RUH KAFESİ

27.bölüm

selam bebeklerim.

oylarınız ve yaptığınız yorumlarla ne kadar mutlu ve motive olduğumu bilemezsiniz.

Bu yüzden bölüme geçmeden önce oy vermeyi unutmayalım lütfen, bir de satır arası yorumlar yapabilirsiniz tabii.

keyifli okumalar...

°
Yaşamak tuhaf bir eylemdi.
Doğuyor, büyüyor ve yaşamaya çalışıyorduk. Çocukluğumdan bu yana yaşadıklarımın yükünü taşıyordum ve herkesin yaşadığı şeylerin bu denli farklı olması kulağa çirkin geliyordu. Sonucuna baktığımız zaman hepimiz insan değil miydik?
Hepimizi aynı yaratıcı yaratmamış mıydı?
Bence öyleydi..

Geçmişime her dönüp baktığımda yüreğimde sönmüş olan yangının bir külü kıvılcım atıyordu sanki.
Sonrasında ise şuan yaşadıklarıma bakıyor, ayağımın ucu ile o kıvılcımı söndürüyordum.
Artık o kadar kolay geliyordu yaşadıklarımı sindirebilmek.

Geçmişimde yaşadığım karanlık olaylara rağmen şanslı bir kadındım.
Yanımda olduğunu hissettiren insanlar vardı.
Yalnız değildim.

Çiçek ile arkadaşlığı tatmış düştüğüm yerden kalkmıştım, Kaan ile aşkı tatmış kalktığım yerden adım atmaya başlamıştım.

Tüm bunları ben yapmıştım.

Yanımda varlıklarını sürdüren insanlar ise bana güç vermişti.

Gülümsedim.
Yaşadıklarıma rağmen ayağa kalkıp yürümeye başladığımı düşündüren, hissettiren adama gülümsedim.
Kollarımın arasında en huzurlu uykusunu uyuyor gibi bir hali vardı.

Yanağını göğsümün üzerine yaslamış, yüzü bana dönük bir şekilde uyuyordu. Kolları sıkı sıkıya sarılmıştı belime.
İnce parmaklarımı saçlarında dolaştırmaya devam ederken derin bir iç çektim.
Ona aşıktım.

Ona aşık olmak beni iyileştiriyordu.

Hafifçe kıpırdandığını hissettiğimde saçlarında hareket ettirdiğim parmaklarımı durdurdum.
Dikkatle yüzüne bakıyordum.
Önce kaşları çatıldı ve ardından kirpikleri hafifçe titreyerek gözleri açıldı.
Saatlerce ve hatta günlerce izlesem sıkılmayacağım gözleri ile karşı karşıya kaldığımda gülümsedim.

"Günaydın."

Gözleri önce dudaklarımı, ardından tekrar gözlerimi bulduğunda "Günaydın sevgilim." dedi. Uyku mahrumu sesi ile o kadar çekici geliyordu ki gözüme.
Elimi tekrar harekete geçirdim ve alnına düşmüş saç tutamlarını arkaya doğru yatırdım.
Karşımda ki mükemmel görüntüsüne daha fazla dayanamayarak eğildiğimde dudaklarımı açığa çıkardığım alnına bastırdım ve derin bir öpücük bıraktım.

"Her sabah bu şekilde uyanmamamız için hiç bir engel göremiyorum."

Sözleri kalbimi tekletmekle kalmıyor, midemi de bulandırıyordu.
İyi kötü bütün duygularımın midemi bulandırması hoş bir durum değildi.

"Bu bir evlenme teklifi mi?" diye sordum dalgaya vurarak.

Omuz silkerek "Evlenmeden olmaz diyorsan evleniriz." dediğinde güldüm. "Ben istemesem evlenmeyi düşünmüyorsun yani?" Şuan sadece dalga geçiyordum. Yoksa evlilik meraklısı biri olmadığımı karşımdaki bu adamın da biliyor olması gerekiyordu.