✓ | Cold As A Steel

30

Na cesarskim dworze nie dziwiło nikogo, że to właśnie omega ich władcy pojawiała się najbardziej wystrojona ze wszystkich. Nikt przecież nie mógł wyglądać bardziej dostojnie niż on, skoro to właśnie jego zadaniem było to, by pokazywać wielkość i bogactwo ich państwa. I choć wydawało się, że nie była to kwestia, która spędzała samemu zainteresowanemu sen z powiek, to wśród poddanych uważano to za poważną kwestię, z której nikt nie raczył sobie żartować. Bowiem na przeróżnych tronach świata zasiadali już szaleńcy, którzy na pierwszy rzut oka wyglądali tak, jakby mieli serce na dłoni, a kończyło się podejrzanymi zniknięciami, więc wiedziano, że czasami lepiej było postawić na skromność.

Od czasu przybycia szatyna do stolicy cesarstwa — a było to już kilka miesięcy, które za niedługo miały nawet zamienić się i w rok — jego stroje były stonowane i zdawały się badać, na co ten mógł sobie pozwolić i co ceniło się najbardziej, jeżeli chodziło o dworską modę. Nawet jeśli w większości były czarne, tak jak nakazywały zwyczaje, to od czasu do czasu można było dostrzec przebłyski różnorakich kolorów. Czasami był to błękit lub granat, innym zaś krwista czerwień. Tak, jakby pokazywał, że pomimo małżeństwa, gdzieś głęboko w sobie nadal był obcym i nie zamierzał tego ukrywać. Mimo to nigdy nie była to dominująca barwa w strojach omegi, inaczej można byłoby uznać to za skandal. Raczej drobne ozdoby, których poza specjalnymi okazjami, na próżno było szukać chociażby u jego małżonka. Tylko raz można było podziwiać go w bardziej wyszukanych szatach, gdy pojawił się w sali tronowej, obierając stronę omeg w czasie audiencji.

Wydawało się jednak, że niedługo po ataku — choć tak naprawdę było to jednak kilka tygodni, a wręcz nieco i ponad miesiąc, póki skóra omegi nie wróciła do pełnego zdrowia — coś się zmieniło. W jakiś dziwny sposób zniknęła skromność, a pojawiła się pewność, której do tej pory nie można było zauważyć. Pomimo, że stroje nadal wydawały się być takie same, to dostrzeżono niemal natychmiast, że na szyi omegi błyszczały cenne klejnoty. Oczywiście widziano już bardziej masywne kryształy na ramionach władców, ale była to duża odmiana, gdy zważało się na fakt, jak szatyn nie chciał do tej pory rzucać się w oczy. Ciemny aksamit przylegał równie idealnie tam, gdzie powinien, a złote nici oraz wyszywane nią ornamenty odbijały nieco mocniej, jakby użyto jej znacznie więcej. Ramiona zawsze skryte były za płaszczem z futrzanym obszyciem, który zakrywał sylwetkę jego wysokości. Większość zgadywała, że chodziło o blizny, które mogły zostać po poparzeniach, jednak nigdy ani omega, ani sam władca nie powiedzieli na ten temat ani słowa.

Gdy szatyn szedł powoli pałacowymi korytarzami, widziano go od razu, pomimo tego, że nadal próbował wtapiać się w tłum. Robił to tak, jakby próbował podsłuchać każdą najdrobniejszą rozmowę i nawet gdy towarzyszył mu orszak pełen sług.

Równie często zaczęto widzieć go w towarzystwie samego cesarza, co w poprzednich miesiącach ich małżeństwa nie było tak częstą praktyką, jak mogłoby się to wydawać. Wielu nie dziwiło się wcale takim stanem rzeczy, wiadomym przecież było, że małżeństwo to było zawarte z wielu powodów, ale na pewno nie z uczucia. Plotki co prawda mówiły co innego na temat uczuć, jednak nikt nie brał ich na poważnie. Kilka uśmiechów czy podarków nie sprawiało, że w sercach wybuchało największe z uczuć. Zastanawiano się jednak, co sprawiło, że szatyn pojawiał się tak często w towarzystwie cesarza. Pierwsze tygodnie po przyjeździe do stolicy władca pozwolił omedze na to, aby przywykł do nowej rzeczywistości, a później nie było za wiele okazji. Nie był to sezon na największe bale, choć wielu chciało również i w takiej sytuacji zobaczyć szatyna. Teraz jednak, tuż po zakończonych audiencjach, władca rozkazywał, by przygotowywano desery, niezależnie od pory dnia i aby zaniesiono je w wybrane przez niego wcześniej miejsce, powiadamiając również omegę. Wcześniej ten wymagał, aby przywleczono do pałacu jeszcze kilka osób, które były mu cierniem w boku lub zajmował się innymi sprawami, dotyczącymi państwa.