องชายแต่แล้วก็ต้องผงะไปนิดหน่อยเมื่อเห็นใบหน้าตี๋ที่ตอนนี้ริมฝีปากแดงอวบอิ่มจนเขาค้างไป ร่างสูงของภัทรขยับถอยห่างพร้อมกับชักมือที่โดนมีดบาดมาแนบไว้ข้างตัว
"และถ้ากูไม่หั่นและจะแดกอะไรละ"
"และทำไมมึงไม่เรียกกูล่ะ"
"กูไม่อยากกวนเวลาอันมีค่ามึงหรอก"
"เลิกประชดซะทีไอ้คุณชายยย เอามานี้กูหั่นเอง" ร่างบางจงใจใช้ตัวเองเบียดพลักร่างสูงๆของภัทรให้พ้นทางและตัวเองก็ไปยืนหั่นผักต่อจากพี่ชาย
พอภัทรเห็นว่าโน่ตั้งใจกับการหั่นผักและผลงานที่ออกมาก็ดีเหมือนผู้หญิงทำ เขาเลยอยากจะแกล้งน้องชายคนนี้ขึ้นมาบ้าง
ภัทรเดินเข้าประชิดด้านหลังและจงใจพ่นลมหายใจไปใกล้ๆหู
"ทำเหี้ยไร กุไม่ได้บ้าจี้หรอกนะ" ปฏิกิริยาของโน่นิ่งมาก ร่างบางพูดทั้งๆที่ยังหั่นผักต่ออยู่ แต่อันที่จริงภัทรไม่ได้ต้องการจะให้โน่บอกว่าบ้าจี้หรอก แต่เขาต้องการอย่างอื่นมากกว่า
ร่างสูงจงใจโน้มหน้าลงไปใกล้ๆใบหูแดงๆของโน่
"ไม่บ้าจี้จริงๆเหรอ"
"เออ มึงเล่นไรเนี้ย-__-"
"กูเปล่าเล่น" ภัทรรีบผละออกมาเมื่อเห็นว่าโน่หันหน้ามาเกือบจะปะทะกับหน้าเขาพอดี
"เออ งั้นมึงก็ไปรอข้างนอกเลย"
"กูจะอยู่ทำกับข้าว"
"แค่หั่นผักมึงยังทำไม่เป็นเลย และมึงจะทำอะไรได้ว่ะ"
ภัทรทำหน้าบูดทันที เขาสะบัดตัวหันหลังอย่างเจ้าอารมณ์
"เออ! กูออกไปก็ได้ ทำให้แดกได้แล้วกัน ถ้าแดกไม่ได้ก็เอาเงินค่ากับข้าวคืนมาด้วย เสียของ"
เมื่อร่าวสูงสะบัดตูดออกไปได้ โน่ก็หันขวัขไปมองแต่ก็ไม่เห็นตัวพี่ชายตัวแสบของเขาแล้ว
"...ไม่รู้ซะแหละว่ากูอะเซียน" โน่พึมพำอยู่คนเดียว