Saved By The Alpha (COMPLETED)

CHAPTER 15: Field Trip

I'm exhausted from being in school all day, halos dumating na sa point na tinamaan na talaga ako ng boredom ko pati katamaran kong bumangon sa kama sa araw-araw, kahit sa pagligo at pag-aayos sa sarili ay tinatamd na ako, but I don't have a choice since my Papa would be mad at me kung hindi ako papasok sa school ngayon.

I'm stressed out because of my schoolworks, thesis, and other obligations. Nahihirapan ako pero mabuti na lang at nagagawa ko pa ring maging masipag kaya natapos ko naman lahat. Nag dadasal talaga ako na sana hindi na muna sila mag bigay ng schoolworks kahit one day man lang.

Hirap talaga mag aral, ’no? Pero mas worth it ang pagod mo kapag nag sipag ka talaga at naabot mo na ang mga pangarap mo.

I wish I could take a rest day just for one day, but it would be impossible na gawin ko pa iyon. Sigurado ako na kapag papasok ako ngayong araw may schoolworks na naman ang ibibigay sina Ma'am Lanikan sa amin. Mabuti na lang din talaga at hindi kami nag e-exchange ng teachers, mabuti na lang si Ma'am Lanikan lang ang nag tuturo sa amin, kalmado lang din siya kung mag turo.

I'm in grade eleven and I shouldn't expect na madali lang ’to kagaya no'ng nasa elementary pa ako at high school. Alam kong mas lalala pa ito kapag nasa college na ako soon.

Napabuntong hininga na lang ako at nag ayos na sa aking sarili dahil tapos na rin naman akong maligo at mag suklay.

Our school uniform consists of a buttoned white shirt, a pastel brown fitting blazer, a pastel brown skirt that falls above the knee and a brown neck tie. For boys, it's a buttoned white shirt on the inside and a pastel brown blazer with pastel brown khaki jeans on the outside, and a brown neck tie. We have no id because we only have our name tags on our school uniform. Della Nez University is the name of our school. This school is not strict, kalmado lang naman.

Kinuha ko na ang bag ko at sinimulan ko nang lumabas sa aking kuwarto upang kumain kasama si, Papa.

Habang kumakain kami ni Papa ng beef loaf at hotdog ay hindi ko maiwasang mapatingin sa kaniya.

“Pa, may tanong sana ako.”

“What is it, honey?”

“Nakapunta ka na ba sa lugar nina Vandran, Papa?”

Tumigil naman siya sa pagnguya at tumingin sa akin, “Yes.”

“Why?” He asked while he chewed his food.

Umiling naman ako sa kaniya. “Nothing,” I said. “I'm simply wondering about their place, Papa. Is there something wrong?”

"Wala naman." He replied while he’s smiling at me. “You're mistaken. There's nothing wrong with that place. Vandran's father and I are good friends. When you're at school and I'm alone here, pumupunta ako sa kanila kapag wala akong ginagawa ko kapag gusto ko nang makakausap.” Dagdag niya naman at kumain ulit.

“Pero—”

“Eat up, honey. Ma la-late ka na sa school mo kapag hindi mo pa inuubos ’yang kinakain mo.”

Hindi na lang ako sumagot at kumain na lang ulit.

Habang kumakain naman ako ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang taong misteryoso sa gubat na nakatayo tuwing gabi. Lalo na ’yung babae sa hagdan na patuloy ang pag sigaw sa akin at ’yung babaeng nasa sala na napanaginipan ko rin sa classroom at sinasakal pa ako. Pero pagkatapos ang mga iyon ay wala na rin akong nakikita o napapanaginipan pa.

Tanginang ’to, nag mu-mukha akong baliw dahil dito e. Siguro sa sobrang pagod ko lang ’to, ’tsaka marami pa naman akong schoolworks these past few weeks and days.

Itatanong ko pa sana kay Papa kung naniniwala ba siya sa mga bampira dahil naalala ko si, Dhamon. Naalala ko ’yung nakita ko. Pero napag-isipan ko namang huwag na lang pala at baka masabihan pa ako ni Papa na baka nababaliw na ako.