SOKAK

Sokak 7: Çaresiz

Bölüm 7

Bölüm Şarkısı: Sagopa Kajmer Vazgeçtim İnan

Müzik devam ediyordu ama biz duruyorduk. Belemir hâlâ aynı şaşkınlıkla bana bakıyordu. İnanamıyor gibi bir hâli vardı. Onu yeniden kavradım ve müzikle uyumlu şekilde hareket etmeye devam ettim.

"Ne dedin sen? Bir daha söyle." dedi. Sesi çok sakin geliyordu, sinirlenmediğine güvendim. Başımı boynuna yasladım ve derin bir nefes aldım.

"Sana aşığım."

Daha fazla bir şey söylemedim, o da konuşmadı zaten. Dakikalarca dans ettik. Ben masaya gitmek isterken Belemir beni durdurdu. Yüzündeki şaşkınlık dolu ifade gitmişti, donuk bakışlarla bana bakıyordu.

"Denk olduğumuzu mu düşünüyorsun?" Sesinde ağır bir alay vardı. Başını omzuma yasladı ve alnını omzuma sürttü.

"Sence ben de seni mi seviyorum? Ya da sen benimle olmak istediğinde bunu kabul mü edeceğim?" Başını kaldırdı ve gözlerime baktı. "Ne düşündün? Gerçekten merak ediyorum." Alaycı bir gülümsemeyle beni izledi, şaşkın ve üzgün halimden keyif aldı.

Benden ayrıldı ve sağda olan bir kapıdan içeriye girdi. Koskoca piste salak gibi kalmıştım!

İtiraf ettin, ne geçti eline? Yaşayamazmış, yapamazmış! Böyle daha mı iyi oldu?! Kadın bir de dalga geçti seninle! Ne bekliyordun ki? Ben de sana aşığım mı diyecekti? Onca zaman düşündün her şeyi. Kadının seninle dalga geçeceğini de hesaba kattın mı?

Belemir'in yeniden gelmesini beklemeden mekandan dışarıya çıktım. Grubun geri kalanı arkamdan seslenmişti ama bende ne duracak ne de açıklama yapacak derman vardı.

Buradan çıkınca Can ve Batu eğlenmeye gidecekleri için benim de arabam buraya gelmişti. Kapıda duran valeden arabamı istedim ve soğuyan havayı içime çektim. Ciğerlerim yanarken gözlerim de aynı tepkiyi veriyordu. Ağlamak da neyin nesiydi böyle!

Arabam gelince hızlıca bindim ve yola çıktım. Ne yapacağımı bilmiyordum ama önce eve gitmem gerekiyordu. Bu sinirle gaz pedalına daha fazla yüklendiğim için eve vaktinden fazla erken gelmiştim. Önce odama çıktım ve üstümü değiştirdim. Takım elbiseyi kenara fırlatıp kot pantolon ve tişört giyindim. Ardından kasadan yüklü miktarda para aldım ve hızlıca evden çıktım, diğerleri gelmeden buradan ayrılmam gerekiyordu çünkü kimseye açıklama yapacak gücüm yoktu. Bir kaç gün her şeyden uzak kalmam gerekiyordu.

Arabaya bindiğimde nereye gideceğime karar vermiştim. Kendi evime gidemezdim çünkü Belemir beni hemen bulurdu. Herkesten uzak kalkmak istiyordum, en çok da Belemir'den.

Önce büyük bir tekel bayiden fazlaca içki aldım. Daha sonra Ankara tarafına doğru sürdüm arabayı. Önüme çıkan ilk butik otele girdim ve elimdeki içkilerle odaya giriş yaptım. Bir kaç gün burada kalmak düşünmem için çok iyi olacaktı.

Küçük bir otel olması benim için iyi olmuştu çünkü bir kaç gün burada tek başıma kalıp kafa dinleyebilirdim. Büyük bir otele gitsem Belemir beni hemen bulurdu. Madem bir salaklık yapmıştım, biraz sakinleşmeyi beklemem gerekiyordu. Aslında burada da saçmalık vardı. Hatayı yapan bendim, kaçan da bendim. Belki de cesaret gösterip ne olursa olsun Belemir'in yanında olmam gerekiyordu ama ruh halim buna hazır değildi. Hayatım boyunca büyük acılar çektim diyemezdim belki ama bu darbe benim için ağırdı. Biz diye bir şey olmayacağının farkındaydım, bunu bilerek yola çıkmıştım ama bu denli aşağılanmak... Aşkta gurur olmaz derler ama bu da gurur yapmak değil sanki. Bilmiyorum, kalbim beynimin yerine karar vermek istiyor ve ben buna engel olamıyorum.