Romancing the Devil

CHAPTER 33

The past days were so hard for me. Lalo pa at naging sunod-sunod ang tanong sa akin ni Hestia tungkol sa kaniyang daddy. Wala akong ibang maisagot kaya naman mas minamabuti kong ibahin ang usapan naming dalawa. Mabuti nga at hindi um-attend ng meeting si Callum noong unang araw ko sa company dahil nagkaroon siya ng urgent meeting somewhere. Nagpapaiwan din naman si Hestia sa mansyon kahit pa pakiramdam ko ay hindi pa siya komportable sa bago niyang babysitter.

After a week, nasanay na rin si Hestia sa kaniyang bagong buhay dito sa Pilipinas. Nasasanay na siya sa klima at sa bago niyang babysitter. She adopted the place vert well and so fast. Kaya hindi na rin ako nahirapan sa kaniya.

“Ma’am, you have a meeting with the board members with in 10 minutes.” anang sekretarya ko mula sa pintuan ng opisina.

“Alright,” sagot ko bago nag-ayos ng sarili dahil tapos na rin naman ako sa mga ginagawa ko.

Meeting with the board members, and Callum will be one of them. Napapikit ako at agad na inalis sa isipan ang kung anumang bumabagabag doon. For God’s sake, Hailey, he already have his own family — well, in my mind. He’s after all engaged to Faith years ago, so I shouldn’t assume anything, right? I should calm my nerves. I should get a grip of myself.

Kinalma ko ang sarili, at saktong limang minuto ay lumabas na ako ng opisina. Agad naman na tumayo ang aking sekretarya at dinaluhan na ako. Sabay kaming umakyat papunta sa conference room habang patuloy siya sa mga sinasabi niya tungkol sa pag-uusapan sa meeting.

Nang makalabas ng elevator ay agad na sumabog ang kaba sa aking sistema. Samu’t saring isipin ang aking inisip habang papalapit sa malaking pinto ng conference room.

I immediately erased all the emotions I have in my face and eyes when my secretary held the door handle and open the door for me. And when I enter the room, I made sure that I look stoic and confident. I shouldn’t be affected by Callum’s presence, he’s not that important in my life anymore. We have our own pathways to walk now.

Everyone greeted me, so do I. Umupo ako sa pinakadulo at hindi na nag-abalang iligid ang aking paningin para lang hanapin siya.

“Is everyone here?” I asked everyone.

Bigla na lamang bumukas ang pinto ng conference room pagkatapos kong magtanong. Kasabay ng pagpasok ng isang lalaki. He dashingly and coolly entered the room with his authoritative expression. I almost jump on my seat when suddenly our eyes met unwillingly. I gulp and look away from him.

“I’m sorry, I was stuck in a traffic.” His baritone voice filled the room.

Inilibot ko ang paningin at nakita ang ilang babaeng naroon na hindi malaman kung ano ang pinagbubulungan, mukhang kinikilig pa. Napataas ang kilay ko at inalis ang tingin sa mga ‘yon.

“So, everyone’s already here? We should start now,” sinenyasan ko ang magpe-present sa harapan.

The girl started her proposal while I’m feeling something unusual — someone’s staring at me shamelessly. Unconsciously, I roam my eyes around and found that someone’s eyes starinh at me unknown emotion. I immediately look away and cleared my throat.

Agad na bumilis ang tahip ng puso ko dahil doon. Pakiramdam ko ay bigla akong tumakbo ng ilang kilometro dahil sa bilis ng tibok ng puso ko.

This is the same effect I always have whenever he’s around me before. Damn, I thought I changed. Not entirely changed at all.

“That looks so cozy,” I commented after the presentation.

Agad na namutla ang babae at tumikhim, “uh . . . it is, Madame. But it doesn’t cost much.”