အင်မော်တယ်ဖေဖေ (စာစဉ် ၁ မှ ၁၃ အထိ)

အပိုင်း(၁၅၄)

အပိုင်း(၁၅၄) ကမ္ဘာ့တစ်လွှားအရသာရှိသောအစားသောက်များ

"ဟူး..."

လူစားထိုးလန်ဖုန်းသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း ကားတန်းအား သတိကြီးစွာဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။ ယခုလေးတင် ဝံပုလွေများလက်မှ လွတ်လာခဲ့ပြီး ကျားခံတွင်းအတွင်းသို့ ပြေးဝင်မိသည့်အဖြစ်မျိုး မဟုတ်ပါစေရန် မျှော်လင့်မိသည်။

"ထပါ"

ယာဉ်တန်း၏အလယ်ရှိ ဟမ်းမား(Hummer) ကားထဲမှ ကားမောင်းသူက အော်ပြောလိုက်သည်။

လူစားထိုးလန်ဖုန်းသည် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးနောက် လက်ရှိတွင် သူတို့လေးယောက်မှလွဲ၍ လူသုံးယောက်သာ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

လူ ၃၀ နီးပါးပါဝင်သည့်အဖွဲ့တွင် လူ ၇ ယောက်သာ ကျန်ရှိတော့ရာ ရွှေတြိဂံဒေသသည် အမှန်တကယ်ပင် အသက်ကိုဖက်နှင့်ထုပ်ထားရသည့်နေရာဖြစ်ကြောင်း ပြသနေသည်။

"ဘယ်သူက လန်ဖုန်းလဲ"

ဟန်းမားကားပေါ်မှ လူလေးယောက်ဆင်းလာပြီး သူတို့ထဲမှ အသားမည်းမည်းနှင့်တစ်ယောက်က ဆိုးရွားလှသည့် မန်ဒရင်းအသံထွက်ဖြင့် မေးသည်။

"ကျုပ်ပါ" လန်ဖုန်း၏အသံမှာ အနည်းငယ် မဝံမရဲဖြစ်နေ၏။

"ငါနဲ့လိုက်ခဲ့။ ဗိုလ်ချုပ်ဝဲလ်က မင်းကို စောင့်နေတယ်" အသားမည်းမည်းနှင့်လူက သူတို့အား လက်ဝေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။

လန်ဖုန်းနှင့်သူ၏အဖော်သုံးယောက်သည် ဟမ်းမားကားထဲသို့ တက်လိုက်ကြပြီး ကျန်သုံးယောက်မှာ စစ်သုံးကားများပေါ်သို့ တက်သွားကြသည်။ ဒါဇင်ပေါင်းများစွာရှိသော ကားတန်းကြီးသည် တစ်ရွေ့ရွေ့မောင်းနှင်လာသည်။

"ခုနကလူတွေက ဗိုလ်ချုပ်ဟူရဲ့လူတွေပဲ။ မင်းတို့လာတုန်းက ဘယ်လိုလုပ် သတင်းပေါက်ကြားသွားတာလဲ" အသားမည်းမည်းလူက ကဲ့ရဲ့သည့်လေသံဖြင့် ပြောသည်။

"လူတွေအများကြီးပါတာဆိုတော့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်" နင်ရွှမ်သည် မသဲမကွဲအသံဖြင့် ပြန်ပြောသည်။

"ဟမ့်" အသားမည်းမည်းလူက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး ဘာမှထပ်မပြောတော့ချေ။