YOKSUN

6. Bölüm: Korku

Bugünlerde biraz deliyim.

Gördüğün gibi deliyim ama hala espri yeteneğim yerinde.

Kendime inanamadığım bir şey yaşadım bugün. Her zamanki rutinlerimden birini gerçekleştirmek üzere odamdan çıktım ve tuvalete gittim. Gelirken beni tuvalete götürüp getiren hoş kokulu adama üzerindeki kıyafetin ne renk olduğunu sordum ve bana verdiği cevap beni şaşırttı: Yakut.

Nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde zihnimi daha yerinde hissettim çünkü Yakut adını daha önce birinde duyduğumu hatırladım.

Fakat bir insan neden kendine Yakut desin bundan tam emin olamadım.

Bir de bugün dışarıda yağmur yağdığını öğrendim.

Düşünebiliyor musun... yağmur yağıyormuş. Birilerinin eline, bacağına, belki tüm bedenini kapatan kabanına yağmur değiyormuş. Birileri benim gibi değilmiş, dışarıda hala bazı insanlar yaşıyormuş.

Artık şemsiyelerin kaldırıldığını umut ediyorum çünkü biliyorsun şemsiye bir insanın kendi olmak için kat ettiği tüm yolu başa saran bir araçtır. Şemsiye insanların ıslanmamak, yağmurdan kaçmak için kullandığı bir araç değil, onu yapanın insanın doğanın kendisinden korkmasını sağlamak için oluşturduğu bir alettir.

Birileri gerçekten doğadan korkmamızı istemiyor olsaydı şemsiye çıkarmaz, hatta şemsiyeleri piyasaya bile sürmezdi. Böylelikle havuza giren onca insan, havuz suyundan korkmazken, yağmurdan korkan biri haline gelmezdi.

Bugün çok mantıklı konuşuyorum ama mantığın ne demek olduğunu bilmiyorum.

Biraz özlüyorum, biraz deliriyorum.

Yaralarım acıyor ve ben artık ağlayamıyorum.

Hangi sırayla yazdığımı bile unuttum yazdıklarımı. Artık sadece başkalarından değil, aynadaki yansımamdan bile korkacak hale gelmiş gibiyim. İyi ki kendimi görmeme izin vermiyorlar. Aslında buraya gelen insanlar da beni pek görmüyor. Hırkanın kapüşonunu kafama geçirmem ve kimsenin yüzüne bakmamam isteniyor.

Hiç bakmaya çalışmadım.

Bana acısınlar istemedim belki de.

Özlüyor muyum bilmiyorum ama çoktan delirdiğimi düşünüyorum.

Unutulmaktan çok korkuyorum.