Saved By The Alpha (COMPLETED)

EPILOGUE

Three years have passed since the battle in the forest happened. Simula nang matapos ang labanang iyon, hindi na nag paramdam sina Xandro ang Ama ni Dhamon. Wala na rin akong balita kay Dhamon, hindi ko na muli siya nakita, gusto ko man na kamustahin siya pero hindi ko alam kung paano dahil bigla na lang siyang hindi nag paramdam matapos ang labanan nanangyari tatlong taon na ang nakalipas.

Hindi na rin nila kami ginugulo dahil halos tatlong taon na rin ang nakalipas nang mangyari ang labanan na iyon.

Sinabi rin sa akin ni Vandran na malaki ang posibiladad na babalik muli sila sa upang gumawa muli ng gulo, pero hindi na sa amin, may ibang target na naman sila. Pero kung mangyayari daw iyon, tutulong at tutulong kami kahit hindi na kami kasali sa gulo.

I still can't believe I survived that battle, but my Papa did not survived. He is no longer here in this world. My Mama and my Papa have both passed away. I lose both of them. And I also miss my friend, my sister, my best buddy, my best best friend who are now in heaven; I hope my parents and Ehnna are having a good time in heaven.

Even though they've been gone for how many days, months, and three years, I still miss them. Na para bang nangungulila ako sa kanila, gusto ko ulit marinig ang kanilang mga boses at gusto ko muli silang mahawakan katulad ng dati.

Sa tuwing naiisip ko sila, parang hindi na buo ang araw ko. Pero kailangan kong tanggapin iyon dahil kahit anong gawin ko, alam kong hindi na sila babalik sa buhay ko.

Mr. Cliova decided to demolish our house after my Papa died, but I refused. I just told him not to demolish it since I had so many memories with my Papa in that house. That house is important to me, and I don't want to lose it.

Hindi ako pumayag at sinabihan ko na lang si Mr. Cliova na tatambay na lang ako roon sa bahay na iyon kapag gugustohin ko.

Simula nang mawala si Papa sa aking buhay pati na rin si Ehnna, napag desisyonan kong tumira kasama sina Vandran sa kanilang lugar. Doon na ako nanatili at halos tatlong taon na rin akong naninirahan doon. Nakatira ako sa malaking cabin nila Cath at Julia, nang mawala si Papa sa akin, palagi nila akong sinasabihan na ganito dapat ang gagawin ko upang matanggap ko na wala na si Papa sa aking tabi.

Nalaman kasi nila na halos hindi na ako kumakain araw-araw at halos hindi ko na maalagaan ang aking sarili nang mawala sa aking buhay si Papa. Kaya ang ginawa nila Cath at Julia ay tinulongan ako, pinasaya nila ako, hanggang sa unti-unti ko nang natanggap ang nangyari.

All of them, tinutulongan nila akong sumaya. Lalong-lalo na si Mr. Cliova. Alam kong sobrang lapit ng loob niya kay Papa, sinabi rin sa akin ni Mr. Cliova na kapag may mangyayaring masama sa kaniya pagkatapos ng labanan ay sinabihan niya si Mr. Cliova na alagaan ako, katulad ng ginagawa sa akin ni Papa.

Ginawa iyon ni Mr. Cliova at pinadama niya sa akin na karapatdapat akong mapabilang sa kanilang buhay kahit wala na si Papa.

Naalala ko rin na may sinabi sa akin si Victoria pag katapos ang labanan, mga ilang linggo rin ang nakalipas bago niya sinabi sa akin iyon.

Kinuwento niya sa akin na nahawakan niya raw ang kamay ni Papa bago nangyari ang labanan doon sa gubat. Nang mahawakan niya ang kamay ni Papa, bigla niyang nakita ang hinaharap ni Papa, nakita niyang mamamatay si Papa. I even asked her kung bakit hindi niya kami binalaan, pero sinabi niya sa akin na kapag nakita niya ang hinaharap ng isang tao ay hindi niya ito puwedeng sabihin.

Kapag raw nakita niya ang hinaharap ng isang tao, at nakita niyang mabuti ang hinaharap nito ay hindi niya maaaring sabihin dahil magiging kabaliktaran ang mangyayari. At kapag masama naman ang nakita niya sa iyong hinarap ay magiging mas malala ang mangyayari kapag sa-sabihin niya ito.