Saved By The Alpha (COMPLETED)

CHAPTER 37: Plan

VANDRAN’S POV

“I know you're concerned about Lamia. But, you are not the only one who is worrying about her condition. I'm worried about her as well.” I said to Ehnna at iniwan sila roon sa garden.

I walked out to the campus and I went to the forest to transform into a werewolf. I trot so fast para makapunta sa aking cabin, and when I get there, I untransformed and change my clothes.

There are so many cabin’s here, my cabin is Timber Frame, ang mga ibang cabin's naman dito ay Full Scribe. Maraming cabin's sa aming paligid, pero dalawang klase lang. Timber Frame at Full Scribe. Except sa bahay ni Dad na nasa tabi ko, a modern house.

Kaya maraming cabin's dito dahil napag isipan namin ni Dad na gumawa ng tahanan na kung saan puwedeng-puwede manirahan ang aming mga kauri rito. Hindi namin kauri dina Ehnna, Cath at Julia pero pinili kong dito na sila manirahan dahil wala na silang mga magulang, ang cabin naman nila ay nasa unahan lang.

Dito sa cabin ko ay kasama ko sina Basilius, Vortigern at ang kapatid ko na si Whienne.

Lumabas ako ng cabin at pumunta sa bahay ni Dad na nasa tabi ko lang. At nang makapasok ako ay nakita ko siyang nakatayo sa tapat ng wall glass at tinititigan nito ang mga punuang nasa tabi niya.

Nag lakad naman ako para tabihan siya at tinitigan ko rin ang mga punuang nasa aming harapan. I saw Lamia from here. They locked Lamia in a room with no windows, only the light bulb and the door, and she's sitting on the edge with one foot chained.

I want to help her so bad. But I can't. Hindi puwede. Hindi ako puwede basta-basta sumulong doon, marami na sila at bantay sarado ang buong mansiyon.

I stopped staring at Lamia from afar when my Dad abruptly talked to me and I tilted my head to view him. “We have to save her. I don't want to watch her die, hindi ko hahayaang maulit ang nangyari sa atin na may iniligtas tayo noon, pero hindi naman tayo nag wagi,” my Dad said solemnly as he continued to stare into the forest.

"The full moon is approaching, and we need to save her before the full moon arrives," he stated. I do not know what to say next. I'm experiencing a little worried right now. Something bad is about to happen.

"Should I inform Mr. Victor? That's her daughter, and I know he's worried right now—” pag sasalita ko pero biglang sumingit si Dad kaya napatigil ako dahil doon.

Tumingin naman sa akin si Dad kaya nagkatinginan kami parehas. “Ako na ang bahala. Ako na ang bahala na kumausap sa kaniya.” he said and hinawakan ang aking kanang balikat. “You’re the Alpha, Vandran, my son. I’m not the Alpha anymore, dahil na sa iyo na, sa iyo na nakatakda.” he told me habang hawak-hawak ang aking kanang balikat.

“Hindi man natin nailigtas ang isang taong nangangailangan ng tulong noon, pero ngayon, sigurado ako na maiiligtas na natin siya.” pagpapatuloy ni Dad habang nakatingin siya sa aking mga mata. “We shall discuss this tomorrow.” Dad said and he tapped my shoulders at umalis sa aking harapan.

Naiwan naman akong mag isa rito na kaharap ang wall glass. I will do anything just for her.

Habang nakatitig ako sa mga punuan na nasa aking harapan— that’s crazy, I mean, may bigla akong naalala. Lamia was only ten years old back then and my heart raced the first moment I saw her. Hindi ko alam kung bakit. She’s still a kid that time. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko nang una ko siyang makita noon, sobrang bata niya pa noon pero hindi ko naman alam kung bakit ako nakakaramdam ng ganito sa tuwing kasama ko siya, lalo na kanina na sumayaw kami.

No’ng bata pa siya, everytime na pumupunta ako sa bahay nila kasama si Basilius ay nakikita ko siyang sinusuntok ang maliit na punching bag dahil tinuturuan siya ni Mr. Victor makipag laban. Ginawa iyon ni Mr. Victor para sa ikakabuti ni Lamia kapag malaki na siya, lalo na ngayon, she can handle her self. She knows how to fight in case na may manakit sa kaniya. But not now, she can't fight back lalo na’t mga bampira ang nakapalibot sa kaniya.