SOKAK

Sokak 33: Can

Bölüm 33

Takım elbisemin yakalarını düzelttim ve aynadan kendimi inceledim. Belemir gelip arkamdan sarıldığında ellerini tuttum. Başını sırtıma yasladı. Uykusundan daha yeni uyandığı için hâlâ hareketleri uyuşuktu.

"Nasıl görünüyorum?" Merakla aynadan ona baktım ama yüzünü sırtıma yaslamıştı, göremiyordum.

Göremesem de sesinden anladım güldüğünü. "Imm nasıl desem. Bana ait gibi, ben gibi."

Belemir'i önüme getirdim ve sıkıca sarıldım. Bazen sözlerine hazırlıksız yakalanıyordum ve kalbimi nasıl sakin tutacağım konusunda bir fikrim yoktu.

Saçlarına defalarca kez öpücük bıraktım. "Daha iyi misin? Bugün kontrollerin var."

Belemir şirin bir ifadeyle bana baktı. "Günden güne daha iyi oluyorum. Bir de adım adım bebeğimize yaklaşıyor olmak çok iyi hissettiriyor. Ben iyiyim, mutluyum. Sen de rahatla artık. Ameliyata girdiğimden beri diken üstündesin sevgilim."

Elimi yanağına koyup okşamaya başladım. "Kendini benim yerime koy, rahat olabilir misin? Ben yatsam o masaya bu kadar canım yanmaz. Sen benim canım değilsin kadın, canımdan ötesin. Her şeyim değilsin, daha fazlasısın. Anladın mı?"

Keskin bir bakışla ona baktığımda hafifçe başını salladı, yanakları pembeleşmişti. Yanağını öpüp yeniden gözlerine baktım. "Sen de hazırlan. Seni hastaneye bırakıp şirkete geçeyim ben de."

Belemir banyoya yürürken benimle eğleniyordu. "Benim küçük bebeğim patron mu olmuş?" Sonra kendi söylediğine kahkaha atınca ben de güldüm. Onun neşesiyle bile mutlu oluyordum. Aşk böyle bir şeydi.

Günler içinde şirketin tüm hisselerini resmî olarak üstüme almıştım. Bugün de yönetim kurulu ile tanışma toplantımız vardı. Belemir de yanımda olmak istiyordu ama maalesef doktor randevuları ard arda gelmişti. Yalnız gidecektim.

Beraber hazırlanıp aşağıya indik. Belemir'in aç olması gerekiyordu, benim de midem bir şey almıyordu. Bu yüzden kahvaltıyla uğraşmadık. Arabaya bindiğimizde önce hastaneye sürdüm. Hastanenin girişinde arabayı durdurdum ve karıma döndüm. "Sonuçlar çıkınca ara beni, sakın unutma tamam mı?"

"Tamam sevgilim." dedi mutlulukla.

Bakışlarım dudaklarına indi. "Belemir..." diye mırıldandım.

"Efendim." diyen dudaklarını öpmek istedim.

"Öpsem mi seni?" dedim dudaklarına bakarken.

"Deli misin nesin be adam! Gidiyorum ben, görüşürüz."

Ben ona hayal kırıklığıyla bakarken yanağımı öptü ve hastaneye girdi. Ben de şirkete geçtim. Görevliler arabamı tanıdıkları için hızla kapıları açtılar ve şirkete girdim. Binanın kapısında arabayı durdurdum ve indim. Valeye bir baş selamı verdim ve şirkete girdim. Belemir önceden benim için bir asistan ayarlamıştı, o beni girişte bekliyordu.

Beni görünce yanıma geldi. Beraber asansöre binip yukarıya çıkarken elindeki tablete bakıp bir şeyler anlatmaya başladı.

"Deniz Bey bugün sadece yönetim kurulu ile tanışma toplantınız var. Bir de birkaç tane belgeyi imzalamanız gerekiyor, onlar odanızda hazır. Arkadaşlarımız toplantı odasında hazır, sizi bekliyorlar. Dilerseniz oraya geçelim."

Başımla onayladım ve toplantı odasının katında indik. Önceden şirketi gezdiğim için neresi nerede öğrenmiştim. Toplantı odası benim odamın alt katındaydı.

Toplantı odasına girdiğimde herkese baş selamı verdim ve koltuğuma geçtim. Önce önümdeki dosyayı inceledim. Toplantı planı, masada oturan kişilerin isimleri ve görevleri gibi şeyler yazıyordu. Dosyayı kapatıp herkese sırayla baktım.