the power in me, five hargreeves.

52 | Depresyon |

Umbrella Academy

Regina Freya Hargreeves

Biri öldüğünde ne hissedilir?

Bu duyguyu bilmiyordum, şu ana kadar. Bu öyle bir şeydi ki, onu bir daha göremeyeceğimi düşündükçe içimdeki keşke duygusu beni ele geçiriyordu.

Keşke onun yanında olsaydım, keşke Serçeler'in hepsini öldürüp saldırılarını engelleyebilseydim, keşke Regina'nın Serçeler ile hiç tanışmamasını sağlayabilseydim, keşke ölürken yanında olabilseydim, keşke zamanı geri sarabilseydi-

"Five, zamanı geri sardığını söylemiuştin. Aynı şeyi şimdi de yap ve onu kurtaralım."

"Regina... Yapamam..."

"Neden ya neden? Bizim hayatımızı bir kere kurtardın, şimdi de onun hayatını kurtar!"

Kafasını iki yana sallayınca ağlamamak için kendimi sıktım ve merdivenlerden kalkıp üst kata çıktım. Kalbimin acıdığını hissettiğimde yere oturdum.

Ne yapacaktım şimdi? Öldüğünü bu kadar çabuk kabullenemezdim. Hâlâ onu geri getirmek için vaktim vardı. Five bir şekilde zamanı geri alabildiyse ben de alabilirdim.

Oturduğum yerde ellerimi iki yana açtım ve oluşan siyah dalgalar ile gözlerimi kapattım. Bunu yapabilirdim. Yapacaktı-

"Hey hey hey! Regina!"

Ellerim yere indirilince sahibinden kurtulmaya çalıştım. Neden engel oluyordu?

"Bırak! Bırak beni! Sen pes edebilirsin ama ben henüz bitti demedim! Onu geri getireceğim ve hiçbir şey yapamayacaksınız!"

Five ellerimi sıkıca tutarken onu geri itmeye çalıştım. "Bırak! Sana bırak dedim!"

Gözlerim dolmaya başlayınca onu itmeyi başardım ve ayağa kalkıp ellerimi açtım. "Eğer bana engel olursan, benim için bitersin. Sonsuza kadar."

Olduğu yerde kalınca güldüm. İşte fırsat Regina.

Gözlerimi kapatıp odaklandım. Midem bulanmaya başladığında ise sıçrama sesini duydum ve gözlerimi açıp neler olduğuna bakmaya çalıştım. Ama ellerimi arkamdan tutup benimle birlikte yere oturunca gücümü kullanıp onu itmeyi denedim.

"Bırak beni! Five! Bırak!" Gücümü kullanacaktım ki sol kolumda hissettiğim acı ile hiçbir şey yapamadım.

"Bir söylenti duydum. Sakinleşip uyuyormuşsun."

Gözlerim kapanırken son kez Five'tan kurtulmaya çalıştım. Bu yaptığını asla unutmayacaktım.

...

Gözlerimi açtım ve nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Burası odadan çok, şeye benziyordu. Koltuğa.

Koltukta mıydım? Kimse zahmet edip beni odama götürmemiş miydi? Aileme karşı gittikçe farklı düşünceler ediniyordum. Bunu ne kadar istemesem de yaptıkları şeyler beni buna zorluyordu.

"Uyandı." Viktor'ın sesini duyduğumda yerimde doğruldum ve benden biraz uzakta bar taburelerine oturmuş bana bakan aile üyelerine baktım. Lucas yoktu. Belki rüyadır diye kendimi avutmuştum ama belli ki değildi.