YOKSUN

12. Bölüm: Mektup

Karanlığın içinde uzun bir koridor var, gördüm.

Acının içinde kocaman bir kan yığını var, damlaların sesine şahit oldum.

Hissizliğin içinde en güzel, en kayıp duygular saklı, kendimden biliyorum.

Korkunun en karanlık odasındaysa bir gün sen olacaksın Kaan Candan.

...çünkü her kaybolan, kaybettiklerini almak için geri döner bir gün. Döneceğim.

Döndüm.

Bu satırları yazarken tam karşında oturuyorum. Sana bir kitabın en önemli bölümünü yazdığımı söyledim ve bu yüzden senden sessiz olmanı istedim.

Üzülme, lütfen.

Sana hiç yalan söyler miyim?

Bana ne yaptığınıza, bu yaptıklarınızın bedelini nasıl ödediğinize dair bir kitap yazıyorum ve bu mektup, gerçekten de bu kitabın en önemli kısmı.

Kütüphanemi ilk gördüğünde çok kitap okuduğunu söylemiştin. Gizem kitapları sana yeterli gelmediği için dedektif olmak istemişsin ama insanlar bu ülkede dedektifliğin çok önemli bir yeri olmadığını söyleyerek bu hayalden seni vazgeçirmeye çalışmışlar. Hatta senin söylediğine göre kitap okuyarak büyük adam olan olup olmadığını sorgulamışlar, kitap okumak sana para mı kazandıracak, demişler ve senin kitaplara olan bütün inancını kaybetmeni sağlamışlar.

"Artık kitapları sevemiyorum," dedin.

Seninle gurur duydum. Zira sen hala kitaplarla çok haşır neşir olan bir adam olsaydın, ben, içinde 792 adet kitabımın bulunduğu kütüphanemi ateşe vermek zorunda kalırdım.

Maddi açıdan epey zarar etmiş olurdum ama işin o kısmı değil beni üzen.

Ruhen düşündüğümde bir kez daha delirirdim çünkü ben, insanların ne düşündüğünü düşünerek yaşamak ve hareket etmek yerine, bir yangın çıksa evden önce kedimi mi, kitaplarımı mı alırım diye düşünüp ağlayarak büyüttüm kendimi.

Bir şeyi sevmek için başkalarının afili sözlerine ya da bana vaat ettiklerine bakmadan,
sırf varlığı bana iyi geliyor diye,
sırf bir kitabın içindeki bir cümle beni ben yapar,
sırf bir insan bir gülüşle bana uzun bir ömür vaat eder,
sırf bir hayvan ben ona su ya da yemek verdiğimde bir gün uzun yaşar diye büyüttüm.

Bunu başkalarının cümleleri değil, yalnızca ben yaptım.

Önce ailemden birkaç kelime öğrendim. Öğrendiğim kelimeleri kitapların evreninde anlamaya çalıştım ve nefes aldım. Fakat bunu ben yaptım, beni yaşatma hakkı tanıyan onlardı, yaşayansa bendim.

Sense yaşam hakkımı elimden almak için çırpınan bir adamın, abinin, zavallı küçük piyonusun.

Ona hizmet etmek sana iyi hissettiriyor. Sana ihtiyacı var sanıyorsun ama sana kötü bir haberim var.

Yanılıyorsun.

Seni sırf kullanabildiği için kullanıyor.

Başkalarını kullanmak seni kullanmak kadar kolay olmadığı için,
başkaları onun küçük sevgi numaralarına kanmadığı için,
kimse sevgiye senin kadar muhtaç olmadığı için sen kullanılıyorsun.

Bir gün gözünü açarsın diye çok bekledim ama sana sunduğum tüm imkanlara rağmen değil gözünü açmak, sen abin hakkında kimseye tek kelime bile etmedin.