Elusiva Tú

Ep.29 (Siesta Rota)

"Un-break my heart
Say you'll love me again
Undo this hurt, Un-cry these tears
Come and kiss this pain away"

Grenade

"I'm so sorry, Gre." Nakayuko siyang binibigkas ang salitang yun. Bakit di na kayang tumingin sa mga mata ko ngayon. May nagawa ba akong mali? Kasalanan?

"You're apologizing for what exactly?" Ako na naguguluhan sa mga pinagsasabi niya pero kumakabog na ang puso ko sa lintik na dahilan niya na kung ano. She's dropping a bomb na wala man lang akong hinandang armor para sa sarili ko sa mga ganitong sitwasyon.

"And Thank You for everything." That words na hindi ko alam kung bakit ang sakit galing sa kanya. Napakasakit, ayan lang ata ang thank you na narinig ko na di kaaya-aya sa pandinig ko. Ayan lang ata ang appreciation o phrases na ang sakit-sakit galing sa bibig niya. Hindi ko alam kung mag wewelcome ako o magtatanong na naman para saan.

Hindi niya nga sinagot ang tanong ko kung bakit siya nag sorry sa akin kaya inulit ko baka kasi nabigla lang siya o ako ang hindi naka-intindi sa pagkasabi niya o ang nais niyang iparating.

"Hey, brat you're apologizing for what exactly?" Hindi ko alam kung lalapitan ko siya or mag stastay ako sa pwesto ko lang. Hindi ako makagalaw,nakaka ngatog ng tuhod ang usapan namin ngayon.

Umupo siya sa sofa at hinalamos ang mukha, she's stress sa di ko malaman na dahilan. She let out a soft sigh.

"I'm trying, Gre pero wala eh. Siya pa rin talaga." She's referring to Lance, I know. Bullshit! Hindi ko talaga siya matalo-talo kay brat. Never at wala na talagang pag asa sa puso ni brat, ako nga ang kasama niya pero mananatiling ang lalaki pa rin pala na yun ang magwawagi. How painful is that? Life is so ironic, binigay mo na lahat wala pa rin pala. Knowing na may nangyari na sa amin, well that's a matrimonial definition sa amin. We're married. "Si Lance pa rin, Gre."

Those sentence is like a bomb in my ears. Kung sasabog man ang sinabi niya pupunta akong gitna, kukunin at dadamputin ang bombang yun wag lang siyang masugatan o maputukan. Pero ang salitang yun ay hindi bomba para sa kanya, protection niya ata. How lucky that bastard is. He's so fucking lucky! Biruin mo yun, kasama ko siyang ilang years pero hindi ko siya mapilit-pilit palitan ang pangalan ng lalaking yun sa puso niya.

Gustong tumulo ng luha ko pero hindi ko alam bakit wala, namanhid na pati ang luha ko't mata.Heto na ba ang sagot sa mga nagkalat niyang maleta sa sala, ang tanga ko naman din para diko agad ma-gets yun. Sadyang nakakabobo ang magmahal, too much love will kill and blind you.

"Why?" One word but full of questions para sa kanya. Bakit? Bakit hindi na lang ako? Wag na siya. Bakit? Bakit siya pa, siya na naman o siya pa rin pala. Bakit? Bakit hindi niya kaya, hindi niya kayang palitan ang lalaking yun. Bakit? Bakit? Bakit? "Am I not enough? Isabela."

Maybe I am just not enough.

Sabagay sino lang ba ako? Sino lang ba ako para ingatan. Sino lang ba ako para piliin niya? Pwede rin namang hindi niya piliin tulad ngayon. Harap-harapan na nga eh. Ako lang naman to, ang taong minahal siyang buong-buo higit pa sa pagkatao at buhay ko. Sino lang ba ako para pagbawalan niya?pwede nga lang hayaan ako eh. Ay mali..., hinayaan niya lang talaga ako. Hinayaan niya akong mahulog sa kanya at nang nahulog ako, iniwan niya akong nasugatan at napilayan.

Sino lang ba ako? Sino lang ba ako sa buhay niya? Iniingatan ko siya buong buhay, sa iba lang pala mag papa-ingat. Sa iba lang pala siya sasaya. Nasaan ako sa taon na kasama niya. Nasaan ako sa buhay niya? Anong position ko sa buhay niya sa mga taon na kasama niya ako?